30 mei 2017

30 mei 2017. Van Najera naar Santo Domingo de la Calzada.
Heerlijk geslapen, wel erg warm maar dat komt omdat ik het raam had dichtgedaan ivm het verkeer dat langsdenderde. Het heeft wel geholpen. Het is 5 uur en ik hoor bij de buren iemand opstaan. Even later zie ik haar bij de douches. Ze is bijna vertrekklaar maar het is nog pikkedonker. Even later staan er meer mensen op. Wat ben ik blij met mijneigen kamer. Ik heb eigenlijk geen zin om op te staan, het lijkt wel if ik steeds meer slaap nodig heb. Straks slaap ik de klok nog rond. Toch maar opstaan en beneden een bakkie uit de automaat halen. Een paar wandelaars lopen langs. Ik denk dat de grote meute al weg is. Op mijn dooie gemak pak ik alles in en op pad. De stad is mooier dan ik dacht. Gister veel te weinig van gezien. Alle bezienswaardigheden zijn op maandag altijd gesloten. Jammer ik gad het klooster graag gezien dat ik nu tegen kom. Bovenop de toren zitten ooievaarsnesten.
In het routeboekje staat dat we via een bos het dorp verlaten maar er zijn van dat bos nog maar een paar exemplaren over. Dat is echt geen bos meer te noemen. Dan ie ik in de berm ineens een slang liggen. Hij ligt wel heel stil maar of tie ook dood is, durf ik niet uit te proberen.
De medicijnen werken goed, mijn hoofd lijkt wel leeg te lopen. We lopen alleen maar door wijnvelden. Er ligtbeen heel systeem van betonnen beekjes om het allemaal goed te bewateren. Kilometerslange betonnen beekjes en in sommige stroomt het water erg hard. Hier en daar staan waterputten waar zexwater in verzamelen denk ik. We lopen over brede veldwegen waar ook trote trekkers rijden. Plotseling komt er een wit bestelwagentje langs. Er stast een geit achterin, tussen zakken met voer (denk ik). Het is zo'n vreemd gezicht naar ben te laat voor een foto. Tegen half 9 komen we aan in Azofra. Tijd voor een ontbijtje. Vlak na Azofra staat een pelgrimskruis. Het ziet er niet bijzonders uit. Het was bedoeld als richtingwijzer maar werd ook als schandpaal gebruikt.
Dan een lange klim naar een sjiek golfterrein waar een aparte ingang is voor pelgrims. Stel je eens voor dat je zonder je fancy blokjesbroek de hoofdingang zou nemen.
Het golfterrein grenst aan een grootsopgezette nieuwbouwwijk. Elk huis heeft een flinke tuin en diverse balkons. En...... het staat allemaal leeg en te koop. Het voelt allemaal even spooky als dat het eruit ziet. Alleen een straatje dat eruit ziet als een modern Coronationstreet heeft nog een aantal huizen die bewoont lijken. Aan alles is gedacht, uitgebreide speeltuinen waar menig dorp jaloers op zou zijn tot er een soort appartementen gebouw uit de grond werd gestampd. Het lijkt erop dat de architect toen een halt is toegeroepen. Leidingen hangen uit muren en plafonds en ondertussen groeit er gras daar waar later kozijnen geplaatst hadden moeten worden. De compleet nieuwe wijk grenst aan het oorspronkelijke dorp naar daar staat geen muur meer recht. Het forp heet Ciruena. Toch naar eens googlen als ik thuis ben want daar moet iets fout gegaan zijn.
Na Azofra lopen we over kilometers veldwegen, heuvel op en heuvel af. Leuk om af en toe achterom te kijken. Van te voren denken dat je de heuvel echt niet op komt en voor je het weet kan je kilometers terugkijken baar waar je net nog liep. En op dat lange lichte lint dat door het landschap loopt, lopen alle wandelaars. In grote en kleine groepen en vooral veel alleen. Het is heerl8jk weer om te lopen. Het lukt de zon niet om er door te breken en dat wandelt erg prettig. Al van ver kan ik Santo Domingo de la Calzasa zien liggen. Een beetje in het dal. Opbeen gegeven moment is het hele dorp weg, alleen het puntje van de kerktoren is nog te zien. We moeten over het industrieterrein waar se volgens mij veel aan landbouwdingen doen, er liggen veel zaadzakken en transportbanden, veel luikjes voor in-en verkoop maar het is er doodsstil. Het oogstseizoen is nog lang niet begonnen. De route loopt recht op de ketk af masr bij de rotonde zie ik een verwijzibg naar het klooster van de Cistercienzers. Ik check nog even het adres maar moet gewoon ee route blijven volgen. En voor ik het weet sta ik in de rij bij wat ik denk, het klooster is. Het is een lange rij. Een vrijwilliger checkt alle mensen in en blijft geduldig de meest stompzinnige vragen beantwoorden. Een amerikaanse vrouw probeert voor te dringen. Een meisje dat achter me staat merkt het op en vrasgt wat de vrouw aan het doen is. En daarna zegt ze dat het haar moeder is. Moeder vindt dat ik maar naar voren moet schuiven zodat zij kan blijven staan waar ze staat maar ik kan nog geen centimeter vooruit. Moeder probeert haar rugzak tussen mij en mij voorganger te schuiven waarop haar dochter haar tot de orde roept. Wanneer de rij weer doorschuift maakt moeder een breed gebaar om mij de ruimte te geven. Beetje vreemd.
Ik kan voor 8 euro in een bunkbed slapen maar gelukkig hebben ze ook nog gewone bedden. En wat wil het geval? Moeder en dochter slapen bij mij in het kamertje.
Het is meer de inloopkast van een grotere slaapkamer. Het is een gruwelijk oud gebouw met grote brede oude deuren waar joekels van sleutels in moeten. Op de begane grond kan je zonder schoenen met een redelijke zool niet lopen door de kunstig gelegde steentjes. Overal hele kleine raampjes die duidelijk laten zien hoe dik de muren wel niet zijn. Jammer dat het gebouw zoveel geweld aangedaan is om er slaapplekken met toebehoren in aan te brengen.
Na douchje en wasje ga ik maar eens opzoek naar de kippen in de kerk. En die zijn er dus echt. Het blijft een vreemd iets om te zien. Samen met een japanse beklim ik de klokketoren voor een mooi uitzicht op de stad en omgeving.
In de kerk ligt het praalgraf van Santo Domingo en overal in de stad vind je deze man met zijn kippen terug. Er is ook een tentoonstelling met de kerkelijke rijkdommen en via de winkel kan je de kerk weer uit. Ze hebben er leuke kerstgroepen maar die passen niet in mijn rugzak. Dan maar een kalebas die vroeger elke pelgrim bij zich had om drinken bij zich te hebben. Op een terrasje een hapje en een drankje en wat verslagen bijwerken. Tot er zwermen met hele kleine vliegjes de hele avenue bevolken. Nog even wat boodschapjes voor het gezondhouden van de voetjes en om half 7 naar de mis bij de zusters, een straat verderop. Bij de entree zit een oudere vrouw. Ik leg met handen en voeten uit dat ik voor de mis kom. Ze begint een heel verhaal maar ik gegrijp dat ik te vroeg ben. Ook de non die de receptie benond vindt het nog te vroeg. Het is 4 minuten voor half 7. Er komen 2 amerikaanse jongeren binnen. Ook zij willen naar de mis. Er komt een vrouw binnen en die neemt ons mee in de lift naar de eerste etage. Daar is een zaal omgetoverd tot kerkje.
Een non uit Afrika steekt net de kaarsen aan. Daarna horen we een hoop kabaal en begint de kapelklok te luiden. De non moet dus gewoon nog aan een klokketouw trekken. Nog 2 wandelaars sluiten zich bij ons aan. Uit de zijkapel klinkt gestommel en begint het orgeltje te spelen. Vanuit de banken kunnen wij niets zien. Het zingen begint en het is me vals, de hoge noten worden soms gewoon overgeslagen, het orgel houdt er mee op wanneer het hem lijkt uit te komen. Zo vreemd. We schuiven met zijn allen naar links in de banken maar krijgen van de nonnen niets te zien. We horen alleen hun poging tot zingen en het gestommel als er van zangboeken wordt gewisseld. Als we een kwartier onderweg zijn vindt het amerikaanse stel het genoeg en verlaten lachend het zaaltje. Even later komen achter elkaar een stuk of 15 oude vrouwen binnen die hardop pratend elkaar begroeten, inclusief zoenen en wisselen het laatste nieuws uit. En dat terwijl de nonnen nog steeds onzichtbaar hun zangles voortzetten.
De nonnen zijn bijna klaar als er ook een man op krukken binnenkomt strompelen. Een van de 15 vrouwen verdwijnt met hem in een zijkamertje. Het blijkt de pastoor te zijn want aansluitend volgt er een mis. Omdat de pastoor zo moeilijk ter been is doet hij zittend de mis en is alles voor hem binnen handbereik gezet. Een non uit Afrika mag de communie delen. Sommige van de oudere dames bidden alles hardop mee, of het nu moet of niet.
Het is een raar gebeuren.
Als de mis is afgelopen ga ik weg. De oudere dames vissen overal hun rozenkrans vandaan naar daar ga ik niet meer op wachten want ik moet ook nog ergens eten. En dat gaat dus niet meer lukken. Ik haal bij wat bakkertjes wat luuks gebak en daar moet ik het tot morgenvroeg naar mee doen.
Ik zit nog even in de binnentuin waar de was nog lang niet droog is en het eigenlijk ook te koud is om te zitten. Lekker vroeg op bed.
Net in mijn comfortzone komt de amerikaanse met haar moeder binnen. Of het licht even aan mag. Ja hoor dat mag. Blijkt het een giga tl-balk te zijn.
Uitgebreid gaan de 2 dames een appel zitten eten op de rand van hun bed en vervolgens ook hun tanden te flossen en de resultaten hiervan met elkaar te delen. Pppfffff. Gelukkig gaat na een half uur het licht alsnog uit.
Maar dan komen de brazilianen "thuis". Zij stonden een paar dagen geleden samen met mij te wachten tot de alberge open ging. En ja hoor! Ze kwekken er lustig op los alsof ze de enige zijn op de wereld. Ik begrijp dat niet. Ze zien immers ons liggen in ons bed, dan hou je daar toch rekening mee?
Ik ben er al snel klaar mee en vraag of ze wat zachter willen praten. Ze reageren wel maar ik versta ze niet maar ze praten nu wel zachter. De man van het trio is al in slaap gevallen. Tot 2x toe wordt hij door de dames wakker gemaakt omdat hij snurkt. Het lijkt te werken want al snel val ik ook in slaap