dag 21: van Berneau naar Luik

Lekker vroeg wakker en genieten van een kopje koffie met een ochtendsigaretje op de binnenplaats. Dat is toch het fijnste wat er is. Ondanks dat het verkeer alweer door het dorpje raast heb ik daar vannacht niets van vernomen. Evenals niet van de treinen over de giga spoorbrug. Ik heb heerlijk geslapen in het grote bed. De ontbijttafel is al gedekt in de prachtige eetkamer. De eigenaar (Johan) is ook net wakker. Hij vertelt hoe oud de boerderij al is. Toen hij het kocht was er nog nooit iets aan veranderd. De oude deuren zitten er nog in en die zijn erg laag (de mensen waren vroeger veel kleiner). Hij heeft het helemaal opgeknapt tot wat het nu uw en het is prachtig. Ik waan me echt eeuwen terug. In Vise waren ooit 3 hotels maar nu is er geen meer. Alle drie door o. a. mismanagement verdwenen. Johan heeft nu het enige hotel. Zijn droom? Een hotel in Vise. Ik kan het me helemaal voorstellen. Als je er net zo iets van kan maken dan dat je hebt gedaan in Berneau wordt het vast een succes. Ik hoop voor je dat het eens gaat lukken. Na uitleg over de te lopen route naar Richelle en een warm afscheid loop ik langs de kerk het dorp weer uit. Eerst nog een stukje langs de drukke weg van gisteren maar dan een mooi weggetje tussen de heuveltjes en heen en weer over de Berwinne, een prachtig kabbelend riviertje. Ineens ontdek ik dat de weg een naam heeft gekregen die niet op de route staat en ik loop een stukje terug. Aanwijzing gemist. Ik moet een mooi paadje omhoog. Maar dan houdt het ineens op. Hoe nu verder? Een vrouw in een fourwheeldrive die veel te groot is voor haar komt hoofdschuddend de heuvel oprijden. Ze wijst me de route langs het riviertje. Een prachtig paadje amper 2 voeten breed en veel brandnetels, de oever van de Berwinne. Dit gaat prachtig worden! Ik geniet me helemaal gek van de koeien op de hellingen, de watervallen in het riviertje, de geluiden van de rivier. Na een paar honderd meter lijkt de oever onbegaanbaar en voordat ik aan dit avontuur begin plak ik het verslag van gisteren online terwijl ik lekker in het zonnetje zit met de rug tegen een boom. Niets hoor ik, behalve het loeien van koeien, de wind in de bomen en het kabbelen van de Berwinne. Wat heerlijk toch! Het is al een uur verder als ik weer opsta en dat is tegen het voornemen om er vandaag de sokken er eens flink in te zetten. Dat moet dan maar zo zijn, denk ik maar. Vanwege de onduidelijke oever neem ik de stokken ter hand. Maar dat is niks. Ik ben veel te druk met de stokken uit het gras omhoog te krijgen dus die gaan al snel weer op de rugzak. Net als de broekspijpen en het fleecejack. Het is al erg warm. Vooral voor het lopen met rugzak. Na de lunch op een bankje in de zon aan het eind van Richelle een mooi laantje naar het kasteel Argenteau, op een gigantisch landgoed. Door een mooi bos kom ik bij de kapel van Wixhou. Een heel mooi klein kerkje, zomaar in het bos en het is nog open ook. Boven de ingang een wapen met Jacobsschelpen. Ik kan ze zien maar daar is ook alles meegezegd. De tand des tijds heeft ook bij deze adellijke kapel toegeslagen. Via een flink steil pad moet ik in Val de la Julienne uitkomen. Dus niet. Als een oud trekpaard kom ik op een doorgaande weg met veel verkeer uit. Onduidelijk welk dorp dit is. Navraag leert dat de bedoelde plek 2 km verderop ligt. Hier baal ik van, het is al erg warm en voor zover ik kan zien zijn er voorlopig geen bomen. Mijn voet doet pijn van de blaar dus in de bushalte doe ik het extra zooltje maar in de linkerschoen, dat scheelt een beetje. Via google kom ik dan toch nog eerder op de juiste plek aan. Weer een mooi pad, erg smal, soms in de zon dan weer in de schaduw. Het pad wordt zo smal dat mijn schoen er niet meer in past. Dit loopt erg beroerd en mijn voeten protesteren hevig. Aan het eind maar even drink pauze. Maar het pad vervolgd gewoon nadat ik op het erf van een boerderij de waterfles heb leeggedronken, een poging doe om tevergeefs een slaapplaats te zoeken op het www en ontdek dat al mijn aantekeningen uit mijn phone zijn verdwenen. Diepe ravijnen met onderin wrs een beekje en prachtige uitzichten. Onder een lawaaierige tunnel door waarna ik meteen rechts zou moeten maar de pijlen geven links aan. Ik ga maar voor links. Uiteindelijk kom ik in Longpont uit. Ik weet niet wat dat is want het is gewoon een straat. Ik vervolg via nog zo'n mountainbikepaadje en bovenop de heuvel is een panoramisch vergezicht op de Maas en op de stad Luik. Het is adembenemend nog een klein stukje mountainbikepaadje en dan ben ik in Jupille-sur-Meusse. De eerste de beste jongeman met hond vraag ik of hij ergens een slaapplaats weet. Hij zegt dat ik dan de bus moet nemen naar het centrum van Luik. Dat zie ik dus niet zitten. Ik weet in Nederland niet eens hoe het werkt om met de bus te reizen, laat staan in België. De jongeman (hij mag zijn haar wel eens wassen) legt in een taaltje waar geen woord Frans bij zit omstandig iets uit waarbij hij mij rijkelijk besproeid met consumptie. Jakkes. Ik loop een straatje om en zoek de jeugdherberg van Luik. Dat woord had ik nog wel van hem begrepen. Ik Google naar de route en dat blijkt nog een uur lopen. Dat is wel wat veel want ik ga mijn rechterscheenbeen wel heel erg voelen. Maar ik waag de gok. Laten we hopen dat ik het haal want de batterij is bijna leeg en mijn water is op. Over typisch Belgische straten (dan wel en dan weer geen trottoir) kom ik bij het adres van de herberg en dat ziet er erg gesloten uit. Daarnaast lijkt een restaurant te zitten waar niemand is. Iets verderop staat een kerk open. Dan probeer ik het daar maar eens. Niemand aanwezig. Dan toch maar het nummer van de herberg gebeld. Ja hoor ze zijn gewoon open en ik ben van harte welkom. Helemaal opgelucht ga ik de deur door waarvan ik dacht dat het een restaurant was. Lachen: mag ik op mijn 51e nog in een auberge jeunesse! En ik ben niet de enige; 3 schoolklassen met pubers en een wat oudere man. Ik deel een kamer met nog 1 iemand. Die is er niet dus ik spring meteen onder de douche en koel mijn scheenbeen. Ben benieuwd hoe die morgen voelt. Na een sigaretje beneden op de binnenplaats die voor een deel omsloten wordt door een kerk is mijn roommate ook gearriveerd. Zij spreekt alleen Frans en ligt onder haar dekbed te studeren dit doet ze hardop. Ik stel me voor en krijg een slap handje terug. Wij worden geen vrienden. Ze blijft hardop haar les opzeggen en plots vliegt ze haar bed uit en gaat weg. De rest van de avond zie ik haar alleen studerend in een hoekje van de binnenplaats. Ondertussen heb ik ontdekt dat mijn Phone niet meer oplaadt en dat is een groot probleem. De jongen achter de balie wil er wel even naar kijken maar ook hem lukt het niet om het voor elkaar te krijgen. Hij tekent op een plattegrond uit hoe ik morgenvroeg bij een phonewinkel kan komen. Ik ben er helemaal klaar mee en om 21.00 uur lig ik al in bed. Bekaf en met benen die ik maar niet stil kan houden. Om 22.00 uur komt mijn roommate binnen en gaat uitgebreid onder de douche om vervolgens een telefoongesprek te gaan voeren. Ze doet net of ik er niet ben. Na een half uur (het is intussen 22.35 uur) ben ik er wel klaar mee en ga rechtop zitten waarop zij snel een broek aanschiet en de kamer uit gaat. Om half 12 ben ik nog even wakker want de schoolklassen gaan ook naar bed. Mijn roommate heb ik niet meer terug horen komen. Ook de torenklok heb ik niet meer horen slaan.