4 juni 2017

4 juni 2017. Van Hornillos del Camino naar Castrojeriz. Eerste pinksterdag maar dat kennen ze niet in Spanje.
Ik geloof dat ik wel goed geslapen heb. De dagen rijgen zich aaneen en soms weet ik s'avonds niet meer waar ik die morgen wakker werd. Dat zeggen meer wandelaars.
Als ik beneden kom is de eigenaar druk bezig met het klaar maken van het ontbijt. Hij maakt versgebakken croissantjes en de huiskamer ziet eruit als een restaurant. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik wil eigenlijk gewoon een bakkie koffie in de tuin. En doe dat ook. Daarna al snel op oad. Vluchtig afscheid van Tineke uit Kampen. Er wil regen komen maar ik heb heel geen zin in de regencape dus wordt het de zwarte altijdgoed jas. Het is erg fris en er staat een stevige koude wind. Het is nog geen 7 uur en door de regenwolken lijkt het nog te schemeren. Dikke wolken en de wind in de rug. Het rommelt in de verte maar als het goed is waait dat van ons af. Het wordt vandaag 1 lange weg door het graan, zowel links als recht, overal graan.
Het eerste dorp is San Pol waar ik op een ontbijtje had gehoopt maar het ligt tever van het pad af dus door naar Hontanas. Maar eerst nog een stevige heuvel op. Altijd mooi om te zien hoe het pad voor me loopt en waar er mensen lopen. Het us steeds een soort lint door het landschap. Geen bomen, soms wat grote struiken. Wat ben ik gezegend dat ik hier niet in ee hitte hoef te lopen. Dat mijn voeten het zo goed doen en mijn hoofd geloof ik weer pijnvrij is. Blijven opletten dat ik genoeg drink, ook nu het niet warm is, zweet ik meer dan het lijkt. Het blijft een ding.
Het onweer blijft in de verte rommelen. Het loopt eigenlijk best wel lekker.
En dan plots uit het niets ligt daar zomaar een dorpje in een dal. Het ocervalt gewoon omdat je het van te voren niet kon zien liggen. Het stikt er weer van de alberques en barretjes die intbijt aanbieden in alle talen. De een heeft get nog mooier aangekleed dan de ander. Ik pak een barretje met een terrasje dat overdekt lijkt maar dat is het niet, blijkt als ik met mijn koffie en broodje buitenkom. Aan de overkant staat de kerk en ook ern bar fie allerlei luefdesboodschappen op het terras heeft hangen. Helaas maskt niemand er gebruik van. De eigenaar probeert wandelaars bijna naar binnen te praten maar dat lukt maar niet. Ik krijg bijna medelijden met hem.
Na het ontbijt wil ik de kerk bezoeken. Een oude vrouw staat het portaal te vegen. Ik vraag of de kerk open is. De vrouw zegt van niet maar aks ik even wacht, haalt zij de sleutel. Zo lief. En daar komt ze met 2 joekels van sleutels. Er heeft zich intussen een andere wandelaar bij ons gevoegd en samen gaan we naar binnen. De kerk is mooi. Er wordt een oproep gedaan voor donaties om het gebouw te restaureren. Achter in de kerk staat een Mariabeeld en liggen er veel kussens op de grond. Kinderen hebben er tekeningen opgehangen. De andere wandelaar en ik bedanken de vrouw vriendelijk en zeggen dat het een mooie kerk is. De vrouw zegt:" Wat heb je aan een mooie kerk als er in London onschuldige mensen sterven?". De andere wandekaar vertaalt het voor mij en voegt er aan toe: "Als iedereen de camino zou lopen, zou er veel minder haat in de wereld zijn".
Als we de kerk verlaten, regent het. Gewapend met mijn plu doe ik een poging maar het gaat ineens wel heel erg hard dus trek ik een sprintje terug naar tet kerkportaal. Gelukkig is iedereen druk net het aantrekken van regenkleding zodat mijn sprintje gelukkig niet wordt opgemerkt (hoop ik). De wandelaar doet een poging om zijn cape aan te doen maar dat is zonder hulp een inmogelijke opgave als je een rugzak in de weg tebt zitten. Hij ziet mijn plu en zegt dat hij er ook een wil aanschaffen. Is het niet tegen de regen, dan is het wel tegen de zon op de meseta. De bui is snel over dus kunnen we weer op pad. Meteen na Honras lijkt het landschap plots een stuk groener, of wil ik dat? We lopen op de zijkant van de berg en de wibd is erg koud. Af en toe een flink modderig stuk waar mijn voorgangers al een olifantenpaadje hebben gemaakt. Er volgt een flinke onweersbui maar ik kan niets anders doen dan doorlopen. Het blijft wel droog en dat scheelt. Na de berg lopen we op een gewone weg. De auto's rijden er rustig behalve de busjes van de bagagevervier bedrijven. Die rijden of hun leven er van afhangt. Ze moeten immers voor 14.00 uur (geloof ik) de bagage op het volgende adres gezorgd hebben.
De weg komt uit bij de ruines van het klooster van Sint Anton. Het opmerkelijje van dit klooster is dat toen het nog in gebruik was, de pelgrims onder de kloosterpoort doorliepen en dat doen we nu ook nog steeds. Er is weinig meer over van het klooster maar het is nog wel duidelijk zichtbaar hoe het eruit heeft gezien. Nu is er een alberque van gemaakt voor de diehards, er is geen elektriciteit en alleen koud water.
Vlak na het klooster kan ik Castrojeriz al zien liggen. Er staat een ruine boven op de berg. Bij de ingang van het dorp wordt de camino naar links geleid richting een kerk.
Er komt een oude man in een evenoude mercedes aan. Hij biedt een stempel aan van een kasteel. Geen flauw idee wat of welk hij bedoelt naar aks de dtempel staat, duwt hij een schoenendoos met houten hangertjes onder mijn neus en wil een euro. Hij voegt er " donativo" aan toe. De manier waarop hij dit doet, bevalt mij totaal niet en doe het houten ding terug in de schoenendoos. Donativo is een vrijwillige bijdrage en dut klink verre can vrijwillig. Een groep achter mij trekt wel de portemonnee. Zouden zij wel weten voor welk kasteel het is? Ik ben ondertussen al doorgelopen en bij een oude kerk aangekomen. Daar is een tentoonstellig van kerkschatten en je kan ondertussen de kerk bezichtigen voor 1 euro. Het is een mooie kerk met veel mooi kerkschatten. Vrijwilligers houden dit alles in stand. Als ik weer buitenkom, regent het weer. Ik volg de pijlen naar lijk heel veel herbergen te missen. Ik krijg het koud en ben er wel klaar mee. Ik ga voor alberque Jacobys en vokg de aanwijzing. Maar vlak daarvoor is een hotelletje en dat ziet er wel grappig uit en bel aan. Het mag dan wel Jacobus niet zijn maar leuk is het wel. Een spaans sprekende vrouw doet open en natuurlijk kan ik blijven slapen. Het inchecken kan allemaal later wel. Ik vraag om een koffie maar ze zegt dat ze eerst de strijkwas klaar moet maken. Ik vind het raar. Mijn koffie krijg ik dan ook niet. In het halletje werkt het www het best dus zit ik daar op een, naar het lijkt, eeuwenoud houten bankje. In het voorbij gaan zegt ze dat er ook een salon is en wijst me de weg. De tv staat op zijn hardst met live beelden uit London en de vrouw zit er de lakens te strijken. Dan komt er een vent can een haar of 30 binnen. Hij lijkt woorden met de vrouw te hebben maar dat lijkt al snel zo als spanjaarden met elkaar praten. Dan roeot de nan ineens naar mij: " ppsssttt heej chica, passaport!". Is hij nu helemaal van god los, de snotneus, ik gad zijn moeder kunnen zijn. Naar mijn paspoort kan hij voorlopig fluiten.
Ik volg het nieuws op tv en de vrouw brengt mijn langverwachte koffie. Ik heb het koud en eigenlijk zou ik het dorp nog even in willen maar de kou houdt mij tegen. Ik kruip lekker in bed en schrijf een verslag met de afstandsbediening binnen handbereik. Het vakt me op dat elk programma in het spaans wordt ondertitelt ook al is het een spasnstalig programma. Lezend is het allemaal goed te volgen maar als ik het zonder ondertiteling moet doen begrijp ik er helemaal niets van.
Er is ook een binnentuin en daar zit een amerikaans stel met een drankje en een hapje. Hij is 68 en zij bijna 65. Maar als he zou zeggen dat hij 50 is, zou ik het ook geloven. In een half uurtje tijd heb ik ze helemaal nieuwsgierig gemaakt naar de Via Podiensis in Frankrijk. De vrouw wil gem persee gaan lopen aks ze met pensioen is. Ze komen uit Virginia. Leuke mensen en we spreken af om vanavond samen in de alberque te gaan eten. Lekker vroeg om half 7 want dan ga he niet met zo'n volle maag slapen. Ook wil de vrouw dan foto's zien van mijn camino van 2014.
Ik kruip weer lekker onder het dekbed. Tijdens de maaltijd zit er ook een stel uit Ierland. Zij hebben vandaag 41km gelopen. Op mijn vraag: Waarom, antwoorden ze dat ze de terugreis geboekt hebben. Wat ben ik blij dat ik dat niet heb en dat ik voldoende tijd heb om Santiago te halen als het allemaal goed gaat.
We nemen nog een rokertje in de binnentuin en zoeken ons bed op. Op verzoek can de amerikanen is de verwarming aangezet. Vanmij gad get niet tehieven want op mijn kamer is het een sauna. ik drasi geel kang aan de knoppen aan de verwarming, in de hoop dat ik de goede kant op draai en zet beide eanen wagenwijd open. Wat zal ik slapen.