29 mei 2017

29 mei 2017. Van Navarrete naar Najera.
Om kwart voor 5 wakker want de duitser zit al weer luidkeels te praten met een vrouw. Het is spitsuur op de toiletten die akelig gehorig zijn. De duitser doet net of hij de enige in het huis is, hij smijt met deuren en het halve servies lijkt door de keuken te gaan. Ik vraag of het allemaal wat minder kan waarop ze op fluistertoon verder praten. Ik ben nog niet terug op mijn kamer of de bulderlach van de duitser dendert door het huis. Gelukkig is hij snel weg. Ik kan hem de trap af horen stampen. Even later is hij terug en moet hij zo nodig aanbellen.
De slaap is voor mij gedaan. Ik sta ook maar op. Het regent pijpestelen en volgens mij hoor ik het rommelen in de verte. Op het balkonnetje drink ik mijn laatste hollandse koffie op. Het is aarde donker en de onweersflitsen duidelijk zichtbaar. En toch zie ik wandelaars op pad gaan. Ik vraag me af hoe ze de route kunnen vinden in het donker. Ik pak mijn spulletjes maar in en trek de cape aan met forse tegenzin. Het vieze plakding. Misschien dat mijn multifunctionele sjaal nog enig soelaas biedt tegen de natte zweterige binnenkant van dat ding. Ik zie weer een clubje langskomen. Als ik snel ben kan ik aanhaken en verdwaal ik niet in het donker. En als zij in het onweer kunnen lopen, moet ik dat ook kunnen. Maar waar ik ook kijk als ik beneden ben, nergens zie ik wandelaars. En ik plak al aan de binnenkant van de cape. Ik moet echt zoeken naar de pijlen want nu alles nat is, is het allemaal nog moeilijker te zien. Ook achter mij doemen geen wandelaars op. Ik kom langs het kerkhof met een prachtige muur en schuil even om goed te kunnen kijken of ik wandelaars zie maar er beweegt niks. Het pad loopt langs de gewone weg en het is dus nog flink uitkijken ook. Achterop mijn cape heb ik ooit reflectie-strepen geplakt iedereen die het ziet vindt het een goed idee maar aan de voorkant ben ik in de regen volgens mij maar moeilijk te zien. Al snel buigt het pad naar links af en lopen we weer tussen de wijnstruiken. Het is dan ook de Rioja-streek maar ik ben die struiken al helemaal zat. Er komt geen eind aan. Het begint te schemeren en achter mij doemt iets felgroens op en flitst er een jongen in tshirt langs mij heen. Het felgroene ding blijft op afstand. Op het punt dat we de weg weer moeten oversteken staat de jongen in tshirt te wachten want hij weet niet waar hij heen moet. Het felgroene ding is zijn vriendin die ook aanhaakt en hem in onvervalst duits op zijn donder geeft omdat hij te snel loopt. Ook wil ze bij de eerste bar even stoppen. Ze lopen afzonderlijk van elkaar flink op mij uit.
Mijn hoofd begint weer pijn te doen. en het ging gister juist zo goed. Snel wat pcm maar het is al te laat. De pijn zet door en als ik in Vendosa aankom voor het ontbijt wil ik alleen nog maar mijn hoofd op tafel leggen. Ik bestel wat drinken en een broodje maar na al het water heb ik er helemaal geen trek in. Maar ik moet toch wat eten. De pcm doet na een uur helemaal niks en ik zal toch moeten door lopen. In ieder geval nog 11 km. Kotsmisselijk zet ik voet voor voet door die achterlijke wijngaarden, fatsoenlijk eten hebben de spanjaarden ook al niet, waarom doe ik dit eigenlijk, ik kan net zo goed stoppen en lekker Guy en Nicole op de camping gaan zitten, en dan nog al die achterlijke industrie terreinen die ze langs de camino hebben aangelegd. Waarom, waarom, waarom. Altijd dezelfde vragen als het tegenzit. Ik MOET straks naar een huisarts en dan wandel ik over een paar dagen fluitend over industrieterreinen, hoop ik. Ik ben om 11.00 uur bij de albergue. Er staat een hele meute te wachten. Het zijn allemaal jongeren uit diverse landen. Ze hebben geen routeboekjes of zo. Een meisje vraagt of ik weet waar de aubergue municipal is. Even zoeken en de meute vertrekt richting municipal. Dan zie ik dat mijn aubergue pas om 13.00 uur opengaat. Ik zit als enige op het bankje voor de deur. Maar niet voor lang. 3 brazilianen komen mij gezelschap houden. Tenminste dat denk ik maar mijn hoofd knalt bijna uit elkaar en het gezelschap kwekt aan een stuk door. De man, 60 plus, doet op nog geen meter afstand van mij allerlei oefeningen voor zijn beenspieren. En dat terwijl er een heel park voor ons ligt. Beide dames hebben het kwekken uitgevonden, jeetje wat een volume. Langzamerhand gaat de pcm werken en om 13.00 uur ben ik weer een beetje boven jan. De eigenaresse van de auberge, Maite, is in Nederland geboren en dat praat wel net zo makkelijk. Ze heeft een 2persoonskamer voor me en zal me strax helpen bij het zoeken naar een huisarts. Ze is alleraardigst en heel behulpzaam. Ze heeft 30 slaapplaatsen en runt dat overdag in haar eentje. Om half 5 wordt ze afgelost door een zus voor zover ik het kan zien.
Douche en wasje en Maite legt me uit dat ik na 15.00 uur naar ee eerste hulp van het medisch centrum kan. Dat ligt aan de andere kant van het park. Ik meld me bij de receptie en geef mijn zorgpas af. De secretaresse weet even nietwat ze ermee moet maar na wat overleg moet ik een formulier invullen. Meteen daarna word ik geroepen door een arts. Hij spreekt geen engels maar heeft wel "generaal" op zijn borst staan. Dat overkomt me ook niet dagelijks. De man vindt het wel leuk om via de vertaalapp zijn spreekuur te houden. Hij kijkt wat in mijn keel en mijn oor en vraagt wat ik wil. Nou als ik dan toch kan winkelen doe dan maar een antibiotica kuur en wat sterke neusdruppels. Hij zegt: "de antibiotica die wij gebruiken helpen je zeker van je ontsteking af". Hij tikt twee recepten uit en neemt me weer mee naar de secretaresse. Daar moet ik een formulier ondertekenen en dan komt het helemaal goed. Dus helemaal geen 200 euro voordat ik een arts heb gezien. Helemaal blij loop ik naar de pfarmacie. Maar die is dicht. Dus weer terug naar de secretaresse. Via de vertaalapp vertelt ze dat de pharmacie wachtdienst geeft maar dat ik gewoon op de bel kan drukken. Enja hoor zo werkt dat dus. Voor 30 euri aan medicamenten in een tasje en het leed is weer geleden. Op de terugweg is het gaan regenen en het wordt ook niet meer droog. Het is inmiddels 16.00 uur en ik heb nog niets gegeten . Maar ff wat chocokoeken uit de automaat en nog een slaapadres zoeken voor morgen. Dan gaan we naar Santo Domingo de la Calzada. Het stadje met de kippen in de kerk. Er is een Cisterciensterabdij waar je mee kan eten en vieren. Ik waag er een mailtje aan maar heb er weinig vertrouwen in dat het mailtje beantwoord gaat worden. Ik vraag Maite of ze even wil bellen. Maar ze zegt dat reserveren niet mogelijk is en het gewoon aanschuiven in de rij wordt. We zullen zien. Rond 18.00 uur komen alle spanjaarden weer op straat met afgeladen kinderwagens en boodschappen wagentjes. Dwars door de stromende regen. Ik ben moe en wil graag eten en daarna lekker naar bed. Op mijn slippers loop ik naar het straatje met de eetgelegenheden maar dat is levensgevaarlijk blijkt; de marmeren platen waarover je moet lopen zijn door het water spekglad. Het water loopt in beekjes over het marmer naar beneden. Zal je gebeuren zeg: ben je bang voor blaren en ander ongemak aan je ledematen, ga je onderuit door een regenbui in een winkelstraat.
Ik vind een mooi restaurantje en ben mooi op tijd want ik kan nog net het mooie plekje aan het water onder de zonnewering krijgen. Na mij komen alle andere wandelaars binnen en is het een drukte van belang. Ik kies een heerlijke tomatensalade met knoflook, olie en basilicum. Overheerlijk! Net als de dikbelegde pizza erna die voor mijn neus gebakken, gekneed en opgemaakt wordt. Ondertussen blijft het doorhozen. Ben blij met mij pluutje. Nu voor de regen op de meseta straks misschien voor de zon.
Na het lekkere eten weer voorzichtig op mijn slippertjes terug naar de auberge. Nig een beetje prutsen en lekker slapen.