dag 111: van Lelin-Lupejolle naar Air-sur-l'Adour

Maandag 11 augustus: van Lenin-Luppejolle naar Air-du-l'Adour.
Heerlijk geslapen en net voor 6.00 uur wakker. Het is echt fris buiten en de zon is nog niet te zien. De gite-eigenaar rijdt weg om vers brood te halen. Als hij terug is wil ik aan tafel maar er staat nog niets te eten. Hij staat er met 2 stokbroden in zijn handen druk met de fransen te praten. Geen flauw idee waar het over gaat. Valerie eet niet mee. Ook zij is iemand die geen geld heeft. Zij is uren druk met goedkope gites te vinden en 2 euro verschil in prijs geeft bij haar de doorslag. Ze wil voor vanavond geen maaltijd in de gite gebruiken want ze heeft gezien dat je voor minder dan 13 euro een maaltijd kan krijgen. Ik word hier zo moe van. Ze knabbelt deze morgen dan ook op een verbrokkeld stukje toast met tartine-smeerkaas en spoelt het weg met water.
Ik geniet daarentegen van stokbrood met heerlijke zelfgemaakte abrikozen jam. Het is echt lekker. Daarna rustig de voeten doen en ondertussen gaat Valerie op stap. Ze denkt dat ik haar snel zal inhalen. Er ligt een livre d'or (gastenboek) maar ik ben wel klaar met het telkens bedenken van wat leuks als bedankje. Dus schud ik de gite-eigenaar de hand en ik ben ook op pad. Het andere franse echtpaar zal zo achter mij aankomen. Het is heerlijk lopen in de frisheid van de morgen. In een wijngaard is een gezin(?) bezig de ranken op te knopen. Voor de rest zie ik vooral veel mais in diverse soorten. Het dorpje Lelin-Jupejolle is erg klein maar heeft wel een kerk die gesloten is maar ook een school. Er wordt druk schoongemaakt, ik denk dat het de laatste vakantie week is. Komende zaterdag waarschijnlijk weer zwarte zaterdag?
Vlak na het dorp kom ik Valerie al
achterop. Kort lopen we samen. Ze is trager dan mij. De weg loopt langs een oude spoorlijn door maisvelden. zomaar uit het niets een rustpunt tussen de mais. Er staan stoelen en "verbeter de wereld" plaatjes maar voor de rest is er niets te zien. Vanaf het spoor loop ik Barcelonne-du-Gers binnen. Een doods dorp. Met aan het begin een gerestaureerde wasplaats. Dit keer met openhaarden. De arena neemt een prominente plek in. Ik hoop dat die niet meer gebruikt wordt.
Verderop is de gerestaureerde gevangenis uit vorige eeuwen. Het water in de l'Adour die door het dorp stroomt ziet er vies uit. Op een plein waar je winkels verwacht zit alleen een kapper. Dan maar verder op weg. En hup daar is een bakkertje. De dikke bakkersvrouw heeft nog maar weinig te verkopen dus maar een soort appelflap voor de ochtendtrek. En daar is Valerie. We bezoeken samen de kerk waar het stikdonker is en erg warm. En zo loopt Barcelonne-du-Gers naadloos over in Aire-sur-l'Adour. Ook hier staat de arena vooraan in het dorp. We gaan de oude brug over en komen op het drukke verkeersknooppunt. Het toeristenburo is het eerste dat we zien en Valerie haalt er een plattegrond.
Heerlijk broertje even aan de telefoon te horen. Zijn vakantie zit er alweer op. En mijn gevoel zegt dat ik ook snel naar huis ga. Niet dat ik wil maar Saint Jean Pied de Port (SJPdP) komt nu wel heel dicht bij. Nog naar 177 km. Daarna langs Lourdes en dan naar huis. Ik som het op alsof het dagelijkse kost geworden is en dat maakt dat het einde dichtbij is. Ik richt me maar op de dag van vandaag en haal een box bij het postkantoor. Toch nog even wat spulletjes naar huis.
Om 11.00 uur zitten we met zijn 4-en op een terrasje voor koffie. Het is er fris. Het franse echtpaar heeft besloten naar huis te gaan vanwege te veel blaren. De weg is ontmoeten en afscheid nemen. Ik weet niet eens hun naam. En wij gaan op pad naar onze slaapplek. Een oud hotel met pelgrimvoorzieningen waar ik een kamer alleen heb. Ik hoef niet zo nodig meer in de slaapzalen te slapen. Ik moet ook nog ernstig nadenken over welke route ik wil lopen naar Santiago. De drukte die onlangs werd omschreven en het meer en meer toeristische karakter staat me helemaal tegen.
Maar eerst maar deze dag. Ik vul de postbox moeiteloos met overbodige spullen. De toilettas weegt tot nu toe het zwaarst door alle "misschien wel nodig dingen" voor voornamelijk mijn voeten. Tegen 14.00 uur zoek ik Valerie op. Ze is bezig met boeken voor morgen. Oeps dat was ik helemaal vergeten. Ze wil ook wel voor mij boeken. Wat lief! Ik ga op pad voor boodschappen voor morgen onderweg en misschien nog wat te lunchen. Maar nergens een simpele sandwich te krijgen en alle kruidenieren zijn op maandagmiddag gesloten. Op de terassen wordt door bewoners en toeristen uitgebreid gelunched. Aan een simpele sandwich wordt te weinig verdient waarschijnlijk. Na het postkantoor zoek ik een bankje langs het water. Rechts van mij is de arena. Ik zet de verslagen online van voorgaande dagen. Intussen is er met de site zoveel fout gegaan dat zelfs een deel van een verslag verdwenen is. Zus dirigeert me door de chaos heen. Op een gewone pc is het overzicht toch makkelijker te zien. Maar alles is weer ge-update. Ik haal ook maar een plattegrond bij het toeristenburo en op weg naar alle bijzonderheden die er zijn. En dat zijn vooral kerken.
De eerste kerk is van een klooster Carmelitessen. De kerk is prachtig door zijn eenvoud maar erg donker doordat het licht dat er is alleen maar door de openstaande deur binnenkomt.
De tweede kerk is bezet ivm een begrafenis. De overledene wordt met een transportbusje gebracht dat tot de nok toe gevuld is met bloemen. Ik had hier wel een pompeuse rouwauto verwacht maar nee. Dan later maar terug. In de straat heeft Aire-sur-l'Adoure schelpjes aangebracht. De stadstour pakt een deel van de route van morgenvroeg. Die gaat berg op naar de kerk van Sainte Quitterie. Nooit van gehoord maar er is een kerk aangewijd. Ze zou moeten trouwen met een anders gelovige en dat heeft ze geweigerd. Toen is ze onthoofd en Sainte geworden. Er is ook een fontein aan haar gewijd. Het water zou krachten bevatten tegen hoofdkwalen en een gebroken hart. Ik geloof het allemaal wel. De kerk is alleen geopend tijdens rondleidingen met een gids. Jammer. Ook is er een kapel. Daar is nu een pelgrimsopvang in gevestigd. Op de foto's van het reclamebord ziet het er prachtig uit. Stapelbedden in een kapel. Helaas zijn ze door omstandigheden gesloten. Teleurgesteld in al het moois dat de folder me voorspiegelde maak ik nog een rondje door de stad terwijl de rouwdienst afgelopen is. In de kerk is een pelgrim accueille. Drie vrijwilligers bemannen de ruimte in de kerk. Je kan er terecht voor een praatje, vragen en advies. Je word er geregisteerd als je dat wil en je kan er even op adem komen met een drankje en hapje. En dat allemaal door vrijwilligers die er dagelijks zitten.
Ik eindig op het terras bij het kruispunt. Hier is de internet ontvangst goed en ik kan het laatste nieuws doornemen. Heerlijke grote bakken koffie en niets hoeven. Niets fijner dan dat.
Tegen half 6 zoek ik Valerie maar weer eens op. Ze ligt op bed te lezen. Ze heeft een boekje voor me gevonden: weg van Nederland. Het is geschreven door Nilgün Yerli. Voorin heeft iemand geschreven dat het boek bij de camino hoort.
De slaapplek voor morgenvanavond is geregeld. Volgens Valerie zijn er meer pelgrims gearriveerd en willen ze allemaal goedkoop uit eten. Ik vind het prima. Volgens Valerie gaan we om half 7. Maar om half 7 blijkt Valerie het verkeerd begrepen te hebben, het wordt half 8. Ook goed.
Er komt giga veel lawaai vanaf beneden en het blijkt de groep te zijn waar ik mee ga eten. Ze hebben allemaal al een aperitief gehad. Een man volgens mij wel meer. Hij lijkt op een varken en doet ook telkens een gillend varken na, waarom weet ik niet maar een gesprek met wie dan ook is daardoor onmogelijk. Het etentje staat me nu al tegen. Met veel geschreeuw trekt de groep over straat. Het "varken" in de achterhoede. Ik geneer me dood. Het is een leuk terras dat bij een hotel hoort. Als iedereen zit begint het gedonder met het opnemen van de bestelling. Iedereen schreeuwt en roept door elkaar, attendeert mekaar op nog een goedkopere variant van het pelgrimmenu dat al goedkoop is voor 13 euro. Met de telefoons worden allerlei berekeningen gedaan en vervolgens moet de bestelling weer worden aangepast. De serveerster wordt er hoorndol van. Het "varken" voert het hoogste woord en al broodkauwend tuft hij breeduit over tafel. Wanneer het voorgerecht is opgediend smakt de rest van de tafel gewoon mee. Het is gewoon vies. Iemand zegt dat er een nederlandse aan een andere tafel zit. En inderdaad Marielle van de facebook-groep. Ze komt uit de buurt van Den Haag en is dit keer onderweg naar Barcelona. Leuk om even gewoon in het nederlands te kunnen praten. Wat dat betreft is het wel jammer dat ik geen andere nederlanders tegenkom. Ene Robin zou ook ergens in de buurt moeten lopen is me al vaak gezegd maar tot nu toe heb ik haar nog niet gezien.
Tegen 22.00 uur ben ik wel klaar en ook Valerie wil naar bed. Samen lopen we het hotel binnen en meteen komt de hele meute achterons aan. De rekening is een verhaal op zich want de pc begrijpt niet dat er aanpassingen in het menu gedaan zijn. Nadat iedereen weer van alles heeft geroepen kunnen we dan eindelijk afrekenen. En dat gebeurd dan allemaal indivudueel met de bankpas en die is erg traag. Bij de gite blijkt dat zowel Valerie als ik niet de sleutel van de achterdeur hebben meegenomen. We hadden gehoopt eerder terug te zijn. Dus weer terug naar het terras waar het gezelschap doodleuk weer aan tafel is gaan zitten. Na wat aandringen komt er toch wat beweging en met nog meer geschreeuw dan op de heenweg lopen we weer terug naar de gite. Het "varken" en zijn even zo dikke vrouw staan met elkaar te bakkeleien over iets op luide toon. En dat blijven ze doen tot blijkt dat ze naast me slapen. Midden op de gang voor mijn deur. Misschien had pelgrim Fritz toch wel gelijk. Oordoppen maar in want qua postuur ronkt het "varken" het hele hotel bij elkaar.