12 juni 2017

12 juni 2017. Van Arcahueja naar Villar de Mazarife. Geradbraakt wakker, het is zo heet. Het stel naast me is druk aan het pakken. Het ontbijt zou vanmorgen pas om 7.30 uur geserveerd worden. Dat vind ik veel te laat. Wel kreeg ik van de herbergier een thermosflesje met heet water dus ik kan lekker mijn eigen bakkie maken. Dus ff genieten op de binnenplaats waar de hitte is blijven hangen. Ik wacht tot het stel weg is en maak me klaar voor vertrek. Om 6.15 uur op pad. De zon is er nog niet maar de weg is makkelijk te vinden. Via het industrieterrein kom ik Puente Castro binnen. Er zitten 3hoekjes in de trottoirs maar deze zijn allemaal stuk. Ook koperen schelpen zijn ingemetseld maar wijzen naar de verkeerde kant. Toch veel pijlen die de weg markeren. Via een grote blauwe brug steek ik de snelweg over, na geblaft door 2 duitse herderhonden die het terrein van een van de vele autodealers bewaken. Op een kerktoren veel ooievaars, misschien zijn er al wel jongen bij, ik kan het niet goed zien. De stad ontwaakt, mensen stappen in hun auto, kinderen worden met rolkoffertjes naar school of opvang gebracht. Ik kan de toren van de basiliek al zien. Het is nog een hele tippel om bij de basiliek te komen. Vuilnismannen spuiten straten schoon, er is gister een festival geweest. Eindelijk kom ik bij er basiliek en natuurlijk is die nog gesloten op dit vroege uur. Ik sta te bedenken wat ik fa doen als ik Christien uit Amerika bij een bankje zie. Ze is net opgestaan en heet de nacht doorgebracht bij nonnen. Ze moet nog gaan ontbijten. Ze heeft hesloten om de komende 8 km met de bus te doen want we gaan alleen maar over het industrie terrein. Dat klinkt voor mij wel heel aanlokkelijk. Samen nemen we een ontbijtje op een terras en pakken de bus iets verderop. We komen langs een overheidsgebouw waar een straaljager voor staat geparkeerd. Daarbij staan 2 militairen met een mitrailleur. Het ziet er zo gevaarlijk uit dat ik niet eens een foto durf te maken, voor je het weet denken ze dat je er andere bedoelingen mee hebt dan het familie album. De bus brengt ons naar Virgen del Camino. Het was mijn eerste bedoeling om daar te overnachten maar de ruimte die de busrit geeft in de dag en het feit dat ik me goed voel door de nodige pcm maakt dat ik er nog een paar km aanvast plak. Er schijnt een sanctuarie te zijn maar de bus raast er langsheen. Ik gad het wel even willen zien. Het is te ver om terug te lopen. We moeten kiezen welke route we moeten nemen. We willen niet langs de snelweg dus slaan we links af. Er staat ook "via de la plata" op de aanwijzing. Nooit bedacht dat die hier zou liggen.
Via een landweg met aan beide zijden grote stukken onontgonnen land lopen we in de brandende zon. Er komen 6 politie helicopters in formatie langsvliegen. In Oncina de la Valdoncina word je uitgenodigd om de donativo te bezoeke bij ee kerk. Het schijnt voor een goed doel te zijn. Bij een huis heeft iemand een terras gemaakt waar je van alles kan kopen voor onderweg. Een praatje kan maken enz.. en dat allemaal voor een vrije gift. Een oude vrouw zit ook op het terras, haar zoon (?) bestiert de boel. Erg vriendelijk en zorgzaam. Twee nederlanders sluiten aan. Het zijn 2 broers waarvan er 1 al 40 jaar in Noorwegen woont. Hij loopt vanaf Vezelay en onderweg hebben verschillende familieleden hem voor een paar dagen gezelschap gehouden en nu is zijn oudere broer aan de beurt die hevig lijdt onder de vele blaren. Zo sneu.
De uitbater vertelt op verzoek dat de ooievaars op de kerktoren 3 jongen hadden maar dat ze er 1 uit het nest hebben gegooid.
Ik stap weer op en om de bocht is een albergue. Handig voor late lopers of lopers die gewoon moe zijn. Ik voel me goed dus de pas er weer in. Het wordt steeds warmer en zijn hele stukken zonder schaduw. Ik zorg dat ik goed drink maar weer gaat het mis. Die anti-biotica doet dus helemaal niks, ook op tijd pcm mist de uitwerking. Strompelend haal ik Christien in en vertel hoe ik me voel. Ik pak de eerste de beste herberg. Voor mij staat een spanjaard hele verhalen te houden. Ik kan daar niet op wachten en stel tussendoor de vraag of ze 1 persoonskamers hebben. Daar hebben ze ook nog allerlei opties in maar ik wil niks anders dan een bed en stilte. Christien sluit ook in de rij aan en geeft uitleg. Er is een 2 persoonskamer dus die neem ik. Het inchecken duurt een eeuwigheid. Het is me al vaker opgevallen dat spanjaarden moeite hebben met de eutopese ID-kaart. Meestal herkennen ze de voor of achternaam niet en worden argwanend als je roepnaam niet overeenkomt met je doopnamen. Ook het ID-nummer is voor de meesten niet te vinden of te klein om te lezen. Ik word naar mijn kamer gebracht. Daarvoor moeten we eerst door een soort hal met enorm veel stapelbedden om uiteindelijk in de kelder te belanden. Daar is het in ieder geval koeler. Snel onder de douche en plat. Naast mij komen 2 oostenrijkse vrouwen die elkaar voorlezen uit een boek. Ik doezel wat weg maar het gewauwel van de oostenrijkers weerhoudt van een slaapje. Na 2 uur gaat het weer. Ik kan de weg naar boven niet terugvinden en beland achter het gebouw. Het wasgoed hangt in het gaas van het hek dat rondom staat. Een waslijntje was wrs te veel moeite. Aan de achterzijde ligt een stuk land dat er doods uitziet. Nog iets verder staat een soort loods waar op dat moment net schapen naar buitenkomen en een ezel. 3 honden waarvan er 1 op 3 poten loopt moeten eea in het gareel houden. De herder schreeuwt voortdurend maar ik heb niet het idee dat de honden luisteren. De herder springt op de ezel en beschermt zichzelf met een paraplu. De kudde maakt een grote bocht dus zou die op de weg voor de albergue langs moeten komen. Ik vind de weg naar de ingang terug en van de komst van de kudde mooi filmen. De herder roept van alles maar ik versta er geen klap van. Ondertussen loopt een schaap over mijn kleine teen. De herder moet alle hekken die bij huizen en landerijen openstaan, sluiten. Hij gaat op en af van de ezel en dat bij deze hitte. De ezel heeft wel een erg groot hoofd. Misschien is het een muildier of zo, ik weet het niet. Het is wel heel aoart om te zien. Redelijk grote lammeren proberen tijdens het lopen nog bij hun moeder te drinken waardoor ze de boel ophouden. De schapen best wel een vacht. Dat zou je niet verwachten bij dit weer maar misschien beschermt het ook wel tegen de hitte. De kudde lost op in een grote stofwolk.
Ik breng de middag liggend op een ligbed in de schaduw door. Iedereen klaagt over de hitte. En toch komen er nog steeds wandelaars langs lopen, allemaal oververhit, sommigen strompelend van de blaren of ander ongemak.
Ik vraag om een bocadillo. Heerlijk alleen doen ze overal olie overheen, dus ook over een broodje kaas.
Om 17.00 lijkt er iets meer wind te komen. Ik waag een kijkje in het centrumpje van het dorpje. De huizen bieden een streepje schaduw en dat is prettig. Bij de door ooievaars overbevolkte kerk stast een mooi beeld van een pelgrim. In deckerk speelt muziek. Een jonge vrouw nodigt mij uit im binnen te komen. Ze biedt een boekje aan met uitleg over de kerk. Ze laat een soort boom zien waarin door pelgrims papiertjes zijn gehangen.
Een nederlandse pelgrim heeft een gedichtje opgehangen. De vrouw wijst me daarop en zegt dat voorin de kerk ook 3 nederlandse vrouwen zitten. Ik wil gewoon even helemasl niks dan stil zijn in deze mooie kerk en genieten van de koelte en de rust. De koelte is prima maar de rust is ver te zoeken. Twee van de nederlandse dames lezen elkaar hardop het boekje voor en vrouw nummer 3 zit te bliepen op haar telefoon. Wanneer de 2 vrouwen achterstevoren gezeten hun voorleesactiviteit voortzetten, maak ik een stilte gebaar. Dan is de kerk blijkbaar niet leuk meer en staan ze op. Mevr nr 3 neemt de halve bank mee in haar vaart maar neemt niet eens de moeite om deze weer netjes neer te zetten. Plaatsvervangende schaamte. De kerk zit half vol met pelgrims, ieder in zijn eigen wereldje.
Het dorpje heeft verder niets te bieden. Er zijn 2 supermarktjes. Ze staan tegenover elkaar in dezelfde straat. Ik vraag me af hoe ze zich staande houden in zo'n kleine gemeenschap. Misschien verdienen ze wel het meest aan de pelgrims. Terug in de albergue is het wachten op de avondmaaltijd. De crew is uitgebreid met 2 vrouwen. Het eten is heerlijk, geen magnetron gedoe maar vers klaargemaakt. En het toetje is verrassend. Een pannekoekje met kersen en slagroom. Wat een verrassing! Naast mij zit een oudere vrouw uit Nieuw-Zeeland. Zij wil mijn mening over de Brexit. Ach ja het is ook een onderwerp. Ze kent Nederland, heeft Amsterdam bezocht. Ik promoot Salland als een gezetene en de halve tafel biedt een luisterend oor. Het roept allerlei vragen op en ik ben helemaal in mijn element. Al die mensen die denken dat ze Nederland kennen omdat ze 1x een paar uur op de Wallen hebben rondgelopen. Vooral amerikanen hebben geen flauw idee over Nederland, ook al zijn ze in Amsterdam geweest. Ze weten niet eens dat Nederland aan Belgie en Duitsland grenst. Ttssss
Na het eten is het nog veel te warm om te gaan slapen. Iedereen hangt nog wat in de tuin maar koeler wordt het niet.
Toch val ik al snel in slaap.