13 juni 2017
Blijf op de hoogte en volg helma
13 Juni 2017 | Spanje, Hospital de Órbigo
Goed geslapen en om 5.00 uur wakker. Ik doezel wat na maar niet voor lang. In de grote slaapzaal, boven, is het een gaan van mensen. Ik scoor even wat heet water voor mijn bakkie en zie dat de hospitalier in de keuken het ontbijt klaar maakt. Ze hebben het hier goed voor elkaar. In de slaapzaal liggen nog veel mensen te slapen. Hoe kunnen ze met zoveel gedoe rondom? Ik zal het wel nooit begrijpen. Ik geniet van mijn bakkie buiten en zie lichtflitsen vanuit de richting waar wij heen moeten. Ook zie ik dat het flink regent, ook al is het plaatselijk. Ik haal nog maar een bakkie want in de regen ga ik niet op pad. Meer dan een uur zit ik op de veranda en volg de mensen die twijfelen of ze nu wel of niet op pad moeten gaan, wel of niet de regenkleding aan. Een man die al ruim een half uur op pad was, komt teruglopen. Hij is zijn telefoon vergeten. Het zal je gebeuren.
Op het moment dat hij de oprit weer wil aflopen, begint het bij ons dus ook te regenen. Het onweer trekt in een grote boog om het dorp heen. Wij krijgen nog net een staartje mee.
Tegen 8.00 uur dan toch maar op pad. Ik heb gereserveerd bij een albergue die ik vond op de fb van NGSJ. Een rustige herberg. Dus daar hoef ik me niet meer druk over te maken. Christien en ik lopen samen op maar Christien heeft een blessure aan haar voet. Ze zegt zelfs dat ze denkt dat ze iets heeft gebroken. Ik kan het niet uit haar hoofd praten. Ze loopt ook stukken langzamer dan ik. Ik zal op haar wachten in een dorp waar we koffie kunnen doen. We lopen nu vooral door maisvelden. Ik zie zelfs koeien in een wei en een heuse boerderij, een finca. Zullen we vanaf nu meer in het groen zitten? Ik hoop het. Het doet zoveel prettiger aan. De zon kan niet achter de wolken vandaan komen.Als het haar even lukt, is het meteen weer erg warm. In Villacante zit albergue Sta Lucia. Ik beem daar mijn ontbijtje en wacht op Christien. Ook daar verkopen ze de zilveren butafumero's. Ik ben er helemaal weg van. Na 25 minuten komt Christien ook aan. Ze zegt dat het haar ergste 10 km van de hele camino zijn. Ik vind haar snelheid nog wel meevallen.
aan de overkant van het plein waar we zitten, scharrelt een oude man. Hij draagt een schelp en een stok jet een schelp maar heeft niets bij zich wat op bagage lijkt. Zelfs geen drinkfles. Ik vraag mij af of hij zo zijn dagelijkse rondje maakt en hij gewoon in het dorpje woont. Hij haalt zelfs spullen uit de prullebakken. Hij groet ons vriendelijk als we langskomen.
Net buiten het dorp zie ik een boerderij met zwartwitte koeien. Net alsof ik in Nederland ben. Ook op het land iogt het nog steeds groener; er worden aardappelen, bonen en mais verbouwd. Boeren rijden met trekkers af en aan, er wordt eindelijk eens op het land gewerkt. Ook wordt er veel gesproeid. Het irrigatiesysteem wordt hier ook gebruikt maar is op veel plekken aan een renovatie toe. Sommige boeren pompen zelf het water omhoog. Komt allemaal zo bekend voor.
Wanneer ik het viaduct overloop stuit ik op 4 amerikanen die in verwarring zijn door de pijlen op de weg. Ik volg het boek en wijs hen naar links, hoewel ik het ook niet zeker weet. Ik wacht even op Christien die gezelschap geeft van een duitse. Samen besluiten we dat we ook linksaf gaan ondanks dat de boekjes tegenstrijdige beschrijvingen geven. We worden over het terrein van een fabriek geleid en concluderen dat de camino wel heel vaak door de achterdeur een plaats binnenkomt. De meeste plaatsen zouden beter verdienen. Op het terrein van de fabriek stinkt het enorm naar we kunnen het niet thuisbrengen. Via Puente de Orbigo komen we via de prachtig gerestaureerde brug in Hospital de Orbigo. Christien wil eerst naar de apotheek voor advies voor haar voet. Ze krijgt een zwachtelachtig iets aangemeten en vindt dat het meteen al beter voelt. We willen spullen terug sturen naar het postkantoor is maar 1 uur per dag open. Op een muurtje zit de bejaardenvereniging van het dorp. Het blijkt het muurtje can de dokterspraktijk te zijn. Het is tegen half 1 en volgens de informatie zou er een arts aanwezig moeten zijn. Wanneer Christien rondvraagt cetelt een oude man dat de dokter weg is gegaan om een kopje koffie te gaan drinken. Het is onduidelijk of ze nog terugkomt. Dit kan volgens mij alleen in Spanje. Ik wil vandaag toch echt wel een dokter zien en besluiten navraag te doen bij de herberg.
De herberg is geweldig. Lieve aardige mensen, beetje hippystyle, grote groente tuin waaruit links en rechtsgedraaide groente gehaald wordt, een joekel van een tuin en de mogelijkheid om mee te doen aan een yogaklas. Ik vind het helemaal geweldig. Er wordt voor me uitgezocht waar en hoe ik bij een dokter kan komen en er wordt een taxi geregeld.
De herberg is van Mincho. Hij is het relaxte tiep. Hij heeft hulp van een aantal hospitaliers om zijn tuin en albergue te bestieren. Je betaald alleen voor de slaapplek (8 euro in een slaapzaal) en voor de ambiance, hulp, ontbijt ontbijt betaal je donativo. De albergue bestaat al 7 jaar, voornamelijk uit giften. Er is een kledingzolder waar je donativo kleding uit mag zoeken.
Om half 4 is de taxi er en gaan we naar het medisch spreekuur in Villares de Orbigo. Ook nu doet de arts moeilijk over mijn niet europese pasje. Ik doe net of mijn neus bloedt en Christien vertaalt het allemaal netjes. De arts concludeert dat ik een klassieke sinitis heb en strooit een amoxycline kuur op mijn verzoek. Hij blijft vervolgens door emmeren over mijn verzekeringspasje. Als mij iets zal overkomen op de camino dan moet ik dat zelf betalen hoor ik via Christien. Ik maak me daar niet zo druk over maar Christien is laaiend als we buitenstaan. Ze wil dat we naar een andere dokter gaan. Voor mij hoeft dat niet. Ze vindt het belachelijk dat de dokter niet eens naar mij heeft gekeken, en dat is het eigenlijk ook. De vriendelijke taxi chauffeur brengt ons weer netjes bij de albergue waar ik wacht tot de siesta voorbij is im naar de apotheek te gaan en nog wat boodschapjes te doen. Ik geniet op het terras bij de brug met uitzicht op de ooievaarsnesten aan de andere kant.
Terug bij de herberg ga ik lekker in de tuin liggen en maak mijn verslagen. Om 18.00 uur luidt de bel voor de yogaklas. Ik lig lekker en laat het lekker aan mij voorbij gaan. Ik geniet mee van de klankschalen die gebruikt worden en het gejoel dat er blijkbaar bij hoort.
Om 20.30 uur kunnen we aan tafel. In de verte rommelt het onweer. We zullen jet zijn allen binnen moeten eten in de toch wel kleine kamer. Het is er bloedheet en we zitten bijna bovenop elkaar met zijn ruim 20-en. Voordat de maaltijd begint geeft Mincho een kort concertje in het spaans. Het is een vrolijke boel. op de schoorsteen ontdek ik een miniatuur schoentje. Ik ben er opslag verliefd op. Het is een zelfgemaakt souvenirtje dat een pelgrim heeft achtergelaten.
Het eten is overheerlijk met alles uit eigen tuin. Mincho heeft de bakker zover gekregen om ook links en rechtsom gebakken brood te leveren en wij zijn de proefkonijnen om het brood te proeven. Het is net als de maaltijd echt ontzettend lekker en veel. Daar kan menig herberg nog een puntje aan zuigen.
Na de maaltijd legt Mincho op komische wijze maar met achterliggende gedachten (je weet nooit wat de dag brengt) uit hoe het allemaal werkt qua ontbijt. Daarna neemt hij ons mee naar het balkon waar hij ons de route voor morgen uitlegt. Ondersteunt met metaforen van de Neanderthalers en hun kijk naar de zon, achter de heuvel maar dat blijkt dan telkens de volgende heuvel te zijn. Tot we in Finisterre zullen zijn en doodgaan. Maar hetboren zullen worden door naakt in de zee te zwemmen en onze kleding te verbranden zodat we alles achterlaten. Wij verschillen niet van de Neanderthalers. We zitten nog even in de tuin. Een duitse vrouw neemt afscheid, haar trip voor dit jaar zit erop. Ze weet nog niet wanneer ze weer de camino kan gaan lopen. Ze is er verdrietig om. Ze wil verder en niet pas na misschien een paar jaar. Een ouder engels echtpaar slaapt in de onderbedden naast mij. Ik had vanmiddag al zo'n voorgevoel en dat komt uit: de man snurkt als een ezel. Ook de duitse vrouw boven mij doet niet onder voor de engelse man naast mij. De jongeren in de albergue komen tegen half 12 richting hun bed waarbij batuurlijk het badkamer ritueel hoort. Deuren blijven gewoon wagenwijd open staan en de route van morgen wordt uitgebreid besproken. Om middernacht begint iemand nog in de huiskamer op een gitaar te spelen naar dat is snel afgelopen als hij mij in de deuropening ziet. Ik por de engelsman nog even flink waardoor hij op zijn zij gaat liggen. En ik val in slaap.
-
14 Juni 2017 - 22:06
Henk Uut Raolte:
Ondanks de ongemakken en hinderlijkheden die je ondervindt heb ik alom bewondering voor je doorzettingsvermogen.
Zou het gezicht van die gitaarspeler weleens willen zien toen jij om middernacht in de deuropening verscheen.
Die speelt nooit meer. :)
En kon die snurkende Engelsman na jouw por nog een beetje lopen de vlg. dag?
Helma het was weer een mooi verslag en wens je alle goeds op je verdere bedevaart.
Gr, Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley