dag 102: van Escayrac naar Durfort-Lacapelette

Zaterdag 2 augustus. Van Escayrac naar Durfort-Lacapelette.
Heerlijk geslapen. Genietend van ochtendsigaretje, de koelte en de mist in de kloostertuin. Daarna ontbijt, nog wat foto's uit mijn slaapkamerraam en om kwart voor 8 met een grote groep op stap. We worden door Patrick naar de weg gebracht en hij legt uit hoe we weer op de GR65 kunnen komen. Heerlijk wandelweer maar de temperatuur stijgt met de minuut. De eerste plek waar we aankomen is Montcuq, vooral bekend om de naam waar heel Frankrijk grappen over maakt ( naam betekent "mijn kont"). Ik heb een enorme behoefte aan suiker en Marion moet naar de bank. Dus wij tweeën gaan het dorp in, die rest gaat door. Het is een mooi stadje en ik koop bij de bakker allemaal lekkere zoete dingen. Op een stadsmuur eten we ze op. Daarna weer op stap. Marion is een erg trage loper en stopt om de haverklap. Ik loop op haar vooruit en kom aan in een piepklein dorpje dat Rousilliac heet. Een dorpje waar ik wel zou willen wonen. Met Franse huizen zoals wij ze graag zien; met gekleurde luiken en druivenranken waaronder je de maaltijd eet. Er is ook nog een heel klein kerkje dat hoog boven het dorp en de velden uittorent. Daarna weer grote velden met zonnebloemen. We moeten flink stijgen en in de hitte betekent dat er zweten. We komen uit op een boerenerf waar de boerin een tafeltje met drinken heeft neergezet. Het kost allemaal 1 euro. Een leuke bijverdienste. De zoon komt ook aangereden en bekijkt samen met zijn moeder een flinke deuk in zijn auto. In de verte gaat midden op de dag een enorme luchtballon die lucht in. De boerin is helemaal enthousiast. Tegen de middag klap ik helemaal in. Ik ben bekaf, mijn voeten houden het niet meer en ik wil koffie. Een hele grote bak koffie. Eigenlijk moet ik niet met Marion meelopen, haar ritme is zo totaal anders dan de mijne. Maar ik dacht dat een dagje rustig aandoen geen kwaad kon. Maar het tegendeel is waar. Ik raak helemaal van slag en mijn lijf verbruikt op een heel andere manier de energie. Na een hele steile helling naar beneden gaat Mario weer zitten en ik met mijn stomme kop doe dat ook. Had ik het maar nooit gedaan! Het lopen gaat daarna helemaal niet meer en Marion huppelt vrolijk voor me uit. Dat krijg je als je anderen wil plezieren! Ik sleep me over de paden en hoop toch echt dat we eens goed kunnen lunchen in Mont-lauzun. Vlak voordat we de stad inlopen, komen we René weer tegen. Hij staat daar druk tegen Marion te kletsen en Marion wil persé de stad doorkruisen. Ik heb er geen behoefte aan als de route er niet loopt. Marion is zichtbaar teleurgesteld. Ze biedt aan om in de supermarkt eten te halen voor de lunch. René staat nog een partij woorden uit te braken waar geen touw aan vast te knopen is en gaat vervolgens uitgebreid staan bellen terwijl Marion hem had gevraagd mij naar de picknickplek te brengen. Ik kan niet meer op mijn benen staan maar René heeft andere prioriteiten. Wanneer Marion terug is lopen we naar de picknickplek waar eindelijk mijn schoenen uitkunnen. Wat een genot! Vervolgens vallen mijn sokken in het pasgemaaide gras en zitten ze vol met gruis. Ook dat nog. Dan de schoenen maar weer aan. Wanneer de lunch gedaan is komt Marion in 1x op het idee om koffie te gaan drinken. Waarom komt ze er nu pas mee? De bar ligt verscholen achter een pharmacie. Als ik dat had gezien, dan had ik het wel geweten! Maar de meeste franse mensen op de camino doen alles erg low-budget. Ze houden schriftjes met een complete boekhouding bij inclusief de enveloppen met bonnetjes. Je zal dan waarschijnlijk wel meer pelgrim zijn maar ik hou er niet van om op zoek te gaan naar het goedkoopste brood. Ik heb hier jaren voorgespaard en wil alles met iedereen delen maar met dat knieperige wordt je echt geen betere pelgrim denk ik. Het is voor mij echt geen luxe-reis maar er moet wel fatsoenlijk gegeten worden als dat kan en dan wil ik daar niet op beknibbelen. De fransen weten heel goed wat pelgrims nodig hebben en er zijn overal pelgrimmenu's te krijgen. Maar na een grande cafe du lait knap ik helemaal op en fluitend ga ik weer op pad. Mont-lauzun is een prachtig dorp midden op een berg. Maar omdat mijn telefoon zomaar met een sneltreinvaart leeg is gelopen terwijl ik hem helemaal niet gebruik, kan ik geen foto's maken. In de stad, waarvoor we echt weer heel steil omhoog moeten, ontmoeten we Isabelle en Victoire weer. Zij houden net een gezin aan dat duidelijk op vakantie is. Man, vrouw en 2 kleine jongetjes, nederlanders. Tuurlijk willen ze een foto maken. De man vertelt dat hij jaren geleden vanuit Zwolle de camino is gestart. Hij woonde toen in Veessen, nu in Ermelo. In Belgie is hij gestrand maar zou het graag afmaken maar het komt er niet van. Vrolijk nemen we afscheid en wandelen het stadje door. René heeft zijn rugzak bij de stadsmuur neergezet om terug telopen naar de bar waar we koffiedronken. Hij is zijn camera vergeten. De beide meiden maken foto's voor me. Na het stadje is het nog zo'n 10 km. Maar dat bestaat niet. We doen er bijna 4 uur over en er lijkt geen eind aan te komen. Ik begrijp er helemaal niets van. En baal als een stekker. Van 8 tot 18.00 uur lopen is me nog nooit overkomen. Ik denk dat Marion een flinke rekenfout heeft gemaakt. En ik ben zo dom om het klakkeloos aan te nemen. We komen 2 duitse vrouwen achterop. Het zijn moeder en dochter. Bij hen een jongetje van amper 7 jaar dat dikgekleed een zware rugzak meetorst die hem veel te groot is. De zak hangt onder aan zijn rug en heeft geen steunpunt op de heupen. Wat doen sommige ouders hun kind aan? Wat weet zo'n kind van het lopen van een camino? Moeders en oma willen naar Santiago maar denken dat ze de Pyreneeën misschien zullen halen want de kleine houdt de boel erg op omdat hij onderweg alles wil bekijken. Tja als ouders hun dromen voor laten gaan op het welzijn van hun kinderen zouden ze de kinderbijslag in moeten trekken. Het jongetje is sinds eind maart al niet meer naar school geweest. Wel camino lopen en niet weten waar Enschede ligt. Tja.......
Eindelijk bereiken we dan toch onze gite. Er is een franse opa die met zijn amerikaanse kleinzoon de camino loopt met een ezel omdat opa geen rugzak meer kan dragen. Zo leuk! De kleinzoon woont vlak boven Los Angelos in Fresno. En de ezel is een snoepie, hij staat achter in de tuin van de gite rustig het gazon kaal te vreten. De gite heeft een mooie overdekte veranda en een gezamenlijke ruimte met keukenblok. De slaapkamer boven is eigenlijk te gelachelijk voor woorden: we moeten onder het schuine dak slapen. Dat is zo laag dat ze er geen bedden hebben neer gezet maar alleen de lattenbodems. Hoe verdien je makkelijk wat geld? Ik had het zo nog niet bekeken maar Marion vindt het belachelijk duur voor 15 euro. Ik vind het nog wel meevallen want we kunnen koffie zetten ed. Later valt me op dat er voor al het drinken dat in de koelkast staat 1 euro gevraagd wordt.
Ik ben zo blij dat we aangekomen zijn dat ik eerst aan de koffie ga. De rest kan dan douchen en loop ik niemand in de weg. Er is ook een dame, Danielle. Zij heeft flinke wonden op haar hielen gelopen. Ze komt terug van Rocamadour.
Marion is ook erg moe en vindt het fijn als ik eten wil halen bij de kruidenier naast de gite. Even later weer niet dan weer wel. Ik word er hoorndol van. Uiteindelijk wil ze alleen wat fruit. Ik flans wat brood met kaas en soep bij elkaar en kom daarmee de nacht wel door. Marion regelt intussen de plek voor morgen en tegen haar budgetaire perikelen in kost het 32 euro, inclusief een warme maaltijd. Wanneer ik eindelijk aan douchen toekom is het warme water op. De was moet dan ook maar koud en zal zeker niet droog zijn morgenvroeg. Om half 10 allemaal te bed. Danielle ligt dus al in bed maar niemand die dat weet. Terwijl René nog wat staat te kletsen onderaan het smalle trapje valt Danielle ineens tegen hem uit dat ie stil moet zijn. Ik krijg bijna medelijden met René. Wat een raar wijf. 10 minuten later ligt ze te snurken als een ouwe vent en houdt de hele tent wakker. Ook mij, ondanks mijn oordoppen. Ik hoor Marion zuchten en steunen in het donker. Ook zij heeft last van het gesnurk. Maar ik val uiteindelijk van moeheid toch in slaap.