13 april 2017

Donderdag 13 april. Ik ben in de war met de data. Het valt ook niet mee om dagelijks de journalist uit te hangen. Maar leuk dat zoveel lezers reageren. De "niet-reageerders", ook van harte welkom!
Vannacht dus amper geslapen. Dat is de 2e nacht op rij. Om 5.30 uur wordt het al licht. 1 wandelaar is al onderweg. Ik kan een lampje zien gaan over het pad langs de boerderij. Ik sta op en met een heerlijk ochtendsigaretje en een grote bak moccona nestel ik mij op het balkonnetje, genietend van de rust en de vogels die ontwaken. Ik hoor een specht en een koekoek. Het duurt nog tot 7.00 uur voordat er iemand wakker is. Ik was het liefst om 6.00 uur al opgestapt maar mijn spullen liggen bij de snurkers op de kamer. Ik zou ze wakker kunnen maken. Muts die ik ben. Tegen 8.00 uur komen de snurkers ook uit bed en kan ik gaan pakken. Een half uur later groet ik de boer en hij neemt met 3 zoenen afscheid en hoopt dat ik nog eens voor de 3e keer kom. Ik kan niets beloven.
De kuiten voelen erg stram en ik kan alleen hele kleine stapjes lopen. Dat moet dan maar. Het is heerlijk fris maar de zon is alweer fel. Ik voel het aan de randen van mijn oorschelpen. Die hebben er gister flink van langs gehad. Het pad is bekend: het psychiatrisch ziekenhuis met een landhuis en kasteel op het terrein. Zo kan het dus ook.
Steil naar beneden Saint-Alban-sur-Limagnole in. Het loopt moeilijk maar met kleine stapjes gaat het goed. Er is weinig veranderd. De grote discotheek staat er nog steeds vervallen bij en het schroot langs de weg is ook niet van zijn plek geweest. Al snel lopen we een heerlijk bos in. Overal plukjes wandelaars die ik gister ook zag. Grote rugzakken, kleine of helemaal geen rugzak omdat ze een gezamelijke rugzak hebben. Er liggen her en der hele grote mierenhopen. In de meesten is geprobeerd om er met een stok in te porren maar de mieren renoveren de boel gewoon weer. De route is prachtig. Veel dennebos, heuvel op en heuvel af. Soms vervelende hobbelkeien dan weer erg veel boomwortels die als trap dienst doen. Het lopen valt niet mee. Ik weet niet goed waar de pijn zit maar de voeten willen gewoon niet goed. Ik ben dan ook erg blij als ik Aumont-Aubrac binnenloop. Ons slaapadres ligt aan de route. Het meisje spreekt gelukkig engels dus vraag ik maar of ze ook een 1 persoonskamer hebben. Dat hebben ze wel maar alleen met een 2 persoonsbed. Als ik er alleen in mag slapen vind ik het goed. Het kost dan wel meer maar goed slapen voor 30 euro vind ik het helemaal waard. Ik slaap in een giga kamer met mooi ouderwets behang op de muren en ook op de deur. Het heeft wel wat. Je kan er ook je was laten doen. Ik gooi alles tegelijk in de trommel en een half uur later is het schoon. Hup de boel in de droger terwijl ik even het kleine stadje in ga. De kerk heeft prachtig glas in lood wat extra mooi wordt omdat de zon er nu opschijnt. Wat voor foto toestel heb je eigenlijk nodig om zoiets moois vast te kunnen leggen? Het snurkende stel van gister is ook gearriveerd. Zij heeft haar sac-de-dos laten versturen door le malle postale. Ze heeft gelopen met een dagzak en dat klinkt wel heel erg aantrekkelijk. Ze regelt voor mij dat ik dat morgen ook ga doen. Morgen is de afstand 27 km en mijn poezelige voetjes protesteren alleen al door de gedachte daar aan. Maar eerst gaan we uit eten. Vlakbij is een restaurant waar ze huisgemaakte aligot serveren en dat wil ik persee eten. En dat gaan we ook doen. Het blijkt een goede keus want de aligot is niet te versmaden, heerlijke salade erbij en kaasplank achteraf. En natuurlijk een rode wijn. We hebben het gezellig met z'n 3-en. We spreken allerlei talen door elkaar maar hun preferen om duits te spreken en daar draai ik mijn hand niet voor om. En bedankt Askamp! Ze vinden het vreemd dat ik 4 talen "spreek" want zij hebben alleen frans gehad op school en ze konden daarnaast kiezen uit duits of spaans. Ze kozen geen van beiden. En merken toch wel dat het soms een gemis is. Ik vind het prettig dat ze in ieder geval proberen im over de grens te kletsen. We besluiten net zijn 3-en dat we een gezellige avond gebben gehad. Om 21.00 uur staan we voor de deur van de gite maar die is op slot. Er zit wel zo'n code ding op maar die kennen we niet. Op de eerste verdieping brandt nog licht dus beginnen we te roepen. Geen flauw idee naar wie maar het werkt wel. De deur wordt opengedaan en ik ga als de wiede weerga naar bed. De wijn doet zijn werk en binnen het half uur slaap ik.