Ik ben er klaar voor: ik heb geprobeerd om te trainen maar bij elke stap had ik er weer blaren bij. Raar, de schoenen heb ik al 3 maanden ingelopen en op het moment dat ik afstanden ga lopen, ontstaan er blaren. Dus eigenlijk weinig getraind. We zullen zien hoe het gaat op Franse bodem.Ik heb de pedicure bezocht, lekkere lotion meegekregen voor frisse voeten na het wandelen, echt lekker spul. De rugzak al tig keer in en uit gepakt, maar nu staat ie dan eindelijk klaar voor vertrek. Ik ga hem niet meer open doen want dan stop ik er toch weer meer in dan de bedoeling is.
Mijn koppie is zo goed als kaal, lekker makkelijk voor onderweg!
Het ticket is geregeld en zojuist heb ik mijn eerste slaapplaats geboekt. Kippevel aan de telefoon door de vriendelijkheid van de hospitaliseros. Ik ben harte welkom en slaap mijn eerste nacht onder de toren van de kathedraal van Le Puy. Voor mij bekend terrein, wel handig voor zo'n eerste nacht.
De afgelopen weken stonden bol van de rituelen, bekend van 3 jaar geleden maar voor mij zo noodzakelijk. Een mooi afscheid op het werk met allerlei goede wensen en kadootjes. Een lief engeltje voor op mijn schouder van JW, een prachtig boeket rozen, heerlijke pizza's en nog veel meer. Lieve collega's: dank je wel!
De rugzakken gepakt voor mijn neefjes Djay en Ayen, wat zie ik uit naar hun komst en de week samen wandelen.
De schelp van Pa opgehaald. De kleine zilveren schelp is zomaar van het graf verdwenen, gelukkig is de grote schelp gebleven en die gaat mee onderweg.
Alle herinneringen aan thuis, samengevat in kleine hangertjes op mijn rugzak, een rondje familie voor afscheid en een afscheidsborrel gisteravond met zijn allen. De auto wegbrengen (en dat is wel heel erg kaal).
8 april, een dag met minder mooie herinneringen maar nog veel regelzaken te doen, altijd alles op laatst, onder tijdsdruk komen de beste resultaten. Dus de dag gaat snel. Maar nu is alles gedaan (denk ik), morgen brengt broertje mij naar Schiphol en begin ik aan mijn 2e deel van de Camino. Of eigenlijk zet ik de camino gewoon voort, want het is inderdaad een virus. Vanaf het moment dat ik in 2014 terug was, is de camino niet uit mijn gedachten geweest en dan mag ik nu eindelijk weer terug naar de weg waar ik zo genoten heb, mezelf ben tegengekomen, zoveel rust heb ervaren, mensen heb gesproken, gastvrijheid heb gevoeld en ervaren. De weg gaf me wat ik nodig had en dat was genoeg. Ik hoop dat ik het deze keer ook allemaal weer mag ervaren en uiteindelijk in Santiago de Compostella mag aankomen. Buen Camino! voor de thuisblijvers.