5 juni 2017

5 juni 2017. Van Castrojeriz naar Fromista.
Vanaf half 7 kunnen we ontbijten. Er hangt een bordje in de eetzaal dat het allemaal selfservice is. Om iets voor half 7 ff lekker in de binnentuin. Alles is nog stil. Om half 7 begeef ik me naar de eetzaal, het is er stikdonker en ik moet opzoek naar de lichtknopjes. Op een tafeltje staat een magnetron en koffiezetappraat. Geen koffie te bekennen. Er staat een mandje met brood dat over is van gisteravond. Ik haal snel wat koffie van mijn kamer en kook een kopje in de magnetron. Twee yoghurtjes uit de koelkast en dat moet het dan maar zijn. Intussen is het kwart voor 7 en komt de eigenaar binnen. Ik weet niet waar hij het brood vandaan haalt maar hij staat het plots te snijden. Ook de koffiebus wordt aangevuld uit een geheim kastje en de melk ergens vandaan getoverd. Hoezo selfservice? Er is gewoon niets. Lekker makkelijk voor zo'n eigenaar. De eerste kopers waren om 6.00 uur de deur al uit. Zonder ontbijt dus.
Ik neem de koffie mee naar boven en oak de boel verder in. Om iets over 7 loop ik het dorp uit. Het is nog bestwel lang (volgens het boekje het langste lintdorp van de camino.) Er is weinig beweging in het dorp op een paar wandelaars na. Het uitzicht is prachtig. Kleine pleintjes met zit mogelijkheden hebben zicht op de glooiende korenvelden. Na het dorp wordt het een flinke klim. Veel wandelaars proppen nog ff wat eten naar binnen en de warme truien etc gaan allemaal uit voordat er aan de beklimming begonnen wordt. Hij valt mij mee. Af en toe even stilstaan en omkijken naar het prachtige uitzicht en het lint dat de weg vormt met daarop zwoegende wandelaars. De weg naar beneden is enorm steil en mijn linkerknie protesteert hevig. Het dalings percentage is 18%. Diecwetenschap geeft de mens moet. Er zijn er meer die erge last hebben. Sommigen gaan zigzaggend naar beneden waardoor ze de weg wel 10x lopen. Ik ben dan ook blij dat ik het stuk heb gehad.
Het pad vervolgd tussen de korenvelden. Zonaar in het niets staat er een oud gebouwtje. Binnen zit een vrouw met een koffiekan. Wrs kan je er stempelen. Ik heb er niet zo'n zin in. Het gebouwtje is van oorsprong een hospitaal voor pelgrims geweest. Daar zijn er enorm veel van. Daaruit maak ik op dat in vroegere eeuwen een pelgrimstocht veel risico's met zich meebrachten als ziekten ed. Waarom waren er anders zoveel?
We steken de provinciegrens over en zijn in Palencia. Gemarkeert met een mooie grenspaal. Om de hoek besproeit een enorm kanon een stuk akker. Maar ook de weg. Het is een mooi gezicht hoe telkens een regenboog verstoppertje speelt met de zon en de waterstraal. Ik moet rennen om de straal te ontwijken maar dat is onmogelijk. Ik kom er behoorlijk nat onder vandaan. Is het niet van de waterstraal dan wel van de lekkende bomen. En dan ven ik mijn bril kwijt. Een meisje uit Brazilie helpt zoeken terwijl ik terug ren de waterstraal in. En ja hoor daar ligt op de grond. Helemaal in de modder maar gelukkig niet kapot. Das een opluchtig. Het Braziliaanse meisje vertelt dat ze eerder de camino heeft gefietst en hem nu met een vriend loopt. Haar vriend loopt veel sneller maar ze hoopt dat ie op haar wacht op de afgesproken plek omdat ze zulke goede herinneringen heeft aan die plek.
We naderen Itero de la Vega en aan het begin van het dorp staat een grote kroeg waar iedereen zo'n beetje neerdaalt. We hebben er zo'n kleine 10 km opzitten. Een nederlandse mankomt naar mij toe en vrasgt hoezwaar mijn rugzak is. Ikheb werkelijk geen flauw idee, vind het wel typisch zo'n mannenvraag. De volgende vrasg is meestal hoeveel km je loopt per dag. Vrouwen vragen meestal hoe get fast, of je lekker geslapen hebt en dat soort dingen. De man us in gezelschap van 2 vrouwen en heet Gertjan. De dames Anneke en Ada. Zij komen ondet de rook van Rotterdam vandaan en doen een camino met een gids. De gids is nogal achterop geraakt vanwege een blessure.
Het gezelschap heeft voor begeleide camino gekozen omdat ze toch wel onzeker waren. Maar het valt hen alleszins mee. Ook Tineke uit Kampen heeft 4 dagen met hen meegelopen om "op gang te komen". Wanneer we op willen stappen komt Tineke juist aanlopen. Ook zij is onder de sproeier door gelopen.
Het dorp heeft verder weinig te bieden. De elektriciteitsdraden hangen open en bloot in kluwen aan de huizen. Blijft toch een raar iets. Aan het eind van het dorp heeft de heugd de bushalte opgefleurd met graffity in camino stijl. Ik zie zowaar een veld met pietige maisplantjes. Die heb ik nog maar heel weinig gezien. We blijven op een brede veldweglopen tussen het graan. Tot in Boadilla del Camino. Een doods dorp met een aantal albergues en een kerk. Ik loop een rondje om de kerk. Een duitser met een joekel van een camera maakt foto's van een meisje dat half bloot op een bankje bij de kerk ligt. De ingang van de kerk is helemaal aan de achterkant en als ik net ontdekt heb dat de deur op slot zit komt er een klein mannetje aanlopen met 2 hele grote sleutels. Die zijn dus van de kerk. Hij laat mij en de fotograferende duitser binnen. Met een stempel op zak de warmte weer in en op zoek naar iets te eten/drinken. De ooievaars op de kerktoren klepperen er lustig op los. Als ik denk dat er in het dorp niets te vinden is, is er toch nog nog een bar. Een beetje chagerijnige uitbater maakt de kofgie en perst de sinaasappelen terwijl een groep koreanen luid slurpend hun bier naar binnen werkt. In de tuin kunnen we heerlijk zitten. Ook de club uit regio rotterdam schuift aan. Ze hebben wat voetprobleempjes en ik geef ze wat tuubjes. Wie weet helpt het. Daarna op weg naar Fromista. Aan het eind van het dorp zie ik zowaar eens schapen. Sommigen staan bij elkaar als in een rugbywedstrijd. Anderen proberen ook een dergelijke scrum te maken maar dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Aan de overkant van de weg een flinke schuur met erg veel ruimte voor duiven. Vreemd eigenlijk; heb je zoveel graan op je land ga je ook nog duiven huisvesting aanbieden.
Het pad haakt aan aan het kanaal de Casstilla. Het is een hele brede wetering waar im de zoveel meter een soort sluisje is om water in het betonnen irrigatie systeem van de graanvelden te laten lopen. Aan de andere kant van het kanaal zijn gemeentewerkers bomen aan het snoeien. Een van hen roept heel hard " Buen Camino!".
Iets verderoplopen 2 mannen met emmers. Het blijken kreeftenvissers te zijn. In ee berm liggen om de paar meter gemarkeerde touwen waar een ijzeren mandje aan hangt waarmee ze de kreeft uit het kanaal halen. Als aas gebruiken ze vissekoppen. Ik mag wel even een foto van de inhoud van hun emmertje maken.
Ik denk dat ze wel meer dan 20 vangkorfjes in het water hebben liggen. Met een "buen camino" nemen we afscheidt. Het kanaal eindigt in een sluizencomplex bij de ingang van Fromista. Bij het sluiswachtershuisje ligt een heel groot boek dat van ver net echt lijkt maar dus van steen blijkt te zijn. ik moet het sluisje over klimmen en de pijlen volgen het dorp in. Het is net weer zo'n tijdsstip dat de winkels dichtgaan voor siesta.
Op een oude fabriekshal nestelen de ooievaars en pijlen wijzen de weg naar herbergen.
Met googlemaps is de herberg makkelijk te vinden. Het is er al druk en meteen bij binnenkomst zie ik aan de rechterkant een flink aantal stapelbedden. Een man zit aan de linkerkant van de hal in de eetzaal te eten. Hij sloft naar mij toe en zegt geen engels te kunnen spreken. Hij checkt mij in met korte commando's en wijst mij bed nummer 5, boven in. Daarnaast staan nog 2 stapelbedden die vrij zijn. Ik vraag met handen en voeten of ik niet een van die onderbedden mag maar hij weigert met een beslist "no", dat daar geen sprake van is. Een engels sprekende jongen biedt hulp en vraagt het ook nog eens aan de eigenaar maar die antwoordt met: "We moeten allemaal lijden". De hond!! Wie denkt ie wel wie die is? Weer zo'n geldwolf die zijn schuren volpropt en waar geen vriendelijk woord af kan. Ik ben hier zo schijtziek van, in Frankrijk is me dit nog nooit overkomen. Geen uitleg over hoe de herberg werkt, of je er kan eten/drinken. Niets. Alleen maar geld graaien en als wandelaar mag je niets meer vragen. Zijn vrouw zit even later achter het burootje. Zij glimlacht vriendelijk maar lijkt aan de situatie niets te durven veranderen. Er staat een stekkerdoos op een bankje waar iedereen zijn telefoon kan opladen. Er staan 20 stapelbedden. Dat is voor 40 man en zijn wel geteld 3 herentoiletten en 2 damestoiletten. Douches evenzo.
Wel mooie zitplekjes in de tuin maar ik hoef niet zo nodig de lol is er voor mij al af. Ik ga het dorp in. Helaas is de kerk dicht. Ik pak een terrasje en zoek de pharmacia. Geen openingstijden op de deur. Dan nog maar een terrasje. De serveerster denkt dat de pharmacia om 17.00 uur weer opengaat.
Daar kan je paracetamol naar believen halen, zelfs met codiene. Paracetamol met coffiene is daarentegen in Spanje weer verboden terwijl dat bij ons gewoon in de kruidvat te verkrijgen is. Terug in de herberg is de groep uit de regio Rotterdam ook aangekomen. Gertjan vraagt of ik met hen mee ga om te eten. We eten net bij de herberg om de hoek. Simon is de begeleider van de groep. Er is nog een man die sinds de heenweg stapelverliefd is geworden op een belgische en het is wederzijds. Het verliefde stel loopt steeds ver voor de groep uit, de Rotterdammers doen het allemaal wat rustiger aan. Simon stelt aan de groep voor om bij volle maan een keer s'nachts te gaan lopen. Ik zie daar de lol niet van in. Simon zegt niet te weten waarom de herbergeigenaar zo bot is tegen zijn gasten terwijl hij wel aardig tegen Simon doet. Simon werkt voor een bedrijf dat camino's begeleidt. Het is voor herbergiers belangrijk om daar goede contacten mee te houden. Dus ik snap dat wel.
Voor 10 euro pp eten en drinken we lekker. Op tijd lig ik in bed. Naast mij ligt een stel op een onderbed. Zij verzorgt zijn voeten. Het is de 3e keer dat ik haar dat zie doen sinds ik in de herberg ben. Ik zie trouwens erg veel mannen met problemen aan hun voeten. Het is me een gepiep en gejank daarover. Ik zie nooit geen mannen die de voeten van de vrouwen verzorgen. Die doen dat denk ik liever zelf of vragen een andere vrouw.
Ondanks dat iedereen al in bed ligt, komt niemand op het idee om de lampen uit te doen. Als ik daar vanaf mijn bovenbed om vraag, komt er geen reactie. Als ik een toiletganger vraag om de lichten uit te doen, doet ze dat meteen. Kunnen we allemaal proberen te slapen.