14 mei 2017

Zondag 14 mei 2017. Om iets voor 6 uur wakker en de hele nacht eens door geslapen voor de verandering. Een van de gasten gaat al weg volgens mij. De beide franse dames houden alweer hele gesprekken op hun kamer aan de overkant van de smalle gang. De eigenaar heeft gister toch heel duidelijk tegen me gezegd dat het ontbijt in het pelgrimsverblijf was maar het blijft er ijzig stil. Ik kruip nog ff terug onder de deken. Om half 8 ga ik ook maar ff een bakkie halen. De beide franse dames en de zwitser zitten nog aan tafel. als ik buiten kom blijkt het vannacht flink geregend te hebben, niets van gemerkt. Na mijn bakkie schuif ik aan de ontbijttafel. De potjes met jam zijn allemaal leeg. Er ligt alleen nog een klein dingetje met boter. Ik krijg er een half afgebakken stokbrood bij. Dat is tenminste vers maar haalt het natuurlijk niet bij het echte stokbrood. Ik ben dan ook al snel klaar. Broertje zit in Duitsland ook aan het ontbijt, alsof hij er een weeshuis mee moet voeden. Het leven van een pelgrim is soms zwaar...... op mijn dooie gemakkie pak ik de boel op en om iets voor half negen groet ik de eigenaar. Er is juist een klant die met een stokbrood onder de arm wegloopt. Er komt geen mist uit de bossen, de zon is er wrs al te warm voor. De bar waar ik gister per ongeluk uitkwam omdat ik over de romeinse brug wilde lopen (600 meter korter) is nog gesloten. Er is ook een gite bij. 1 wandelaar staat buiten en rekt zich eens stevig uit. Het is nog zo heerlijk stil en fris buiten. Dit is echt genieten. De bergen voortdurend in het zicht, veel groen en veel steile heuvels. Veel boerderijen maar geen activiteiten te merken. Alleen de koeien die wel in de wei staan bewegen hun kaken en warmen zich in de zon. In het routeboek worden wat plaatsjes genoemd maar dat blijken de namen van boerderijen te zijn, geen dorpjes of zo. Zo rijgt de weg zich aan een. Alleen het geluid van mijn voetstappen, het gekraak van mijn rugzak en het geluid van de vogels. Af en toe een watertje dat verborgen tussen de varens naar beneden kabbelt. De vergen zien er zo mooi uit. Een filmpje met moederdaggroet. Verderop een rozenstruik die van verre al te ruiken is. Boerderijhonden die aan een (te zware) ketting liggen en nergens op reageren of te keer gaan als een oordeel. Daarna is alles weer stil. Een helicopter vliegt richting de Pyreneen. En het is weer stil. Grote schuren met silo's op een rij. Geen flauw idee wat er in zit; geen geluid, geen geur. Tegen 10.00 uur zijn er zowaar wat boeren in de weer. De een ploegt, de ander is aan het vrezen. Daar blijft het dan ook wel bij. Vlak voor Navarrenx ligt het bos van Meritien. Een prachtig bos, zo groen, zo sereen en zo stil. Ik wil onderhand wel eens zitten. En tadaaa een zitje. De beide franse dames hebben er ook hun pauze genomen. Het is bij een natuurlijke bron. Er is een kleinsoortig kapelletje bij gebouwd met bijbelspreuk. Zo netjes als het kapelletje is zo oubollig is de bron: een stuk ijzer met een kraan. Er is een soort bak gemetseld met een muurtje waar bloemen in kunnen. Ik denk dat onder de bomen geen bloem wil bloeien. Een motorcrosser komt een paadje uit. Dit past helemaal niet in het plaatje. Hij wacht even maar besluit dan toch het pad weer terug te nemen en verdwijnt uit het zicht. Een van de franse dames heeft plaatsgenomen op het muurtje van de bron en is aan het schetsen. Even later komt ze weer bij ons zitten en komen er allerlei verfpotjes uit haar toch wel kleine rugzak. Ze kleurt de tekening met verf in. Ze heeft mij met de andere dame getekend terwijl we aan het tafeltje zitten. Het lijkt niet maar dat is ook kunst. Na ruim een half uur ben ik wel klaar met de rust en pak weer op. Hele stapels gekapt hout vormen een muur langs het pad. Al snel ben ik in Meritien. Grote huizen met nog grotere tuinen vormen een klein dorp. Een van de tuinen heeft een schattig kraantje voor wandelaars. De kerk is open en een bezoekje waard. De laatste dagen veel kerken gezien waar geen kaars opgestoken kan worden.
Dan nog het laatste stuk naar Navarrenx. Huizen met luiken in alle kleuren en sluitingen.
Achter Navarrenx zie ik de bergen weer. De route loopt over een soort fietspad dat door grote keien wordt gescheiden met de weg. Bijna op het eind stast nog een bankje. Ff zitten want het is precies 12.00 uur en erg warm. Het hele pad heeft geen schaduw. Ik zit nog niet of de franse dames komen eraan. Ze hebben ontdekt dat het morgen 30 graden wordt en de dag daarna ook. Daarna wordt het weer frisser, zo'n 16 graden en regen. Het zal toch niet zo zijn dat we in de regen de Pyreneen overgaan?
Samen lopen we de stad in. Mijn gite " Le cri de giraffe" ligt buiten het centrum. Ik vind het niet erg. Ik wil eerst ff lunchen in de stad en loop bijna langs de gite. Op het eerste terras wil ik zitten. De franse dames hebben een heel gesprek met een van de serveersters en vragen vervolgens aan mij of ze bij me mogen zitten want de andere plaatsen staan hun blijkbaar niet aan. Een gewone sandwich is niet mogelijk maar wel 4 dikke plakken kaas met losse broodjes. Zo kan ik mijn eigen sandwich maken. De sla die er voor de sier bij ligt vertrouw ik niet. Er zitten beestjes is. Jammer. Het is druk op het terras. Ik ben blij met mijn plekje in de schaduw. Om 3 uur kunnen we in ieders gite terecht. De dames werken hun boekhouding bij. Elk bonnetje wordt genummerd en ingeboekt in een ieniminie boekje. Om 2 uur stappen de dames op. Ik blijf nog ff hangen maar tegen half 3 loop ik op mijn gemakkie naar mijn gite. Het ligt aan een rustig pleintje. Twee giraffen versieren het pad naar de voordeur. Een mooi uithangbord voor pelgrims maakt het compleet. Fabian opent de deur van een prachtig oud pand uit 1800 nogwat. Hij is druk bezig om het helemaal op te knappen en het ziet er schitterend uit. Een dortoir is al klaar maar ik wil graag een kamer voor mij alleen. En ik krijg me een mooie kamer, een luxe b&b waardig. Eigen douche en toilet. Een mand waar ik mijn was in kan doen dan regelen zij dat het schoon wordt. Ff wat luxe op deze zondag. Fabian spreekt goed engels maar is geboren in Duitsland en opgegroeid in Frankrijk en getrouwd met Spaanse Maria. Fabian leidt me door het huis naar een diepe achtertuin. Eerst maar eens de prachtige douche uitproberen. De was in de wasmand en ondertussen is er een duitser binnengekomen. Hij loopt uit de regio Stuttgart naar Santiago en vandaar naar Rome. Hij heeft tot november de tijd. Fabian doet er alles aan om gasten naar de zin te maken. Met duitse grundlichkeit zoals hij dat zelf zegt. Hij geeft veel informatie. En als ik hem vraag hoe het zit met het gedoe in Roncevalle dan belt hij meteen naar Saint Pied de Port. Het is helder. Roncevalle is zo'n grote gite dat gite eigenaren in het dorp verderop bezwaar hebben gemaakt. Het is dus weer een centenkwestie. Afgesproken is nu dat iedereen naar Roncevalle kan lopen en als de grote gite vol is vanwege de opgelegde beperking dan worden er bussen geregeld zodat tegen 3 euro iedereen op een slaapplek komt. Nou das dan mooi geregeld maar weer dat verdomde geld.
Als de duitser gaat douchen, plant ik mezelf in een schommelstoel in de tuin. Fabian doet in hun slaapkamer de was door de strijkmachine en vraagt of ik het vervelend vind als hij muziek aanzet . Geen bezwaar hoor!
Ondertussen is het 17 uur geweest en wordt het frisser in de schaduw. Ik ga zo maar ff op bed liggen, om half 8 is het eten. Ondertussen is Feyenoord kampioen geworden. Waarvan weet ik niet. De helft van de familie is geloof ik in rouw, de andere helft viert feest. Het kan verkeren. Ik probeer een dutje te doen maar het lukt niet. In de schaduw wordt het fris. Fabian, de eigenaar, helpt een duitser met boekingen. Hij loopt van Ulm (Duitsland) naar Santiago en daarna naar Rome.
De Ultreia-gite in SJPdP is gesloten. Ik moet morgen ook maar eens verder vooruitkijken denk ik. Het is blijkbaar drukker op de route dan ik dacht. Ik heb Simone in Arroue al geappt maar nog geen bericht terug gehad. Ik hoop dat ik daar 2 nachten kan blijven. Een dagje rust is ook niet verkeerd. Ik heb tot nu toe elke dag nog gelopen. Een dagje rust heb ik dan wel verdiend denk ik. Om 19.00 uur het aperitief en om half 8 aan tafel. Fabian maakt tussendoor het volgende gerecht klaar en snijdt zich daar giga bij in zijn vinger. Hij bloedt echt enorm. De sfeer aan tafel is dan weg. 2 fransmannen spreken over hoeveel kilometer ze wel niet lopen. Dat is toch echt wel mannen gedrag. Het eten is heerlijk. Behalve de kippensoep vooraf. Gelukkig is er rode wijn om het door te spoelen. Echt niks voor mij. Simone appt intussen dat ze dinsdag al helemaal volgeboektbis Jammer. We zullen wel ee oplossing vinden zegt ze. Mijn pakketje is een week geleden opgestuurd en nadat het is overgedragen aan Frankrijk, is er niets meer van vernomen. Ik hoop echt dat get morgen alsnog wordt bezorgd. Niet dat ik anders doodga maar ik verlang zo naar mijn eigen kopje koffie.... Om kwart over 9 ruimen we af. Een laatste sigaret en lekker slapen. Welterusten.