dag 51: van Epernay naar Montmort-Lucy

Dag 51: van Epernay naar Montmort-Lucy.
De wekker op 6.00 uur en strak om 7.00 voor ontbijt. En het regent. Beetje teleurgesteld maar alles beter dan niet te kunnen lopen. Alleen een van de serveersters is er en als ik de sleutel wil inleveren is ze nergens te vinden. Ik stap net de deur uit komt ze me alsnog achterna om afscheid te nemen. Ze vraagt of ik nu naar huis ga of toch doorloop. Ze wenst me bon courage.
Op naar de kerk waar de etappe begint. Nog snel even geld pinnen want de komende dagen lijken dat soort dingen niet op de route te vinden. Klokslag 8 ben
ik al uitgebreid aan de wandel. En het miezert. De kleine cape is voor eerst voldoende lijkt het maar telkens als ik hem net aan heb, is het alweer droog. Al gauw zit ik midden in de wijngaarden. En zie slakken te kust en te keur. Mooie beestjes eigenlijk. De route is moeilijk te vinden. Aanwijzingen van verschillende routes lopen door elkaar heen of zijn niet te vinden. Maar ik denk op de goeie route te zitten. De teen loopt niet zo fijn als gisteren en alleen lopen betekent nu ook weer dat ik zelf de route moet zoeken. Gelukkig is er de googlemaps ter ondersteuning. Midden in de wijngaard staat ineens een schattig klein huisje. Terwijl ik de fotograferende toerist uithang, doet een auto een poging om achteruit mijn kant op te rijden. Het lukt niet echt om dit in een rechte lijn te doen en ik denk wat de meeste mensen zullen denken..... Maar wat schetst mijn verbazing? Een oudere man passeert mij en draait het raam open. Hij vraagt of ik naar Compostella wil. Dan moet ik de andere kant op. De reddende engel, maakt mij niets uit dat hij niet in een rechte lijn achteruit kan rijden. Ik bedank hem op mijn vriendelijkst en loop verder de wijngaarden door. Het blijft regenen al beide jassen zijn al nat omdat ik het lopen de cape zolang mogelijk wil uitstellen.
In Pierry regent het zo hard dat ik ga schuilen onder een poort naar een hofje. Pierry is ook nog een dorpje dat is vergeven van de champagne-boeren maar deze lijken een betere tijd te hebben gekend. Alles ziet er oud en vervallen uit. Maar ademt nog wel de sfeer van de betere tijden. Zelfs de lantaarnpalen zijn voorzien van druiventrossen. Ik besluit toch maar de cape aan te doen. Als nu de route goed wordt aangegeven hoef ik ook niet telkens met de handen buiten de cape. Misschien blijft de binnenkant dan wat droger. Het volgende dorp is Moussy. Dit ziet er wat beter uit. De postbode op haar fiets met ondersteuning lijkt een spelletje met me te spelen: moet zij mij voor laten gaan of ik haar? We wisselen het onbesproken met elkaar af. Aan het einde van Moussy de steile weg naar boven naar de kerk van Chavot. Deze ligt zomaar midden in de wijngaarden, geen huis in de omgeving te bekennen. Ik had de kerk vanmorgen al zien liggen en ben er nu via een omweg op weg er naar toe. Het is een en al wijngaard wat ik zie en weet nu wel hoe ze eruit zien eigenlijk. Wanneer ik boven ben bij de kerk zie ik nog iemand met een rugzak de helling
nemen. De kerk is gesloten en ondanks dat ik een rondje rondom maak kan ik nergens naar binnen. Nergens klinken op de deuren terwijl het kerkhof nog steeds in gebruik is. De man/vrouw met rugzak heeft er stevig de pas in want die is getoond kerkje al voorbij. Bij de picknick-plek blijkt het Jan uit Groningen te zijn. Ook onderweg naar Santiago. Hij kent Wijhe, heeft er ooit een klus voor de gemeente gedaan met zijn interim- bedrijf. Hij heeft nu een flinke klus achter de rug en wilde altijd al eens naar Santiago lopen. Dit was het moment. We lopen samen op. Althans hij loopt voorop.
Ik vind het zoveel prettiger lopen als ik niet steeds in het boekje hoef te zoeken en Jan geeft een betere bril dan ik want hij lijkt de route-tekens al van verre te kunnen ruiken. We lopen nu door de graanvelden en volgens Jan zijn de peultjes die wel vorige week niet konden thuisbrengen gewoon koolzaad te zijn.weer wat geleerd. De cape gaat aan en uit, de zo'n gaat telkens een nieuwe bui op. De lunch doen wel met onze rug tegen een vliegtuig hangar. Deze worden gebruikt voor het bespuiten van de wijngaarden. Het ruikt in de wijngaarden dan ook echt niet naar druiven maar naar een zwaar chemisch goedje. Na de lunch komen we in een erg groot bos. Het gras staat er ellebooghoog. Waren we al niet nat van de regen, worden we het wel van het gras. Het is een prachtig bos. Ik kan er niet goed van genieten want ik moet erg opletten waar ik mijn voet zet. Jan wijst op de omgewoelde stukken bospad. Dit komt door everzwijnen. Ik moet er niet aan denken dat ik hier alleen gelopen zou hebben. Er lijkt geen eind te komen aan getoond lange gras en het bos. Jan is er al helemaal klaar mee; het water loopt via zijn sokken zijn schoenen in. Plots feest Jan een flinke schreeuw en maakt een rare beweging met zijn stok ik zie iets wegschieten tussen de bomen. Jan zag 2 jonge everzwijnen. Volgens hem 2 jonge zeugjes. Het heeft zo moeten zijn dat Jan vanmorgen op mijn pad kwam, hoe ga ik anders 2 everzwijnen van mijn lijf moeten houden? Jan heeft daarom altijd 1 van zijn stokken in de hand. Misschien moet ik me dat ook maar eens aanleren. Eindelijk is het eind van het bos en het lange gras inzicht. We komen uit bij een mooie oude boerderij. Het ooit een abdij geweest. De gekken naar de oprit staan open en weer lopen een stukje het terrein op om er foto's van te maken. Komt er een auto het hek Door en een madam laat ons fijntjes weten dat dit propertiee privé is. Ik bied mijn excuses aan, de foto's hebben wel toch al gemaakt. Jan bekijkt de kaart nog eens. Het is niet ver neer naar het eindpunt van de etappe. Een donkere lucht lijkt nog heel wat voor ons in petto te hebben. Jan laat zien dat wel 2x een stuk bos kunnen omzeilen en waarschijnlijk ook erg veel hoog gras, door de weg te blijven volgen en in een rechte lijn naar Montmort-Lucy te lopen. Ik vind het helemaal goed. Ik heb absoluut geen klagen over mijn voeten vandaag maar het laatste stuk bos met de losse stenen was verre van prettig. Ik heb het gevoel dat een oude blaar alsnog is opengegaan ondanks dat die de afgelopen dagen zo mooi dicht was gegroeid. Terwijl Jan zijn sokken wisselt, doe ik naar een pcm-tje. Het stukje bos afsnijden bekomt ons niet goed want er breekt een gigantische hoosbui boven ons hoofd uit. En we dachten dat wel zo mooi opgedroogd op ons eindpunt aan zouden komen. De bui is kort maar hevig en ik ben alweer flink opgedroogd als werkgever bij het pelgrimstocht aankomen. Natuurlijk hebben ze kamers voor ons. We komen eerst even bij op het terras met een flinke bak koffie voor mij. We zien een fikse bui aankomen en weer kunnen nog net op tijd binnenkomen. Er zit wat stevige onweer bij.
Snel even de mail: Hanny heel veel beterschap en grote broer sterkte!
Daarna heerlijk gedouched en waste gedaan. Het Franse balkon krijg ik niet open naar de madame lukt het met vereende krachten wel. Zo kan mijn wasje snel drogen in de forse wind waar zich af en toe een zonnetje bij laat zien. De vooruitzichten qua weer voor morgen zijn uitstekend. Wat dat betreft zou het geen belemmering moeten zijn maar ik durf de 32 km niet aan met mijn voeten. Dus wordt het morgen maar 11 km. Walgelijk kort maar dan is er tot Sezanne geen enkele mogelijkheid op de route om te overnachten. Dat is wel jammer. Maar het is niet anders. Het is bijna half 8 en beneden wacht mij een pelgrimsmaaltijd.
Het loopt al tegen 10.00 uur. Laat voor mij. Lekker gegeten samen met Jan. Gezellig zitten kletsen. Dat gaat vanzelf als je allebei opgroeit in een klein dorpje, hij in de Achterhoek, ik op de Boerhaar.
Het wordt morgen volgens de voorspelling erg mooi weer. Jan gaat ruim 30 km lopen. Ik durf dat niet aan. Dus morgen scheiden onze wegen. Ontmoeten en loslaten.