21 mei 2017

Zondag 21 mei. Van Ronceveaux naar Viscarret(Biskarreta-Gerendain = Baskisch).
Ik moet om half 5 naar de wc. Leve de trap. Iedereen lijkt nog te slapen behalve de koreaan die de hele nacht met al zijn elektronica in de weer is geweest. Buiten is het stervenskoud. Als ik terugkom bij mijn bed zijn de japanners aan het pakken. Dat duurt ruim een uur. Geen flauw idee waar die vandaag helemaal naar toe willen maar om 6 uur al gaan lopen is gekken werk. Het is nog donker en je maakt er iedereen wakker mee. Met de japanners doen ook de noren mee. Wat die allemaal doen weet ik niet want om half 8 zitten ze samen met mij aan het ontbijt.
Ik pak alles in en voor ik het weet zit ik in het ochtendgloren een sigaretje te roken op het binnenplein. Ik had gen voorstelling van Roncevalles, alleen dat het groot en strak georganiseerd was. En dat is het ook. Alle hulde aan al die vrijwilligers die echt hun best doen om iedereen zo goed mogelijk te helpen, allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Ze verdienen beter dan het ge-emmer van mij. Blijkbaar ben ik hiervoor niet in de wieg gelegd. Om 7.00 uur kan er pas ontbeten worden. Ik probeer het wat te rekken zodat de grootste meute is geweest maar het is te koud om buiten te zitten. Langzaam loop ik naar het restaurant. Hele kolonnes passeren het restaurant en beginnen al aan hun tocht van vandaag. Er worden uitgebreide fotosessies gehouden bij het bord dat Santiago nog maar 790 km is. Een professionele fotograaf had er rijk mee kunnen worden. Ik bedenk me dat dit dus dagelijks zo gaat. De ene dag wat meer dan de ander maar toch. Veel te vroeg ben ik bij de ontbijtzaal maar gelukkig niet de enige. Het ontbijt is uitgebreider dan bij menig franse gite. De koffie is goed. Ik zie dat de man uit Alphen aan de Rijn ook ontbijt. Misschien kunnen we samen een stukje oplopen. En dat blijkt. Er zijn mensen die nog een foto van zijn karretje willen. Er zijn zelfs vrijwilligers die mij op de foto willen zetten. Het duurt ff voor ze het snappen maar ik heb zomaar 3 foto's van mezelf. We lopen samen op. Volgens hem zijn alle vooroordelen die er waren over de verschillende nationaliteiten vannacht wel weer de waarheid geworden. Hij vertelt mooi over een Italiaan die zijn eerste loopdag heeft gehad en in zijn bedje ligt te kreunen maar in de morgen wel zijn haren fohnt en vervolgens ook zijn voeten. Hij heeft al veel van de wereld gezien. Hij neemt grote stappen en ik heb soms moeite om hem bij te houden.
Het eerste dorpje heeft fotogenieke huizen en er vormt zich bijna een file omdat de japanners en koreanen alles maar dan ook werkelijk alles op de foto zetten. Grote tablets komen overal vandaan. Camera's met telelenzen zijn geen uitzondering. We lopen over een aangelegd pad en rechts van ons staat op een berg SOS waarschijnlijk zo geplant of van struiken die juist in bloei staan. De paden zijn heuvelig en ik hou het tempo van de man uit Alphen aan de Rijn niet vol. Bij een diepe geul met water laat ik hem gaan en neem mijn eigen tempo weer aan. Maar het wordt niet mijn dag. Zoveel mensen om mij heen, het kolonne lopen, het is niets voor mij. Ook de school met amerikaanse leerlingen is weer luidruchtig vertegenwoordigd. Het toppunt is wel dat bij een plek waar we een beek over moeten door op betonnen palen te stappen, de leerlingen op de palen zijn gaan zitten. Mensen met grote rugzakken zijn al wankel als ze op dergelijke obstakels moeten lopen, vooral als de wandelstokken te kort zijn voor het diepe water. Er vormt zich een file maar denk maar niet dat die lui van de betonnen palen afgaan. Het is gewoon gevaarlijk! Na een uur lopen zie ik de SOS nog een keer maar dan dichterbij maar kan nog niet onderscheiden wat het nu is. Iemand moet dit gemaakt hebben maar waarom?
Op een gegeven moment hoor ik heel veel lawaai achter het struikgewas vandaan komen. Ik zie wat touringcars wegrijden. Het blijkt een soort processie te zijn. Voorop 3 geestelijken die alledrie een kruis dragen, daarachter allerlei mannen in het zwart met een houten kruis. Daar weer achter mensen die de processie meelopen. Die sluit af met een terreinwagen met Maria-logo waarin een geestelijke zit die het Salve Regina zingt. Jammer maar onze route gaat juist totaal de andere kant op. (Later lees ik dat in mei en begin juni iedere zondag boetebedevaarten ter ere van van de Virgen de Roncevalles worden gehouden. Een traditie uit de 12e eeuw, waarbij sommige bedevaartgangers boetekleden dragen). Het is mooi om eens mee te maken. Verder door de bossen en speciaal aangelegde paden. Ik hoor de autoweg onderin het dal. Het wordt steeds warmer. Gallisch wordt ik van alle koreanen, japaners en amerikanen die te pas te onpas "Buen camino" , roepen, zelfs als je ze binnen een paar minuten weer passeert want overal maken ze foto's van. Dit is niet mijn dag en ik ben bang dat die het ook niet gaat worden. Vlak voor Bizkarreta (Viscarret) is een bar en het puilt uit van de pelgrims. Een enkeling loopt door en dat doe ik ook.
Ik wil niet in een drukke rij staan voor wat koffie en het dan ook nog staand opdrinken. En meteen daarna zie ik een reclamebord van een casa rural. Dit moet het zijn! Even twijfel ik nog maar zet toch door. De voordeur staat open en ik hoor opruimgeluiden uit de huiskamer. Een prachtige glastekening in de klapdeuren ontneemt mij het zicht op de woonkamer. Ik roep eens "ola", jeetje wat klinkt dat vreemd uit mijn mond, en een vrouw antwoord. Ze zal een jaar of 70 zijn, ik zie meteen een lief, aardig en warm mens. Met handen en voeten probeert ze vragen te stellen en natuurlijk mag ik komen slapen. Eerst een cafe con leche. En dan met haar telefoon een gesprekje. Hoe leuk is dat eigenlijk maar erg jammer dat ik geen woord spaans spreek. Misschien dat ik nog gebruik kan maken van mijn talenknobbel en pik ik het snel op. Ze neemt me mee naar boven waar 4 grote slaapkamers zijn met 2 eenpersoons bedden elk en 2 badkamers. Hier wil ik blijven, ik wil rust! En die krijg ik. Mijn was wordt gedaan en de hele middag is het terras op het zuiden voor mij. Het uitzicht is prachtig. Onder in het straatje zie ik honderden pelgrims voorbij trekken. Ook de man met het karretje uit Alphen aan de Rijn komt nog langs en ik kan nog op afstand afscheid van hem nemen. Buen camino!!
Ik werk de hele middag aan de verslagen die flink achterlopen door alle indrukken. De stroom pelgrims blijft maar gaan, pas na 15.00 uur neemt het af. De gastvrouw komt via de telefoon melden dat er een australische vrouw zo juist is opgehaald met de ambulance omdat ze lelijk is gevallen.
Roofvogels vliegen hun rondjes over de vallei en de kerkklok slaat zijn uren en ik kan er geen genoeg van krijgen. De gastheer is ook thuis gekomen. Een vriendelijke oude man. Hij stempelt mijn credential en doet de administratieve rompslomp rondom de registratie van mijn verblijf. Mijn ID-kaart moet er zelfs aan te pas komen. Ook heeft hij nog wel een suggestie voor een slaapplek voor morgen.
Ik ben het gevoel van tijd helemaal kwijt. Om 18.00 uur ben ik in de veronderstelling dat het al 19.00 uur is. De gastvrouw komt om mijn eten klaar te maken. Aan al mijn wensen wordt voldaan, zo lief. Dan begint ze te praten over haar kleinkinderen. Een aantal ervan woont in Argentinie, de overigen in Spanje. Vorige week heeft een kleindochter haar eerste communie gedaan. Natuurlijk mogen foto's niet ontbreken. Als een mini-bruidje ziet het meisje er uit. Oma is zo trots! Dan vertelt ze dat haar man soms erg depressief is omdat hij een ongeluk heeft gehad toen hij 1 jaar was, hij loopt daardoor mank. Ik dacht dat het gewoon een ouderdomsloopje was. Ze vertelt dat haar man binnenkort 80 wordt en dat elk huisje zijn kruisje heeft. Tranen lopen over haar wangen en ik kan niet anders dan mijn armen om haar heen slaan; ieder huisje heeft zijn kruisje, ook in Spanje. Samen huilend aan de keukentafel....... 3 jaar geleden ook in soortgelijke situatie, alsof de tijd zich herhaalt. Stilletjes gaat ze bezig in de keuken, zakdoek bij de hand. Ik snotter nog even door op het terras.
Ze maakt een heerlijke tonijnsalade voor me klaar. Helaas ligt er ook een gekookt ei bij maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het ei niet op te eten. Ik spoel het met flinke slokken wijn weg. Ppff.... Daarna een bord pasta en een heerlijk mokkatoetje na. Ik drink nog een glas op het terras en als ik net naar bed wil gaan, komen er 2 jongeren binnen. Zij zijn door de gastheer uit Roncevalles opgehaald. Zij konden daar niet meer slapen omdat er geen plek meer was. De gastheer heeft hun alle plekjes laten zien waar ze morgen langs zullen lopen want morgenvroeg brengt hij ze terug naar het klooster zodat ze toch het stuk kunnen lopen. Ze zijn bek af en schuiven meteen aan voor het eten. Ik wil de wijn met ze delen maar ze drinken niet. Ze komen uit Amerika en spreken met een erg zwaar accent, zo zwaar dat ik ze amper kan verstaan. De wijn doet zijn werk en ik wil erg graag naar bed. De gastheer en gastvrouw wensen mij met een omhelzing en zoenen een fijne nacht en voor dat mijn hoofd het kussen raakt, slaap ik al.