dag 110: van Le Haget naar Lelin-Lapujolle

Zondag 10 augustus: van Le Haget naar Lelin-Lapujolle.
Ik schrik om 7.00 uur wakker. De ansere 3 zijn opgestaan en ik heb ze niet eens gehoord. De spullen van Annie staan op het onbeslapen bed. Ze zal toch niet 2 bedden in gebruik hebben? Dat ik voor niks dat moeilijke gedoe met slapen in een bovenbed heb moeten doen? Dat vind ik nu weer niet sociaal.
De regen drupt nog van het dak maar het is heerlijk fris. Het ontbijt staat klaar in de eetzaal. Het brood verpakt in theedoeken. Ik klungel van alles door elkaar, mis hrt ritme van een gewone loopdag. Ik hoor om de 5 minuten een torenklok slaan. Om 8.00 uur luidt de klok wat langer en ben ik dan toch zover om op pad te gaan. Lekker wandelweer. Al snel kom ik bij l'Eglise de L'Hôpital. Een kleine kapel met een kerkhof er omheen. Een vrouw komt met rugzak net de kapel uit. Ze lijkt me frans maar het kan ook een duitse zijn. De kapel is klein. Een aankondiging op de deur van een concert met een aperitief na.
De andere vrouw is al niet meer te zien als ik de kapel uit kom. Het pad gaat door bossen met heuveltjes. Af en toe is het een flink drassige bende. In de zon is het al warm en ik vrees dat het een dagje wordt van " ik loop wel maar kom niet vooruit". Binnen de kortste keren ben ik drijfnat van het zweet. Ik haal langzaam de vrouw voor mij in. Van verre kan ik de motoren horen brullen op het cirquit van Nogaro. Gelukkig hoef ik daar niet naar toe. De winkels in Nogaro zijn wel open. Dus haal ik snel een blik ravioli bij de spar. Meer kan ik niet meesjouwen. Wat verse broodjes bij de warme bakker en dan op zoek naar een terrasje voor koffie maar helaas nergens te vinden. Dan maar droog brood op het vuistje. Het stadje uit naar de watertoren. Volgens het routeboekje moet ik er links maar dat komt uit bij een residence. Ik vraag een meneer. En die snapt meteen wat het probleem is. Het moet bij de 2e watertoren zijn die achter de heuvel ligt. En dat zegt het routeboekje niet. Ik had het al eerder op de morgen dat het boekje segt dat ik vanuit het bos links moet maar het moet rechts zijn.
Zondagmorgen dus tante aan de telefoon. Altijd fijn een bekende stem te horen. Op een bankje praten we even bij. Daarna weer op stap. Via bospaden, waar beekjes wel erg veel water moeten opvangen. Tussen maisvelden door, hier en daar nog een verdwaald zonnebloemenveld. De heuvels zijn niet hoog maar ik heb niet het idee dat ik ook maar iets opschiet. De vrouw voor me houdt blijkbaar een oauze. Ik zie haar stokken en rugzak op het bospad staan. Iets verder vind ik een mooie boom als zit plek. Ik blaas even uit. De stappenteller heeft het nu echt begeven. Hij is vannacht op 0 gesprongen en na 2 1/2 uur lopen prijkt er nog steeds een dikke nul aan stappen op het ding. Ook als ik er tegen tik, doet het niets. Dan komt de vroyw langszij. Ze vraagt of ik frans spreek en misschien engels. Ze us francaise maar spreekt hoed enfels. Ze wil pauze houden om te eten. Ze is secretaresse in Nantes. Heeft 2 volwassen kinderen en heeft nu 3 weken vakantie waarvan ze 2 weken de camino loopt. Ze wil naar SJPdP. We lopen samen verder en get is erg warm. Hele stukken zonder schaduw en veel stekende vliegen. Mijn anti-steek spray zit ergens in mijn rugzak.......
We houden even halt bij een gite van de presbyteriaanse kerk. Het is een groot soort herenhuis met een kapel met kerkhof. We kunnen er vers water tappen.
En weer verder. De mais heb ik ondertussen wel gezien evenals de wijngaarden. De warmte is echt niks voor mij. Ben echt blij dat ik in de toekomst kan kiezen wanneer ik in Spanje ga lopen.
We lopen verder, half door een bos en maisvelden. En ineens zie ik geen markeringen meer. Valerie loopt nog een stukje door en het blijkt te eindigen in een maisveld. Hoe kan het ook anders. De telefoon zegt dat we terug moeten, dus heuvel op. Ik baal als een stekker. Maar er is niets aan te doen. We komen het meisje tegen dat Marc en ik eerder in een stadje zagen en moest stopoen met lopen omdat ze plots geen stap meer kon verzetten. Nu komt ze ons tegemoet lopen en is dus ook op her verkeerde pad. Gelukkig hoeven we niet zover. De narkering is verstopt achter een platte wagen net beregeningsbuizen. Met zijn 3-en lopen we verder. Het meisje heeft nog geen slaapplaats maar wil nog 10 km verder lopen om lange etappes de konende dagen te vermijden. Ze heeft wel enorme behoefte aan koffie en loopt met ons mee om een vakkie te scoren in onze gite en om haar water te verversen. Ik geb geen flauw idee meer waar ik ben of hoever ik nog moet maar zelfs 19 km is vandaag voor mij te ver. Dan eindelijkveen bord met de verwijzing naar Dubarry. Maar daarop staat aangegeven dat na het verlaten van de GR het nog 3 km is. Ik ben hevig teleurgesteld. zelfs op dagen dat ik 24 km liep was ik eerder over dan nu met de 19 km. Het pad veranderd in een weiland met een giga-sproei-installatie en zonder schaduw moeten we de heuvel op en aan de andere kant gelukkig in de schaduw weer naar beneden.
Ik lijk steeds harder tevgaan lopen of de beide dames trager (ze kletsen wel erg veel) maar ik sta allang bij decsplitsing te wachten als zij net de heuvel beginnen af te gaan. Lopen in de schaduw is ook niet alles want vaak betekent dat ook dat er geen wind is en je opgesloten loopt tussen hoge en dichte struiken. Maar onze slaapplek is in het zicht. Een eenvoudige woning vanaf de buitenkant maar een prachtig ruime gite daarachter. Als we het erf oplopen staat er een aggregaat luid te ronken. De eigenaar zegt dat ze sinds het onweer van afgelopen nacht geen stroom hebben. En net dat hij het zegt, floept het licht weer aan. De herrie kan uit. De gite heeft een heerlijk grote maar vooral koele huiskamer. De koude tegels zijn een weldaad voor de voeten. Hoewel mijn grote tenen helemaal niets voelen. Het zwijgende echtpaar van gisteravond is hier ook en wisselen nog steeds met niemand een woord. De voorzieningen zijn prachtig dus snel onder de enorme douche samen met de was die in een mum van tijd drooggebrand is in de zon. Ik probeer verslagen te maken naar de site ligt eruit. Een Frans echtpaar komt ook aan. Zij zijn vriendelijk en de man probeert echt zijn best te doen om langzaam tegen me te spreken. Hij slist echter enorm en dat maakt het verstaanbaar praten voor mij alleen maar moeilijker. Maar hij probeert het in ieder geval. Hij biedt mij een biertje aan. Maar dat lijkt me niet handig. Samen met Valerie regelen we de slaapplek voor morgen. Er zijn weinig opties voor afstanden: een lange (32 km) of een korte (14km). Ik ga voor de korte. Ik heb een rustdag nodig maar dan wel op een plek waar ik het goed toeven is. De eigenaar van de gite is weinig spraakzaam en ik voel geen klik met hem. Ik probeer een dutje te doen maar ik denk dat er onweer in de lucht zit want ik kan de slaap niet vatten. We prutsen samen een maaltijd in elkaar en het is heerlijk weer nu de zon wat lager staat en niet meer zo scherp schijnt. Na de maaltijd wil ik graag naar bed. Ook Valerie valt om van de slaap. We zijn nog niet boven of er klinkt geschreeuw uit de tuin. Blijkt er een enorm zwijn te lopen. Het beest lijkt mensen gewend maar is toch een beetje paniekerig en weet niet waar te gaan. De eigenaar van de gite slaat aan het bellen naar krijgt niemand zover om hem te verlossen van het zwijn dat intussen de openbare weg is opgelopen. Dan verschijnt plots de Don Juan van het dorp: te klein sportbroekje en overhemd helemaal open. Het blijkt de burgemeester. De handen worden geschud tussen gite-eigenaar en de burgemeester maar dan is de vriendelijkheid ook wel over. Het wordt een geschreeuw over en weer. De burgemeester wil het dier laten leven maar de gite-eigenaar is wrs. een andere mening toegedaan. De burgemeester lokt het dier met geluidjes een boomgaard in en verdwijnt met het dier uit het zicht. We kunnen rustig gaan slapen