24 mei 2017

24 mei 2017. Van Cizur Menor naar Puenta la Reina. Om 3.00 uur al wakker omdat mijn buurvrouw mijn bovenbuurvrouw (de koreaanse) vermanend toespreekt omdat ze met een joekel van een tablet de hele kamer in het licht zet. Wat is dat toch met die koreanen? Daarna eigenlijk niet meer geslapen. Om 5.00 uur begint het eerste gekraak en om kwart voor 6 kan ik er niet meer tegen en sta ook maar op. Het is 1 grote mierenhoop vlak voor de deur van onze kamer. Iedereen heeft koplampjes op zijn hoofd en elke millimeter is bezet. Niemand schijnt daar last van te hebben. Ik ga aan een tafeltje veraf zitten om de boel eens te bekijken. Er moeten wel hele goede huwelijken tussen zitten want elk stel is wel wat kwijt en bemoeit zich met de rugzak van de ander. Als de amerikaanse jongeren hun kamer uitkomen is het gefluister meteen afgelopen. Amerikanen kunnen denk ik niet fluisteren; die willen blijkbaar dat de hele wereld hen hoort. Ik besluit mijn spullen ook maar mee te nemen naar buiten op een plekje veraf. Zo kan ik opmijn dooie gemak mijn ding doen. Iets verderop zit een amerikaanse jongen. Hij is duidelijk nog niet wakker. Een andere jongen is al helemaal klaar voor vertrek en drentel om de andere jongen heen, telkens roepend:"take your time". Ik zou er gek van worden. De slapende jonfen blijft echter stoicijns voor zich uit staren terwijl hij een sok in zijn handen heeft. Amerikaanse Cindy had gister ontdekt dat er een bar om half 7 open is. Het is pas kwart over 6 en ze vertrekt al. Ik wil eerst nog wachten op Wang maar die is mog lang niet zover dus ga ik ook maar naar de bar. Ik ben nr 2 die koffie besteld. ik sta er nog op te wachten als Wang uit Taiwan langs komt. Ze is blij om samen te kunnen ontbijten. We moeten nog adressen uitwisselen.
En dan op pad. Het is heerlijk lopen in de vroegte. De mist hangt vaag tussen de heuvels en bergen. Het is weer een uittocht van wandelaars.
We zien natuurlijk de windmolens bovenop de bergkam en een prachtige schildering op een hekwerk. De windmolens komen steeds dichterbij en het lijken er steeds meer te zijn.
Een koffie met een heerlijke choco-muffin in Zariquiegui. Helaas is de kerk ook hierdicht. We zien een taxi stoppen waar een wandelaar uitstapt. Zo leuk dat Wang en dezelfde humor hebben. Na deze stop gaan we de berg op: de Alto Perdon op 770 meter. Het is een monument bestaande uit een rij manshoge beelden van ijzer die allemaal op hun eigen manier naar Santiago lopen. Het duurt even maar dan is er een prachtig uitzicht naar beide kanten. Helaas is het hijig en de bergen dus niet duidelijk zichtbaar maar ik geniet me gek. Volgens mij ben ik op mijn best bovenop een berg. Natuurlijk volgt er nog een foto sessie en na een half uur vangen we de tocht aan naar beneden. Dat valt niet mee. Het is steil met veel losse grote kiezels waarop je makkelijk wegrolt. En het is warm, erg warm, geen zuchtje wind en dan is zo'n pad erg lang. We komen uit in Uterga dat al snel overgaat in Muruzabal. We verlangen naar een stuk schaduw waar we kunnen lunchen. Ik vindceen muur van de kerk al voldoende maar Wang denkt dat aan de andere kant nog meer schaduw is. En ja hoor. De deur van de kerk staat zelfs open. Een oude vrouw nodigt ons uit om een stempel te komen zetten. Het lijkt mij een non; witte jurk met een blauw vest. Ee krijgen zelfs een folder met de geschiedenis van de kerk. Zo lief. Wanneer ee in de prachtige kerk zijn uitgekeken nemen we plaats in het overdekte voorportaal met van die grote zuilen, voor onze lunch. Ondertussen is een sliert mieren ook bezig met hun camino, dwars door het oortaal. De non neemt weer plaats op het bankje voor de kerk bij wat andere dorpsbewoners. Tot er een aantal Italianen aan komen die we kennen van het diner in Larrasoana. Wang werd toen gevraagd of ze uit Italie kwam, hoewel het toch duidelijk is dat ze Aziatisch is.
Het laatste stuk naar Puente la Reina. Wang geeft al gezegd dat ze wrs door zal lopen. Ik heb een reservering in Puenta.
Wanneer ik aan het begin van Puenta even het adres opzoek, zie ik Wang nog net een foto maken van een ijzeren pelgrim op een soort kruispunt. Daarna is ze weg. Ik begrijp er niets van. Ik volg mijn routeplanner, in het zonlicht is het maar moeilijk te zien. Ik denk Wang heel in de verte nog te zien lopen maar veel te ver om nog in te halen. Ik kom langs een oude schoorsteenpijp van een afgebroken fabriek waar bovenop een gigantisch ooievaarsnest zit. Ook de afbrokkelende kerktoren is voorzien van een aantal nesten. Ik volg de routeplanner en zie aan de andere kant van de weg, amerikaanse Cindy lopen. Die is bij het adres geweest waar ik gereserveerd heb. Alleen de werkster was er en die probeerde de eigenaresse, Nathalie, te bellen maar die nam niet op. Ik heb gereserveerd dus ik ga er alsnog naar toe. Voor het appartementencomplex is een terras in de schaduw. Daar gaan we maar zitten tot Nathalie komt opdagen. Na een klein half uur komt er een vrouw die zich voorstelt als Nathalie.
Zij is de uitvindster van de adhd. Jeetje wat een stortvloed van woorden en een berg aan info waarmee ze ons om de oren slaat. Ze is laat want ze moest naar de dokter. We krijgen er een hele medische uitleg bij waar we niet op zitten te wachten. Er meldt zich een koreaan op de fiets. Hij kan zijn fiets ook binnenstallen. En daar staan we dan in het piepkleine halletje waar we ook nog geacht worden onze schoenen uit te trekken terwijl Nathalie met een stapel kaarten in ee hand staat waar we er allemaal een uut moeten kiezen. Elke kaart geeft een woord at zal staan voor ons verblijf in haar huis. Het hele huis is behangen met camino prullaria, papieren bloemetjes met wensen etc. En ondertussen gaat de info machine van Nathalie maar door. Ze duwt ons een boek in handen over de camino waar haar auberge als 2e in Puerta la Reina wordt genoemt. Cindy en ik mogen in een kamer slapen met 2 eenpersoonsbedden en daar zijn we allebei blij mee. Ondertussen is er een groep italiaanse fietsers binnengekomen en is er een wachtrij voor de badkamer waar ook de wc is. Niet handig.
Nathalie doet onze was ff snel en ik neem een bakkie op het balkon. Ff weg van de drukke italianen en de overvolle huiskamer met prullaria. Cindy en ik gaan maar eens op verkenning in het dorpje waar op dat moment niets te beleven is. Enkele barretjes zijn open maar gebben een terrasje pal in de zon . Andere straatjes zijn zo smal dat er geen terras in zou passen. Het is moeilijk om in de schaduw te blijven maar gelukkig is daar de kerk waar het heerlijk koel is. Een vrouw zit er achter een tafeltje, ze is misschien midden 30. De hele dag in de kerk zitten te wachten tot er iemand komt voor een stempel of info wil over het gebouw. Het is wel een enorm mooie kerk.
We zien een restaurantje waar ze vanavond paella serveren voor pelgrims. Dat gaan we maar doen. Nog even naar een pharmacie om te kijken of ze er mijn tuubjes hebben voor mijn tenen. Ik ga er eigenlijk vanuit dat ze ze niet hebben maar voila een spaanse die perfect engels spreekt, een nederlandse sager heeft en precies begrijpt wat ik wil hebben. Ik ben helemaal blij.
We zien de brug waar het allemaal omdraait masr ik wordt er niet warm van. Cindy wil de brug op allerlei manieren op de foto. We lopen er zelfs voor naar de vervangende brug maar het is veel te warm. We vermoeden dat er nog meer winkelstraatjes moeten zijn maar kunnen ze niet vinden.
De rest van de tijd brengen we door met mensen kijken vanaf een terrasje in een schaduwrijk straatje. Vanaf 18.00 uur wordt het druk op straat. Collonnes met toeristen worden door de straat geleid, gezinnen met kinderen laten zich ook op straat zien. Tegen 19.00 uur begeven we ons naar het restaurant en we zijn de eersten. Maar goed dat we zo vroeg zijn want we zitten nog niet of het restaurant loopt vol. De bediening is waardeloos maar de paella is heerlijk. Cindy besteld een compleet ander menu maar haar ogen zijn groter dan haar maag. Ze laat van alle gangen het merendeel liggen. Raarrrr.
Terug in het appartement blijkt Nathalie ook nog een deel ervan bewoont. We horen haar ratelen en overdreven lachen maar gelukkig is het om 21.00 uur stil. De italianen zijn wrs uit eten. Ondertussen is er een koreaanse in hun kamer bij gekomen. Slaap lekker!