dag 120: van SJPdP naar Lourdes

Dinsdag 19 augustus: van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Lourdes.
Het is nog donker als ik op de stoep mijn ochtendsigaretje rook. Het heeft geregend en de eerste vroege lopers trekken voorbij. Geheel gehuld in regenkleding zullen ze de 24 steile kilometers naar Roncevalles moeten klimmen. Hoe graag ik ook de grens wil overgaan om door te lopen wordt het wel minder aantrekkelijk: klimmen en regen is niets voor mij tenzij er regenkleding uitgevonden wordt waarin je alleen aan de buitenkant nat wordt.
Ik ben meer van het soort "10 graden en droog" pelgrim. De bakker aan de overkant gaat volgens het briefje op de deur om half 7 open maar om kwart voor 7 hebben zich al diverse klanten gemeld maar er is in de winkel nog geen beweging te bekennen. Totdat een man in boxershort en blote bast en op slippers de winkel uit komt sprinten en in een bestelwagen
springt. 10 minuten later komt hij weer aanrijden met grote zakken stokbrood en kratten met andere lekkere dingen. Daarna kleedt hij zich snel aan en haalt nog meer brood. Ik zou geen brood van deze man hoeven. Hij heeft zijn kop nog niet onder de kraan gehad en over zijn handen wil ik al heel niet nadenken.
Voor zijn klanten geldt: wat niet weet wat niet deert.
Steeds meer wandelaars stijgen de berg op die door de mist/laaghangende wolken onzichtbaar is.
Robin is ook wakker geworden en blijft een dagje in het dorp hangen. Warm nemen we afscheid.
Lidy en Francoise gaan ook naar huis. Tussen neus en lippen door vertelt Francoise dat er vanuit SJPdP geen treinen rijden naar Bayonne. Daar heeft de mevrouw van het toerismeburo gister niets over gezegd. Ik kan wel met de bus maar hoelang die er over doet weet niemand. Lidy heeft een neef met auto geregeld en ik mag meerijden. Wat een geluk! Hij haalt ons op bij het gemeentehuis en na nog wat dolle fotomomenten lopen we in de miezerregen naar de afgesproken plek. Het ochtendverkeer is al flink opgang en verstopt de doorgaande weg. Gemeentereinigers nemen hun taak serieus en elk blaadje wordt opgeveegd of desnoods met de hand opgeraapt. De neef arriveert, hij woont in de buurt van Bayonne en is Bask. Daar spreekt hij de hele weg over. Hij en Lidy lijken elkaar amper te kennen want ze weet niet eens dat hij 2 kinderen heeft. Dus wil Lidy zijn huis en zijn kinderen zien. Francoise is intussen kotsmisselijk van de bochten in de weg en ik was liever doorgereden naar Bayonne. Maar we maken een stop bij het huis van de neef die maar blijft herhalen hoe goed en prachtig het is om bask te zijn. En passant hoor ik dat de basken goed overweg kunnen met de bretonse mensen. Na de koffie denk ik dat we naar het station van Bayonne gaan maar het wordt een wandeling door het dorp. Als we bij de rivier (Nievre?) aankomen blijkt waarom. In juli hebben ze hier enorm veel wateroverlast gehad. De brug is voor een deel weggeslagen en huizen stonden tot aan de bovenverdieping in het water. Op sommige huizen is de bruine rand van het hoge water duidelijk zichtbaar. Binnen een half uur stond het halve dorp onder water. De neef roemt de saamhorigheid van de basken. Hij is van mening dat deze zo groot is dat zou je nergens in Frankrijk zo kunnen vinden. De roei/kajakclub heeft belangeloos hun vaartuigen beschikbaar gesteld om mensen uit hun huizen te halen. De neef vindt dit ongekend.
Terwijl hij druk staat te oreren over de fantastische samenwerking, vist een vliegvisser onverstoorbaar voort terwijl hij bijna tot zijn middel in het water staat.
Op de oevers ligt veel vuilnis dat door het hoge water is achter gelaten. Een uur na de zondvloed zakte het water ook weer snel maar de schade was groot.
Op ons dooie akkertje wandelen we terug naar het huis van de neef om dan eindelijk naar het station van Bayonne door te reizen.
Het zit niet mee. Lidy maakt er echt een dagje uit van want nadat ze bij neef heeft geïnformeerd naar de lokale lekkernijen, wil ze stoppen bij een winkel voor inkopen. Francoise zit kotsmisselijk en lijkbleek naast me op de achterbank. We hoeven geen van beiden de winkel in. Onverrichte zaken komt Lidy met neef weer terug. Vervolgens komen we in een file terecht. Daar heeft neef wel een oplossing voor: het is altijd makkelijk als je ter plekke bekend bent, je neemt een binnendoor weggetje (arme Francoise) om vervolgens in de file aan te sluiten van andere mensen die ook de sluiproute hebben genomen.
Lidy begint hem te knijpen want haar trein vertrekt om 10 over half 1. We moeten in mijn beleving wel 3x de hele stad door waar om de 50 meter een stoplicht staat. Net op tijd arriveren we en Lidy zet het op een rennen. Francoise ziet inmiddels grauw en heeft nog een paar uur voordat haar trein naar Parijs vertrekt. Een dikke pakkerd voor haar en ik ga maar eens kijken hoe het werkt met de franse spoorwegen. Nou dat werkt heel gemakkelijk! Binnen 2 minuten zit ik in de trein die ruim 5 minuten vertraging heeft. En wie zit er ook in de trein? Lidy. Zij reist door naar Toulouse waar ik onderweg in Lourdes uit zal stappen.
Zo rijden we de bergen weer tegemoet. Halverwege rijdt de trein wel 20 minuten stapvoets. Lidy zit hem weer te knijpen want ze is bang de aansluiting te missen. Maar een knappe conducteur maakt de vertraging dragelijker. Wanneer we Pau naderen zien we hoe hoog het water van de Gave heeft gestaan. Tonnen aan afval en vooral plastic hangt als was aan een waslijn in de bomen op de oever. Onvoorstelbaar veel. En dat allemaal door mensen weggegooid. Lourdes volgt al snel en tijd om uit te stappen. Het station ligt bijna in het centrum en de winkeltjes met souvenirs volgen elkaar al snel op. Ik neig meteen te zoeken naar een miniatuur rozenkransje maar kan me nog inhouden. Eerst maar eens lunchen.
En dan op zoek naar het hotel. Roc de Massabielle is vol. Op de hoek ligt Padou en dat klinkt ook wel heel bekend. Ik check in, een nacht slapen is ver boven het pelgrimsbudget maar als ik vertel dat ik op zoek ben naar een zilveren rozenkransje kan er ineens ruim 25 euro van de prijs af. Raar! De kamer is luxe maar dat is ook wel eens lekker en de hele kamer is voor mij alleen en dat is voor mij wel het belangrijkste. Padou is geheel gerenoveerd tot een modern hotel. Ik ken het niet meer terug. Alleen het internet is bagger maar het zou blijken dat dat in heel Lourdes is.
Na mezelf een plekje gemaakt te hebben ga ik maar eens aan de wandel en in het eerste het beste winkeltje vind ik "mijn rozenkransje". Sta ik daar debielig te janken in een winkel met meer kitsch dan kunst. Maar ik heb mijn rozenkransje.
Het is druk in het dorp. Vooral Italianen beheersen het straatbeeld, in winkeltjes en op terrassen wordt ik in het Italiaans aangesproken. Ik word kriegelig van het dramatische geschreeuw van deze mensen. Ze dringen voor waar ze maar kunnen en lijken te denken dat ze de enige op de wereld zijn. Maar vooral dat geschreeuw van hun. En dan heb ik het nog niet over de generatie met kinder-en wandelwagens met daarin de goden en godinnetjes van de families. Het stereotiepe uiterlijk van jonge italiaanse moeders en de macho vaders die hun krijsende kind koste wat het kost onder de kraan met water houden.
En ik realiseer me dat Lourdes voor mij Lourdes niet meer is. Geen plek van stilte en rust en bezinning maar een toeristische poppenkast waar iedereen om het hardst schreeuwt daar waar door middel van borden duidelijk gevraagd wordt om stilte. Ook mensen worden ingezet om dmv het dragen van een bord
met verzoeken tot stilte en het aanspreken van mensen op hun gedrag. Het mag allemaal niet baten. Missen en processies worden gedomineerd door verzoeken om stilte in diverse talen. Men is er doof voor. Wel zijn de heiligdommen prachtig gerestaureerd sinds de laatste keer dat ik hier was. Toen vielen de mozaieken van de muren. De losse bedankbetuigingen zijn nu in de muren gemesteld.
Ik val midden in de sacramentsprocessie. Een koddig uitziende pater in bruine pij, en wit koord om zijn te dikke buik loopt ook mee. Hij lijkt de tijd van zijn leven te hebben. Al foto's makend en mensen groetend loopt hij behoorlijk uit de route van de processie. Het is lachwekkend.
Opvallend zijn de vele verzoeken om donaties. Om bijna de 10 meter staat een collecte bus. Zelfs in de grot staat er 1.
Ik ben teleurgesteld, het heeft weinig meer van wat ik dacht er te kunnen vinden. Misschien ben ik gewoon moe en zie ik het allemaal wat anders.
Ik probeer het morgen opnieuw.