dag 70: van Bourbon-Lancy naar Saint de Roudon

Maandag 23 juni van Bourbon-Lancy naar Saligny-sur Roudon.
Heerlijk geslapen en lekker opstaan met sigaretje in de binnentuin. De zo'n is nog nergens te zien. Het ontbijt is heerlijk en goed verzorgd. Tijdens het inpakken van de rugzak hoor ik ineens dikke druppels op het zolderraam. Het zal toch niet? Ja hoor het hoost gewoon terwijl de voorspelling helemaal geen regen liet zien. Raar. Het lijkt een bui dus ik wacht het maar gewoon af. Ik vraag de eigenaresse of ze een plattegrond heeft Hoe ik weer op de GR3 kan komen. Ze begint een route te tekenen maar gaat dan heel erg twijfelen. Ik ga wel naar de toeristische dienst. Het is opgehouden met regenen dus dat is mooi. De toeristische dienst is om half 10 open. Even 10 minuten wachten en dan is stilstaan met de rugzak op wel erg moeilijk voor de voeten. En het begint ook weer zachtjes te regenen. Alle kerktorens in het stadje hebben inmiddels half 10 geslagen maar in de office is nog niets te bespeuren. 10minuten later gaan de lichten aan en een erg jong meisje doet de deur open. Ze ziet er nog erg slaperig uit en ze kan me niets bieden. Zelfs niet een kaart van de omgeving. Wel een fietsroute waar ik ook kan lopen maar dat is niet de GR3. Vreemd dat ze weinig tot niets hebben maar wel een duur aangeklede ruimte bemannen. Met 2 papieren waar ik niks mee kan sta ik in de stromende regen weer buiten. Gelukkig kan ik schuilen onder de oude poort. Een gemeentewerker die de bloembakken aan het bewateren was, ziet ook in dat zijn werk nu nutteloos is en komt ook schuilen. Er volgen een paar dikke donderslagen en ik besluit om de regenseizoen maar te pakken want dit wordt niks vandaag. Het regent echt ontzettend hard en voor ik het weet staat mijn rugzak in een geul van water die boven uit het stadje naar beneden komt. Gelukkig ben ik nog redelijk op tijd om de rugzak uit de geul te vissen en heb ik vuilniszakken als waterdichte binnenzak. Ik denkt dat de schade meevalt. In een uitsparing waar vroeger vast de kanonskogels werden afgevuurd doe ik de pijpen maar aan mijn broek en wacht tot het droog wordt. Een echtpaar uit Nieuw-Zeeland voegt zich bij mij. Zij zijn met de boot naar Frankrijk gekomen om door Frankrijk te fietsen. Toch wel heel anders Engels dat zij spreken. De man loopt door de hoosbui naar de toeristische dienst alsof er niets aan de hand is. Zijn vrouw blijft bij staan kleumen, ze is doorweekt. Ze vragen of ik een foto van hen wil maken en dat doe ik dan maar. Dat ze helemaal doorweekt zijn zie ik niet op de foto terug, daarvoor lachen ze te hard. En weg zijn ze naar een kopje koffie zoals mevrouw graag wilde. Ik wacht nog even en het wordt inderdaad wat droger. Met de cape in de aanslag begin dan toch tegen 11.00 uur aan de etappe van vandaag. Gelukkig heb ik mijn telefoon en zo vind ik de GR3. Ik kom langs het kuuroord van Bourbon-Lancy waar oudere heren in badjas over de galerij lopen. Ik kom uit in het bos waar het flink nadert van de regen en de binnenkant van de cape is al snel net zo nat als de buitenkant. Het is een prachtig bis met grote en gekeken paadjes. Vanuit het bos kom ik in de buitenwijk van en zie de eerste lavendelolie rondom een heel groot kasteel dat hermetisch is afgesloten voor pottenkijkende pelgrims. Uiteindelijk kom ik uit bij de Loire. Ik steek hem over via een oude brug waarop een vrachtwagen zich net heeft bedacht om achteruit te rijden terwijl 2 andere vrachtwagens hem tegemoet komen. De brug beeft en trilt en het voelt net of hij het elk moment kan begeven. Na de brug volg ik een deel van een kanaal waar een aantal Nederlanders hun "bootje" hebben afgemeerd. Hoewel een vaag zonnetje zich laat zien is het nog steeds niet droog. Mijn hoed kan 8k niet meet op omdat de rand zo nat is dat ie voor mijn ogen hangt. Wel is de hoed handig onder de cape want dan blijft mijn bril droog. Wanneer ik het kanaal moet oversteken neem ik even pauze om het afstapjes te melden dat ik later kom van wegen later vertrekken door de regen en het onweer. Dan is het nog 7 km lange weg met bochten. Veel bos aan de zijkanten waar met kogels gejaagd mag worden volgens de infobordjes. Boeren die druk zijn op het land en boeren die met Hulp canvas hun vrouw grote ronde balen binnenhalen. Het is intussen droog en ik houd de cape in mijn handen gefrommeld. Wanneer ik vlak voor Saligny-sur Rondom ben wil ik het adres opzoeken maar geen bereik. Dan maar bellen: geen bereik. Hoe kom ik nu op het gast adres? Ik hou een taxi aan maar die weet het niet dan een busje met wegwerkers. Die kennen wel 2 dames en weet globaal de richting. Dan een jongen op een brommer, die heeft nog nooit van het adres gehoord. Dan een man in een auto, die weet wat ik bedoel en wijst me de precieze weg. En zo kom ik bij Ineke en Christine. Een Nederlandse uit Drente en Christine komt uit Zwitserland. Morgen meer want ik val om.
Ineke zit in de enorme veranda zoals de man met de auto vertelde. Een hartelijk welkom, ook door de lobbessen van honden en de katten laten Zich ook zien. In de wei huppelt een prachtig veulen bij de moeder. De dames fokken paarden maar er valt op dit moment geen droogproces in te verdienen. Ze hebben ook een chambre d'hote en hebben beiden hun baan opgezegd om hun droom te verwezenlijken. Toen ze het huis kochten was het slecht weer en hadden ze geen idee van het uitzicht dat ze zouden hebben. En dat uitzicht is magnifiek. Dat zagen ze pas toen het huis al was gekocht en het weer beter was. De buurman heeft zijn huis verlaten. Zijn vrouw had het idee om van het huis een bejaardenoord te maken en er is flink in verspijkerd om allemaal kamertjes te maken van amper 2 bij 2 voor elke bejaarde 1. Zonder gemeenschappelijke ruimte of wat dan ook. De gevangenen in Nederland hebben het beter. Toen het bejaardenhuis geen doorgang vond (ik weet niet meer waarom) heeft de buurman het huis te koop gezet, voor een prijs die hij er nooit voor zal krijgen. Zo jammer want al het sanitair zit er al in met het plastic er nog omheen. Het huis staat nu al een aantal jaren leeg en zal de komende jaren leeg blijven staan en verder verpauperen, zoals zoveel huizen in Frankrijk.
Ineens en Christine hebben hun huis mooi voor elkaar. Vanavond komt er nog een jongen slapen uit Montelimar. Hij studeert voor hoefsmid maar is veel ouder dan de gemiddelde leerling in het internaat waar de opleiding is. Daarnaast is het internaat heel erg streng. Wie een auto heeft moet op maandag zijn sleutels inleveren en krijgt deze op vrijdag weer terug. Om te voorkomen dat er gekkigheid wordt uitgehaald.
Ook Saligny-sur Roudon sterft uit. Een paar bakkers zijn verdwenen en er is nu weer een bakkerij zodat ik morgenvroeg lekker vers brood kan halen. Later komt Christine ook thuis. Zij heeft als vpk op afdelingen neonatologie en dergelijke gewerkt. Ze werkte veel met Nederlandse vpk waarschijnlijk omdat het beter betaalt dan in Nederland. Ineke gaat de jongen van de trein halen en ik eet met Christine. Even later schuiven Ineke en Adrian ook aan. En dan is het voor mij de hoogste tijd om te gaan slapen. Ik ben bekaf. Er volgens een paar flinke plensbuien. Ik hoor het roffelen op het dak van de veranda. Ik probeer nog het verslag te schrijven maar het lukt niet meer.