3 juni 2017

3 juni 2017. Van Bourges naar Homillos del Camino. Om 01.00 uur alweer wakker, dacht dat het al ochtend was. Om 3.00 uur weer wakker. Het is smoorheet in de kamer en het onweert. Om 5.00 uur wil de slaap niet meer komen en lig ik maar te liggen. De eerste wandelaars hoor ik om 6.15 uur al langskomen. Te bedenken dat mensen die langs de camino wonen het getik van de stokken en het gekakel van de wandelaars, elke dag hebben, jaar in jaar uit. Ik moet er niet aan denken. Aan de andere kant hebben spanjaarden hun huis vaak omgebouwd tot een onneembare vesting; als ze al geen metershoge muur om hun eigendom hebben gezet, dan toch op zijn minst een hoog hek, rolluikken en soms nog een waakhond. Om tien voor half 8 is er nog geen geluid of beweging in het hotel te bemerken. Ik wil mijn sigaretje ondertussen wel eens gaan roken. Maar tussen het cafe gedeelte en hotelgedeelte zit een soort van traliehek. Ik zit gewoon opgesloten. Dan maar weer terug. Op de overloop kom ik de 2e zoon tegen. Hij opent de buitendeur voor mij. Als ik in het cafe ga zitten aan de tafel waar ik gisteravond ook zat, begint de man eerst nog alle luiken te openen. Dit gaat uren duren. Dan maar eerst mijn schoenen aan. Dus weer terug naar boven. Het is al half 8 geweest maar er is nog steeds niet voor mij gedekt. De koffie moet nog gezet en het brood is er wrs ook nog niet. De man komt bij alles wat hij in de aanbieding heeft aan mijn tafel terug terwijl ik blijf herhalen dat ik alleen koffie en yoghurt wil. Het lijkt tot hem door te dringen. De koffie is met kopje en al opgewarmd in de magnetron en zo heet dat ik het kopje niet eens vast kan houden. En toch is de man vriendelijk en spraakzamer dan zijn broer. Die heb ik vanmorgen helemaal niet gezien en mieders kwam net uit bed toen ik op het punt van vertrekken stond. Nog snel even een stempel in mijn credential en op pad. Net 8 uur geweest. Ik bots bijna tegen een andere wandelaar op als ik de deur uitstap. Op het kruispunt zit een duits stel. Het meisje lijkt het niet meer te zien zitten. De man troost haar. Het duurt nog even voor we de stad echt uit zijn en in een soort natuurgebied/ graanvelden komen. Het is zaterdagmorgen dus weinig volk op weg. De camino loopt op een gegeven moment tussen een wirwar van (nieuw) aangelegde wegen. Alsof we op een klaverblad tussen de andere wegen lopen. Dit is echt niets aan. Ik hoop dat we snel weer in de normale wereld komen. Dat duurt niet lang. Het eerste dorpje heet Tardajos. Maar hier strijken alle wandelaars neer dus loop ik door. Het duitse stel dat vanmorgen op yet kruispunt zat zitten nu elkaars voeten te verzorgen. Het meisje loopt ook wel heel erg moeilijk. Het volgende dorpje is alweer inzicht: Rabe de las Calzadas. Een auto met nederlands kenteken en afgeladen met vakantie spullen staat aan een vies water geparkeerd. In het dorp is een bar open en ik neem een verlaat ontbijtje. Het is koudvom zomaar buiten te zitten. De weerapp geeft aan dat er na 11.00 uur buien kunnen komen maar dat het na 12.00 uur droog blijft. Ik denk er eigenlijk helemaal niet bij na en ga gewoon weer op pad. Een lange weg tussen de korenvelden door. En ja hoor na tuim een half uur hoor ik de donder in de verte. We hebben de wind achter ons dus misschien waait de bui voor ons uit. Was het maar zo. De donder kraakt boven ons hoofd en iedereen stopt om de regenkleding aan te doen. Ik kan dat terwijl ik loop. Maar door de wind blijft mijn rugzakgedeelte haken. Ondertussen blijf ik stug doorlopen. Een zwarte lucht voor ons en dan breekt de bui los. Ik vraag een aziatische vrouw of ze mijn cape van achter even recht wil trekken en banjer verder door de regen en de modder. we moeten ook nog een heuvel op. Iedereen loopt gewoon door dus zo gevaarlijk zal het wel niet zijn. Ik zie ook nergens lichtflitsen. En dan ineens ligt daar een dorpje in een dal. We moeten redelijk steil naar beneden en dat vind mijn knie niet fijn. De eerste de beste aubergue heeft een 2 persoonskamer voor mij. Ik vind het helemaal goed. Douchje en ik laat de was even een keer goed doen, vooral de sokken verdienen een goede wasbeurt. Dat kost dan totaal 7 euro (wassen en drogen). En dan blijkt dat ik een van mijn broeken kwijt ben. Geen flauw ideecwaar dat gebeurd moet zijn. Jammer, was wel een lekkere vroek en van die stof die meteen weer droog is. Nu heb ik 4 afritspijpen voor 1 broek. Kan ook gandig zijn want meestal zijn bij slechtweer alleen de pijpen vies. Dat scheelt weer was maar jammer vind ik het wel.
Het lijkt een soort optocht voor de deur met al die wandelaars. Aan de overkant is een soort van winkel waar vooral spullen te koop zijn die wandelaars lekker vinden onderweg. Het is de eerste winkel die ik zie die geen siesta houdt. Ze moet het juist hebben van de tijden dat wandelaars door het dorp lopen en als ze om half 1 dicht zou gaan, loopt ze veel inkomen mis. Ik haal er stokbrood, kaas en tomaten en een pak sinaasappelsap. Das mooi als lunch. Daarna een rondje dorp.
De kerk is weer eens dicht. Ik kom de 2 dames uit Nederland weer tegen die ik eerder in Najera tegen kwam. Ze zijn nog op zoek naar een slaapplek. De rest van het dorp staat leeg, is vervallen of wordt verbouwd. Naast de herberg waar ik slaap is een grote opslag loods of zoiets. Aan de straatkant zitten 2 grote aluminium deuen die net zo hoog en breed zijn als dat het gebouw is. De onderkant van de deuren is weggeroest en de wind heeft vrij spel met de deuren wat een vreselijk lawaai maakt. Nu naar hopen dat het vannacht niet gaat waaien. Aan de andere kant is een huis weggevaagd en de grond ligt braak. Op de zijmuur van het volgende pand is een mooie schildering gemaakt. Ik schrijf wat aan de verslagen maar veel komt er niet uit mijn handen. Het avondeten moeten we zelf regelen. Ik heb gezien dat iets verderop een bar is bij een alberque. Daar wandel ik tegen half 7 naar toe. Een vrouw die in dezelfde herberg slaapt staat net een bestelling te doen. Ze vraagt of we samen zullen eten. Ik vind het prima maar ik wil graag buiten eten. Ze denkt er nog even over na. Buiten waait het flink en wie zijn daar? De twee hollandse dames. Ze lopen nog tot Fromista en gaan dan terug naar huis. Ze zijn collega's die de camino allebei op hun bucketlist hadden staan. Grappig.
Het is wel erg koud buiten en ik besluit dan toch maar op de uitnodiging van de vrouw in te gaan. Ik dacht dat ze Duits was maar ze blijkt gewoon uit Kampen te komen. Ze heeft zo haar eigen redenen om de camino te lopen. We hebben het gezellig tijdens de maaltijd. Tegen 20.00 uur zijn we wel klaar, we willen beiden vroeg naar bed. En tegen 21.00 uur ben ik al helemaal onder zeil. Tot 23.00 uur. Zit er een stel in de huiskamer en die hebben dikke schik met elkaar. Dat is op zich prima als ze het volume een beetje beschaafd houden maar dat lijkt niet te lukken. Even later gaan ze naar buiten en staan op luid volume een gesprek te voeren onder mijn raam. Na een kwartier ben ik er wel klaar mee en zeg er wat van. Daarna is het muisstil.