dag 29: van Andenne naar Namen

Dinsdag 13 mei.
De wekker op half 7 maar het is nog akelig stil in huis. Ik rommel de spullen wat bijenkast en als ik mijn been wol koelen komt er geen water uit de kraan. Het duurt heel erg lang en is er maar een klein piesstraaltje. Dan maar minder koelen. Als ik dat allemaal moet doen na het ontbijt, als er tenminste iemand wakker wordt dan ben ik tegen de middag hier nog niet weg. Het u nog droog maar de lucht ziet er dreigend uit. Om half 8 is de ontbijttafel nog maar half gedekt. Mijn schoenen zijn in het stookhok mooi opgedroogd. Als de ontbijttafel compleet is besluit Mieke alsnog vers brood te gaan halen. Ik wacht daar niet op. Als Mieke terug is, ben ik al klaar met eten. Met behulp van 2 vuilniszakken die ik als binnenzakken gebruik moet de boel droog blijven. Ook bij de hoeveelheid regen en onweer die u voorspelt. Als ik klaar ben om te vragen betalen en te centreren, is Mieke nergens te bekennen. Ze heeft de rekening op tafel gelegd samen met de stempels. Stan wijst me op de speciale stempel en dat is het ook. Nadat ik het geld heb neergelegd en de stempel heb gezet, neem ik afscheid van Stan. Jammer dat Mieke er niet meer wat. Stan laat me een weggetje zien dat Door het bos naar Andenne loopt, dan hoef ik niet langs de drukke weg. Een handdruk en hup op weg naar Namen. Het is inmiddels 9.00 uur 20 minuten bereik ik via het prachtige pad van Stan, Andenne. Het is veel groter dan ik gisteren hadden gezien. Bij de kerk is het startpunt en daar begint het meteen met zoeken. Maar geen nood, een oudere vrouw in een auto stopt en vraagt of ze jan helpen. Ze vertelt dat haar broer ook de casino heeft gelopen en of ik een slaapplaats nodig heb. Maar ik moet nog aan de etappe van beginnen. De route staat goed aangegeven en het loopt dan ook lekker. In de winkelstraat gaal ik lekkere broodjes voor vandaag en de bakkersvrouw wenst me beaucoup de courage. Aardige vrouw. Ik verlaat Andenne via de sportvelden en een veldweg. Uiteindelijk kom ik op het jaagpad van de Maas uit. De Maas wordt hier door een betonnen vak geleid en dat heeft eigenlijk niets.Er pakken donkere wolken samen en ergens hoor ik een donder. Ik zet de pas er stevig in maar mijn been protesteert. Ik vang een paar drup regen maar daar houdt het ook weer op. Soms schijnt de zon even fel en dan pakken zich weer donkere wolken samen. Het lange pad langs de Maas is eentonig en verveelt al snel. Heel af en toe komt er een vrachtschip langs maar voor de rest is er vooral veel lawaai van de industrie van de overkant. Als de weg van de Maas afwijkt zijn het steile straten door kleine dorpjes die ik steunend en kreunend neem. Het mooist zijn de hele kleine paadjes waar ik me ver van alles en iedereen waan. Deze paadjes zijn altijd tekort. Sommige geven prachtige uitzichten over de Maassluis. Ik doe mijn lunch langs de Maas in een pakje en kater op de middag bij een fontein in de zo'n. De fontein zou drinkbaar water geven naar een bordje geeft duidelijk aan dat dit niet zo is. Na de 2e lunch ga ik het bos in. In dit bos wordt veel getraind Door commando's. Wel allemaal indeelde pakjes maar helaas geen uniformen. Het bos is prachtig en heel erg groot. Door het vochtige weer zijn sommige paden onbegaanbaar en is het een gekriskras om op het droge te kunnen blijven. Even regent het heel erg hard maar een kleine cape volstaat gelukkig. Het pad komt na 2 uur uiteindelijk weer uit op het jaagpad van de Maas. De weg vandaag is voor mijn scheenbeen veel te zwaar. Gewoon lopen Wilhelmus hoed naar dat afdwalen is funest. Bij de de beste pharmacie koop ik weer een tube met gel en dan weigert mijn pinpas. De oude apothekers kijkt net een zuur gezicht maar doet ook geen enkele poging om de betaling te laten lukken. Dan naar cash. Het zal toch niet zo zijn dat mijn pas er mee ophoudt? Maar even uitproberen als ik een bank tegen kom. Later blijkt er in de reuzenverpakking een heel klein tubetje te zitten. De ouwe zuurpruim heeft me gewoon afgezet. Op een bankje zoek ik de jeugdherberg en er is plek. Met nog een paar paracetamols begin ik aan de laatste 3 kwartier. Het valt me op dat ik op weg naar de jeugdherberg ook nog steeds op de route zit. Dat zou morgen al weer een stuk schelen. Ik slaap boven in het stapelbed en dat is niet fijn klimmen met zere voeten. Een van de 4 meiden rookt ook en dat praat ook get zo makkelijk. Ze is een Franse oncologie verpleegkundige en is op studiedagen in de stad. Ze wil niet in Frankrijk haar beroep uitoefenen omdat verplegen in Frankrijk niets menselijks heeft volgens haar. Verpleegkundigen delen er alleen medicatie en doen alleen dingen die artsen hen opdragen. We gaan samen naar de eetzaal waar het een drukte van belang is. Daarna moeten de de amen allemaal huiswerk maken en schrijf ik mijn verslag. Ik ga zo even de route van morgen bekijken en dan ook maar slapen want anders hou ik de boel wakker.