21 mei 2017
Blijf op de hoogte en volg helma
21 Mei 2017 | Spanje, Viscarret-Guerendiáin
Ik moet om half 5 naar de wc. Leve de trap. Iedereen lijkt nog te slapen behalve de koreaan die de hele nacht met al zijn elektronica in de weer is geweest. Buiten is het stervenskoud. Als ik terugkom bij mijn bed zijn de japanners aan het pakken. Dat duurt ruim een uur. Geen flauw idee waar die vandaag helemaal naar toe willen maar om 6 uur al gaan lopen is gekken werk. Het is nog donker en je maakt er iedereen wakker mee. Met de japanners doen ook de noren mee. Wat die allemaal doen weet ik niet want om half 8 zitten ze samen met mij aan het ontbijt.
Ik pak alles in en voor ik het weet zit ik in het ochtendgloren een sigaretje te roken op het binnenplein. Ik had gen voorstelling van Roncevalles, alleen dat het groot en strak georganiseerd was. En dat is het ook. Alle hulde aan al die vrijwilligers die echt hun best doen om iedereen zo goed mogelijk te helpen, allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Ze verdienen beter dan het ge-emmer van mij. Blijkbaar ben ik hiervoor niet in de wieg gelegd. Om 7.00 uur kan er pas ontbeten worden. Ik probeer het wat te rekken zodat de grootste meute is geweest maar het is te koud om buiten te zitten. Langzaam loop ik naar het restaurant. Hele kolonnes passeren het restaurant en beginnen al aan hun tocht van vandaag. Er worden uitgebreide fotosessies gehouden bij het bord dat Santiago nog maar 790 km is. Een professionele fotograaf had er rijk mee kunnen worden. Ik bedenk me dat dit dus dagelijks zo gaat. De ene dag wat meer dan de ander maar toch. Veel te vroeg ben ik bij de ontbijtzaal maar gelukkig niet de enige. Het ontbijt is uitgebreider dan bij menig franse gite. De koffie is goed. Ik zie dat de man uit Alphen aan de Rijn ook ontbijt. Misschien kunnen we samen een stukje oplopen. En dat blijkt. Er zijn mensen die nog een foto van zijn karretje willen. Er zijn zelfs vrijwilligers die mij op de foto willen zetten. Het duurt ff voor ze het snappen maar ik heb zomaar 3 foto's van mezelf. We lopen samen op. Volgens hem zijn alle vooroordelen die er waren over de verschillende nationaliteiten vannacht wel weer de waarheid geworden. Hij vertelt mooi over een Italiaan die zijn eerste loopdag heeft gehad en in zijn bedje ligt te kreunen maar in de morgen wel zijn haren fohnt en vervolgens ook zijn voeten. Hij heeft al veel van de wereld gezien. Hij neemt grote stappen en ik heb soms moeite om hem bij te houden.
Het eerste dorpje heeft fotogenieke huizen en er vormt zich bijna een file omdat de japanners en koreanen alles maar dan ook werkelijk alles op de foto zetten. Grote tablets komen overal vandaan. Camera's met telelenzen zijn geen uitzondering. We lopen over een aangelegd pad en rechts van ons staat op een berg SOS waarschijnlijk zo geplant of van struiken die juist in bloei staan. De paden zijn heuvelig en ik hou het tempo van de man uit Alphen aan de Rijn niet vol. Bij een diepe geul met water laat ik hem gaan en neem mijn eigen tempo weer aan. Maar het wordt niet mijn dag. Zoveel mensen om mij heen, het kolonne lopen, het is niets voor mij. Ook de school met amerikaanse leerlingen is weer luidruchtig vertegenwoordigd. Het toppunt is wel dat bij een plek waar we een beek over moeten door op betonnen palen te stappen, de leerlingen op de palen zijn gaan zitten. Mensen met grote rugzakken zijn al wankel als ze op dergelijke obstakels moeten lopen, vooral als de wandelstokken te kort zijn voor het diepe water. Er vormt zich een file maar denk maar niet dat die lui van de betonnen palen afgaan. Het is gewoon gevaarlijk! Na een uur lopen zie ik de SOS nog een keer maar dan dichterbij maar kan nog niet onderscheiden wat het nu is. Iemand moet dit gemaakt hebben maar waarom?
Op een gegeven moment hoor ik heel veel lawaai achter het struikgewas vandaan komen. Ik zie wat touringcars wegrijden. Het blijkt een soort processie te zijn. Voorop 3 geestelijken die alledrie een kruis dragen, daarachter allerlei mannen in het zwart met een houten kruis. Daar weer achter mensen die de processie meelopen. Die sluit af met een terreinwagen met Maria-logo waarin een geestelijke zit die het Salve Regina zingt. Jammer maar onze route gaat juist totaal de andere kant op. (Later lees ik dat in mei en begin juni iedere zondag boetebedevaarten ter ere van van de Virgen de Roncevalles worden gehouden. Een traditie uit de 12e eeuw, waarbij sommige bedevaartgangers boetekleden dragen). Het is mooi om eens mee te maken. Verder door de bossen en speciaal aangelegde paden. Ik hoor de autoweg onderin het dal. Het wordt steeds warmer. Gallisch wordt ik van alle koreanen, japaners en amerikanen die te pas te onpas "Buen camino" , roepen, zelfs als je ze binnen een paar minuten weer passeert want overal maken ze foto's van. Dit is niet mijn dag en ik ben bang dat die het ook niet gaat worden. Vlak voor Bizkarreta (Viscarret) is een bar en het puilt uit van de pelgrims. Een enkeling loopt door en dat doe ik ook.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley