22 mei 2017
Blijf op de hoogte en volg helma
22 Mei 2017 | Spanje, Larrasoaña
Bij het ontbijt vertelt de amerikaanse jongen dat zijn vriendin het erg moeilijk heeft met haar voeten maar vervolgens huppelt ze gewoon de trap af. Misschien begrijp ik hem verkeerd. Heerlijk buiten op het terras. De zon komt bijna boven de berg/heuvel uit. Het ontbijt bestaat uit vruchtensap, grote toast en 2 dingetjes van cake en warme drank naar keuze. Ik krijg zowaar de toast met jam zonder problemen weg maar grote fan zal ik wel niet worden. Alle tijd voor inpakken en voeten. Ondertussen komt de gastvrouw ook binnen. Zij heeft met de hond ( het merk is iets argentijns) wezen wandelen. De hond draagt een kap omdat hem iets aan zijn poot mankeert. Het dier mag niet binnenkomen en krijgt meteen een waarschuwing als hij daartoe alleen nog maar de neiging vertoont.
Het afscheid is hartverwarmend. Er moeten foto's gemaakt worden, gezoend en omhelst en heel veel moed toegewenst. De gastvrouw zwaait me uit en blijft foto's maken ook als ik het erf al af ben en onderlangs hun huis loop. Ze zal foto's sturen als ik contact opneem als ik thuis ben. Ik zal dat zeker doen. In tranen begin ik aan mijn route voor vandaag. Het dorp uit naar een mooi pad dat parallel loopt aan de doorgaande weg naar Pamplona af en toe zie ik een schim van 2 wandelaars voor mij. Voor de rest niemand. Heerlijk stil en koel in het groen. Verse schapenkeutels op het pad maar ik zie geen schaap in de omgeving. Wel paarden met bellen. De route is prachtig, vooral veel door naaldboombossen. Er wordt hier aan bosbouw gedaan.
Ik kom door 2 kleine plaatsjes daar waar de bakker het bestelde brood aflevert in een verse krant en dat gewoon tussen het tuinhek stopt of in een speciale tas. 2 schelpen hangen boven een straat en bewegen in de wind. Voor de rest beweegt er erg weinig. Uit een ogenschijnlijk verlaten stal midden in een weiland hoor ik het geluid van een melkmachine; schapen of koeien?
Op een berg stenen staat een piepklein houten kruisje, iets verderop hebben vrienden een monumentje opgericht voor een overleden camino vriend. En ondertussen volgt het ene bospad na het andere, soms even een weg oversteken maar vooral veel bos. Ik haal een jongeman in die wrs de natuur als toilet heeft gebruikt en bang is dat ik zijn openstaande gulp zie of zo, hij draait helemaal met zijn rug mee tot ik bijna uit het zicht ben. Ga dan achter een bosje staan of zo. Ik kom een stel achterop, zij is zweeds en hij is amerikaan. Hij praat over hoe wunderful zijn dochter wel niet is, zij praat over het sukkelgedrag van haar broer. Deze 2 hebben al meer met elkaar gedeeld en ik voel me een beetje een indringer. Daarnaast loop ik sneller dan hen en al snel raak ik voor hen uit het zicht. Tegen half 11 ben ik in Ziburi met de brug tegen hondsdolheid: hier moeten honden 3x overheen lopen om beschermd of genezen te worden van hondsdolheid. Het is een klein dorpje waar 1 bar open is. Een groep duitsers is al neergestreken op het terras in de schaduw, ik kan er nog net bij. De bar is gekoppeld aan een supermarkt/ slagerij en de eigenaar heeft het erg druk. Zeker als de duitsers telkens hun menu veranderen of persee in het spaans willen bestellen en daar dan fouten in maken zodat de eigenaar de draad volledig kwijtraakt. Ondertussen wordt hij ook nog aan de praat gehouden door dorpsgenoten die even snel een bakkie willen doen als ze het brood op komen halen. Wanneer ik eindelijk met sandwich en koffie terugkom op het terras, staat juist een groep mannen een vrachtwagen uit te laden met geslachte varkens. Een van de duitsers heeft een varkenskop zien hangen en vraagt aan de uitladers of zij de kop even recht kunnen houden voor de foto. Mijn eetlust is helemaal weg. Na de koffie weer op pad. Volgens het boekje over de afvalopslag van een magnesiumfabriek maar eerst nog over een prachtig dichtbebost paadje met beekjes waar we doorheen moeten of waar voor de zekerheid maar een bruggetje is gebouwd en daarna langs die magnesiumfabriek. Het rterrein ervan is erg groot. Verderop wordt een bos gekapt zo te zien komt er een nieuwe weg. De dorpjes volgen nu snel op elkaar alleen in de meeste kom ik niet omdat de route erlangs loopt. In Illarratz bestaat het dorp uit 1 huis met daar omheen 3 gites. Maar uiteindelijk kom ik in de hitte toch aan in Larresoana. Eerst is er een splitsing en zonder even goed te lezen of het adres te googlen neem ik de afslag naar links waar de camino ook naar toe gaat. Steil omhoog naar een groep huisen. Van dichtbij blijkt er voornamelijk een hotel te staan. Er staan zoveel bordjes met het opschrift dat het allemaal met videobewaking in de gaten gehouden wordt dat ik vermoed dat het alleen is om af te schrikken. De weinige huizen die er staan zijn groot
maar mijn gite staat er niet bij. Dan maar eens googlen. Het is 9 minuten lopen en wat blijkt? Bij de brug gewoon te vergelopen. Dus terug. Dat gaat bergaf dus sneller dan de heenweg. Ik kom bij het mooie bruggetje terug. Het is een mooi oud dorpje. Ik moet in Calle St. Nicolas zijn op nr 27. Weer wat geleerd: met huisnummers zit er geen logica in. Ik loop compleet de verkeerde kant op, ook dior een bejaarde man die iedereen diorstuurt naar de gite communal. Het lijkt wel of hij ervoor betaald wordt. Om nog meer klanten te trekken, doet hij ook zijn bloes nog uit. Ik denk dat de gite communal snel failliet zal zijn. Ik loop de hele St Nicolaas straat af maar nergens nr 27. Ik heb zelfs een foto van het pand maar de half blote opa geeft geen sjoege. En dan zie ik het ineens: welgeteld op 7 meter afstand!!!! De foto is vanaf de andere kant genomen. En dan nog de ingang vinden. Aan de zijkant zitten 3 bellen met codes. Ik begin maar onderaan. Een man roept door de intercom iets en verbreekt de verbinding. Sta je daar te praten tegen een roostertje terwijl er niemand terugpraat. Dan klop ik maar op het raam aan de voorzijde waar ook de naam van de gite opstaat. Het raam gaat open en de man begint druk in het spaans te praten. Op de achtergrond staat en vrouw in een keuken. Ik moet omlopen, terug naar de deur waar ik net was. Het blijkt een soort appartementen complex te zijn. De nan leidt mij naar een kamer met 2 bedden. Die wil ik wel hebben. Hij laat mij ook nog een kamer zien die net zo groot is maar dan 2 stapelbedden heeft. De gewone bedden kosten 40 euro, de stapel bedden 15 euro. Voor die 40 euro heb ik dan wel de hele kamer voor mezelf. Dat doe ik maar, lekker rustig! De douche is prima al duurt het wel heel erg lang voor er warm water uitkomt.
De vrouw is een vriendin van de man. Hij heet Jesus. De vrouw kan een beetje engels, Jesus helemaal niet. Ik zit even met de vrouw een sigaretje te roken en ze vertelt dat ze bij Jesus op bezoek is en dat ze elkaar 25 jaar niet hebben gezien. Even later gaat ze weg, jammer. Ze vragen of ik nog ff wat foto's van ze wil maken. Het huis heeft geen tuin, hoewel er een joekel van een grasveld achter het gebouw ligt met een zwembad. Jesus wil mijn was wel doen maar ik doe het wel even op de hand. Achter het gebouw heeft Jesus een paar droogrekken staan op zijn eigen parkeerplaats. Hij wijst erop dat de rekken niet buiten de lijnen mogen staan. Even later komt er een amerikaanse binnen, ik heb haar al eerder gezien. Zij heeft onderweg Wang ontmoet een 46 jarige vrouw uit Taiwan. Ze spreekt er goed engels en heeft veel humor. Ook komen er nog 2 amerikaanse meisjes tegen. Ik schat ze nog geen 20. Zij gaan met zijn 4-en incl hun rugzakken in de andere kamer. Wat ben ik blij met mijn ruimte. Ik reorganiseer mijn rugzak maar weer eens. Jesus gaat niet koken. Hij verwijst ons naar het restaurant 10 meter verderop. We zullen zien. De amerikaanse zit een poosje te schrijven aan de keukentafel. Het lijkt wel dat zo gauw iemand beweegt, zij dat noteert. Het lijkt me zo een regeltante. En ja hoor, na een poosje komt ze vertellen dat er in het restaurant gereserveerd moet worden. Ze heeft dat voor ons gedaan en de 12 euro voor het menu voorgeschoten. Ook wel lief. Het diner is om 19.00 uur. Lekker vroeg dan kan ik vroeg naar bed.
In het dorp is voor de rest niets te doen. Er staat een oude kerk met hele grote klokken erin maar alles is hermetisch afgesloten en de klokken slaan ook niet meer. Jesus is druk met de was van de 2 amerikaanse meisjes. Tis ook zo'n Don Juan. Roept om de haverklap dat hij als man alleen 5 chica's in huis heeft. Ik vraag mij af waar hij vannacht slaapt.
Om 19.00 uur gaan we met zijn 3-en naar het restaurant. Het is volgens het aanschuifsysteem. Iedereen die gereserveerd heeft schuift aan de lange tafels die gedekt zijn. Er is keuze uit 3 mogelijkheden per gang. Prima geregeld voor 12 euro.
Ik kies voor de knoflooksoep en die is overheerlijk, daarna vis met aardappelen en een ijsje toe. De spanjaarden eten geen groente. Alleen als je vraagt om salade als voorgerecht. De menukasrt is volgens mij in alle talen weergegeven.
Wang vertelt dat ze in Taiwan in een fabriek werkt waar onderdelen van auto's in elkaar gezet worden.
Naast mij komt een frans stel zitten aan de andere kant van de tafel zit een groep Italianen. Zij zijn zo luidruchtig dat anderen geen gesprek junnen voeren. Dan heb ik ook nog de pech dat de man die naast mij zit wel engels spreekt maar aan zijn rechterkant doof is. Hij heeft een erg scheve mond wat het verstaan nog moeilijker maakt. Als hij niet meer boven de italianen uit kan komen, staakt hij het gesprek. Een italiaanse vrouw vertelt dat zij haar man, die naast haar zit, 3 jaar geleden op de camino heeft ontmoet. Sindsdien laat haar man zijn baard staan. Ik dacht dat grieken in de rouw dat deden maar blijkbaar hebben italianen daar ook iets mee. De gangen worden er snel door heen gejast, voor sommigen echt te snel.
Ik vind het prima, staan we lekker vroeg weer buiten. Even broertje aan de foon. De lijn is erg slecht. Jammer.
Lekker door naar bed. Helaas zit het terras bij het restaurant nog vol en om 22.00 uur is het pas stil. Mijn oordoppen kunnen uit. Welterusten! Buenas noches (of zo iets).
-
23 Mei 2017 - 21:08
Lidie:
Nog gefeliciteerd met je broer! -
23 Mei 2017 - 21:55
Gerry :
Gefeliciteerd met broertje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley