2 juni 2017

2 juni 2017. Natuurlijk al vroeg wakker, een uur of 5. Het is overal nog helemaal stil. Nu kan ik wel vertrekken maar ik weet dat we in ieder geval het eerste stuk nog op het brede bospad lopen en dat vind ik alleen geen geweldig idee. Ik begin maar vast met waterdrinken dan heb ik in ieder geval een voorraadje in mijn lijf.
Ik drink een bekertje automatenkoffie op het terrasje. Verder geen ontbijt omdat de bar pas om half 9 opengaat.
Om kwart over 6 ben ik startklaar. Een aantal mensen lopen buiten bij de herberg. Voor de rest is het vooral stil en schemerig. Voor mij lopen 2 wandelaars en daar loop ik maar achter aan. Het loopt heerlijk in het bos. Alleen de geluiden van de vogels, een autoweg in de buurt, twee babbelende wandelaars voor me en het geluid van mijn rugzak en mijn voeten.
Al snel zijn we in Ages. Daar valt werkelijk niets te beleven. Een paar tuinstoelen voor een schuurtje van golfplaten nodigt mij niet uit om plaats te nemen. Er volgen nog plaatsjes genoeg. Wel komen uit alle hoeken en gaten wandelaars naar buiten. Zo'n dorp drijft economisch gezien gewoon op de camino. Ze verdienen daar zoveel aan dat ze in luwere tijden niets hoeven te doen volgens mij.
Op naar Atapuerca. We lopen op de gewone weg. Voor en achter mij plukjes wandelaars. Heel veel mensen die ik al dagen zie. Zo ook bij de bar waar ik mijn ontbijtje doe. 2 hollandse meiden die ik ook zag ergens. We sliepen in dezelfde alberque. Ik weet niet meer precies waar of wanneer het was. Ze zijn wat sneller dan ik en lopen op mij uit. Op een steile klim zie ik voor het eerst een kudde schapen. Ze zitten wel achter een hek. Er loopt zelfs nog een lammetje bij. De dieren hebben het volgens mij warm; ze proberen hun kop overal in te verstoppen. Dat deden de schapen in de Pyreneeen 3 jaar geleden ook. Aan de linkerkant van het pad is een oefenterrein van het spaanse leger. Met grote borden wordt aangegeven dat we daar niet mogen komen. De klim is erg rotsig. Ik denk dat mijn schoenzolen er hierdoor niet beter op worden. Op sommige plekken zijn van losse stenen, cirkels gelegd. Waarom? Ik weet het niet. Vlak voor het eind van klim staat een groot houten kruis.
Op een bankje zitten de 2 amerikaanse jongeren die van de week nog lachend de kerk uitliepen toen de nonnen te vals zongen. Nu bidden ze samen uit een dikke bijbel. Dat doen ze hardop door samen een stuk tekst te lezen.
En dan ligt daar in het dal Bourges. Ik zie er eigenlijk niet veel van. Eigenlijk alleen industrie. Na de steile afdaling heb je de keus: 10 km over het industrieterrein of een mooiere route buiten om. Ik kies voor de mooiere route buitenom. Veel wandelaars twijfelen maar ik had het al besloten dus ik daal nog verder af. Wandelaars die een andere route kiezen zie ik hoog over een heuvelkam lopen.
Wij lopen door dorpjes die nog niet bedorven zijn door de Camino. Er is dan ook niets te doen. In Cardenuela-Riopico is de kerk ingestort. Er zijn wat hekken omheen gezet en daar lijkt het dan bij te blijven. In Qiuntanilla-Riopico pak ik een terrasje. Het is nog vroeg en Bourges is in zicht. Als het goed is kom ik via Castanares de stad binnen. De wandelaars die de industrieroute pakken, nemen vaak de bus voor de laatste 10 km. We moeten helemaal om het vliegveld heen. Een groep spanjaarden die voor mij loopt roept de hulp in van een fietser. Ik zie dat ie iets op de grond tekent om de route te verduidelijken. Als ik net aanhaak stapt de fietser weer op. Uit zijn tekening word ik niets wijzer. Ik vraag een van de dames of het dorpje dat we zien liggen misschien Castanares is maar ze zegt dat ze mij niet begrijpt. Hoe moeilijk kan het zijn? Een route boekje, een naam van een dorpje en een dorpje in het zicht. Dat je het niet weet snap ik nog maar dat je de vraag niet begrijpt....? Ik volg de pijlen maar heb het idee dat ik ook op het industrieterrein uitkom. Na een oudijzer handelaar moeten we een drukke weg oversteken. Hiervoor hebben ze maar een stoplicht neergezet, anders is het een indoenlijke zaak. Je moet wel heel veel geduld hebben want na 7 minuten zit er nog geen verandering in het rode stoplicht voor voetgangers. Dan maar zelf oversteken, misschien werkt het stopkicht gewoon niet. Aan de overkant van de weg is een parkje met een watertappunt. Een engels sprekend echtpaar bestudeert de info bij een bushalte de man vertelt dat get canaf daar nog 8 km naar de binnenstad is. We zijn dus echt in Castanares. Mijn richtingsgevoel is dus totaal van slag. Bourges ligt ook naar rechts ipv naar links zoals ik dacht. De bus vertrekt over een kwartier. Ik besluit de bus te nemen. Dan hoef ik niet eerst 2 uur te lopen, daarna de basiliek te vewonderen en dan nog de stad uit zien te komen zodat ik nig tijd heb om een slaapplek te vinden buiten de stad. De kerk van Castanares heeft ook een flink ooievaarsnest op zijn toren. Volgens mij zijn kerktorens zonder ooievaars hier een uitzondering. En wat ben ik blij dat ik met de bus gegaan ben!! Voor 1 euro in de binnenstad.
afgezet worden, dat zijn nog eens prijzen. We zitten nog niet in de bus of het begint me toch te hozen, de ruitenwissers can de bus kunnen al het water niet aan. Ik geb ook helemaal niets gemist aan die 8 km naar het centrum want de hele weg lijkt op een industrie terrein met hier en daar wat nieuwbouw complexen. Het is bijna droog als we de bus uitstappen. Gelukkig heb ik mijn pluutje, lekker makkelijk, makkelijker dan de cape. Een paar wandelaars die ook net de bus zijn gegaan zijn het als ik zoekende naar de weg naar de kathedraal. Er loopt een soort muziekkorps door de straat. De keden ervan hebben allemaal een schepje op hun rug. Iets verderop staat een peleton muzikanten in het gelid voor een belangrijk gebouw. Ze spelen geen van allen en doen waar ze zin in hebben. Een militaire politie houdt een oogje in het zeil. Hij scant zichtbaar voortdurend de omgeving af. Een paar verlate muzikanten voegen zich ook in het peleton. Op yet birdes van het belangrijke geboyw staat volgens mij ook een militair maar dan eentje die iets meer verdient dan degene die in het gelid staan. Ik vraag aan de MP waarom ze daar staan. Het antwoord is: omdat ze in het leger zitten. Daar kan he dus niet veel mee. Een amerikaan zegt dat dit normaal is; iedereen oproepen en soms uren in het gelid staan om vervolgens de boel weer af te blazen.
Het zal. Op naar de kathedraal. De eerste aanblik is overweldigend. Wat een gebouw, hoe kunstig gebouwd. Er zit een bedelaarster op de stoep, tonnetje rond, op een klagende manier om geld te vragen voor haar kinderen. Even verderop lijkt haar moeder te lopen en weer verder staat een man het gebedel te observeren. Ik kom tot in het potaal van de kerk. Een nan wijst me naar de stilte kapel waar toeristen niet mogen komen. De man loopt zelf ook de kapel in en bij elk beeld laat hij met veel gebaren zien dat hij aan het bidden is. Ik begrijp niet hoe ik verder dan het portaal moet komen maar een stelletje dat via een soort van telefoon aan het luisteren is naar het commentaar dat er op de beelden gegeven wordt, wijst mij de weg naar de kassa. Daar kan ik ook mijn rugzak in bewaring geven. En dan de kathedraal in. Ik krijg ook zo'n soort telefoon waarmee ik informatie in het nederlands krijg iver wat er allemaal te zien is. En dat is veel, heel veel, te veel voor mij. Het ziet er allemaal prachtig uit en nog mooier dat sommige dingen meer dan 1000 jaar oud zijn en nog in uitstekende staat zijn. Maar al die koningen en kerkelijke vorsten die zichzelf belonen met prachtige gebouwen, dure kunst en onbetaalbare plekjes waar ze na hun dood kunnen liggen........ ik heb er weinig tot niets mee. Natuurlijk zijn alke dingen als kunstobject te zien en dan zijn ze magnifiek. Maar dat us voir mij nu nuet het moment.
Ik wil al snel weer naar buiten waar het verstikkend warm is. Ik moet even wat eten en dan zorgen dat ik ee dtad weer uitkom. Naar de volgende plaats is het nog ruim een uur lopen. Dus het eerste het beste terras kies ik voor een flinke salade. De zon schijnt erg fel en de lichte kleur van de kathedraal doet pijn aan mijn ogen. Veel schoolklassen brengen een bezoek aan de kathedraal. Tientallen nederlandse 65-plussers zijn ook op zoek naar een mooi plekje op een terras. Ik pak maar weer eens op. Een man loopt over het plein en is behangen met allerlei tickets die je kan kopen. Waarvoor? Ik weet het niet. Er rijdt in ieder geval wel een toeristentreintje. En dan de weg vinden om de stad te verlaten. Even informeren bij de VVV. Die zegt dat ik om de kathedraal heen moet. Maar als ij dat doe is dat de weg zoals ik binnenkwam. Ik doe het maar met de tomtom op mijn telefoon. Het is nog best een tippel. Op een gegeven moment zou ik bij een park moeten zijn maar ik zie geen park. ik vraag een jongen en die vertelt dat het park ommuurt is en dat binna nuemand hem kan vinden. Maar 20 meter verderop is een poortje waar ik door kan en helemaal aan het eind van het pad is weer een gele pijl te zien. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een gele pijl! Het park lijkt wel een sneeuwlandschap, het us bedekt met een dikke laag pluis van de bomen. Het is een prachtig park met veel kampvuur mogelijkheden, bbq's, bankjes en overdekte hokjes waar je kan schuilen als het nodig is. Aan het eind van het park idd de gele pijl. ik kom uit bij een centrum dat pelgrims met problemen helpt. Mar deze hebben geen slaapmogelijkheden maar wel een prachtig gebouw met mooie tuin . Vlak daarnaast is een hotelletje. Ik sta de info in de infokast te bestuderen als de deur van het hotel opengaat. Een man nodigt mij naar binnen. Hij heeft een slaapplek. Een vrouw zit aan een van de tafels en kijkt tv. Het blijken moeder en zoon. Ik word officieel ingecheckt en krijg eindelijk weer eens een ouderwetse rekening. Morgenvroeg kan ik ontbijten. Nog even wat gedoe over hoelaat. Ik vind 7.00 uur een mooie tijd dan kan ik om half 8 aan de wandel zijn. Maar de vrouw vindt dat te vroeg en opteert voor half 8. Het moet maar,
ik heb geen zin in dit gedoe. De zoon heeft intussen zijn handen al wel 3x gewassen. Moeder legt uit dat het goed is dat hij zijn handen goed wast. Ik vind het meer een ziekelijk iets.
De kamer is netjes en simpel. Ben zelf eigenlijk verbaast dat ik hier tegenaan gelopen ben. Eerst doesje en wasje en dan breekt er een onweersbui los. Ik ben dus voor de tweede keer vandaag net op tijd onderdak.
Ondanks dat ik al een salade opheb, heb ik wel trek. Dus maar een vakkie foen aan de bar. Misschien hebben ze nog wat lekkers want het avondeten is pas om 20.00 uur. De koffie is overheerlijk. Het blijkt koffie te zijn waarvan de koffieplanter in ieder geval geld voor zijn waar krijgt. Eerlijke koffie dus. Ik maak een wandelingetje buiten en ontdek dat het oude gebouw achter het hotel de oude universiteit is. Het is en prachtig gebouw met een eigen kerk, waar op dat moment communicantjes aan het oefenen zijn. Er is een hele galerij met portretten van mensen die gelangrijk zijn geweest boor de universiteit. Wat een mooi gebouw om daar je studie te mogen doen.
Om 20.00 uur ven ik beneden. De zoon heeft zijn kokstenue aangedaan. Hij serveert eerst de salade en gaat dan zappend op de tv staan wachten tot ik klaar ben. Deze man spoort niet. Bij de pasta doet hij hetzelfde. Hoe eerder ik mijn bord leeg heb, hoe liever ik het heb. Moeders laat zich ook nog even zien en klaagt dat ik het raam open had gezet, ze kon dat beneden merken. Ja wat willen ze dan? ik ga dat raam echt niet dichtdoen, het lijkt wel een sauna. Na het eten maak ik nog even een rondje. De zoon vraagt of ik morgenvroeg de sleutel aan zijn moeder wil geven. Op dat moment komt er nog een zoon binnen, het zou een tweelingbroer van die eerste kunnen zijn. Ik ga lekker naar bed. Wel te rusten!!