25 mei 2017

25 mei 2017. Van Puenta la Reina naar Estella. Ik heb goed geslapen. De eettafel is gedekt met allerlei papieren bloemen met spreuken en er hangt een zware lucht van wierook. Niet lekker. Eerst maar eens een bakkie op het balkon.
Een koreaanse fietser gaat juist vanmorgen onder de douche en niet zo'n klein beetje, heel lang, heel uitgebreid. De italianen staan mopperend in de gang. Ik bons nog maar eens op de deur en zeg dat hij het niet kan maken om uitgebreid te douchen in de ochtend zodat niemand naar het toilet kan. De koreaan komt in handdoeken gewikkeld de gang op. Maakt uitgebreid verontschuldigingen, ik vind het ook wel weer sneu. Een van de italianen is me dankbaar en geeft me een ferme schouderklop.
Cindy en ik laten het ontbijt voor wat het is en zijn al vroeg op pad. Je hebt er natuurlijk altijd wat die vroeger zijn maar die kunnen we dan makkelijk volgen. Zo vroeg is heerlijk lopen.
Vlak voordat we Puebta uit zijn zie ik in een verlaten parkje nog een kunstig stukje staan. Helemaal verborgen. Grappig dat ik het zie en de hele meute er aan voorbij loopt. We houden halt in Maneru. Een bakkie koffie gaat er altijd wel in. We stijgen en dalen vooral door graanvelden met hier en daar een verloren wijngaard. Eigenlijk een beetje saai. En veel te heet voor te wandelen. Ik loop veel sneller dan Cindy en loop dan ook voornamelijk alleen. Ik vind dat heerlijk.
Twee kilometer verder weer een stop: Cirauqui. Versgeperst sinaasappelsap is wat pelgrims nodig hebben dus elke var heeft zo'n draaiend ding. Heb ik ook nog het gevoel dat ik gezond bezig ben.
Bij het verlaten van het dorpje staan in een tuin, prachtige cactussen in bloei. En weer verder tussen het graan door, over een verlaten erf waar een hond aan een zware ketting zijn trieste leven leidt. Hij reageert al niet eens meer op alles en iedereen die het erf overlopen.
Een grote houten pijpleiding steekt de weg over. Dit blijkt een kanaal te zijn. Grappig.
De hitte is moordend en het is kooen can schaduwplekje naar schaduwplekje. Ik word misselijk van het water. Vlak voor Villavuerta heeft een man zijn donativo voorziening bij een tunnel neergezet. We rusten even in de tunnel.
Steeds dezelfde mensen trekken aan ons voorbij of wij aan hen. Het is en blijft druk. Niet te vergelijken met de Nijmeegse 4 daagse maar de camino doet zijn best.
Vlak voor Estella is nog een kerk. Ermita de San Miguel. Echt een bezoekje waard. Hoewel de kerken allemaal op elkaar lijken en ze allemaal van alles veel hebben, is de eerste blik meestal overweldigend. We naderen Estella en iedereen loopt van schaduwplek naar schaduwplek. Ik zoek het adres van het klooster op mijn telefoon. Cindy hobbelt rood aangelopen achter mij aan. Onderneemt niks en laat mij alles aan mij over tot het moment dat de straten anders zijn dan de route beschrijving aan geeft, dan begint ze te roepen dat ze weer terug wil naar het centrum. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Ik ben niet voor niks de berg opgelopen om vervolgens weer terug te lopen en alsnog op zoek te moeten naar een slaapplek. Ik vraag diverse mensen en de meesten wijzen allemaal naar het topje van de berg.
Ik kom uit bij een soort kloostercomplex. De kerk met een barretje en door een hek fescheiden nog een groot bakstenen rood gebouw. Niemand te bekennen, alleen een auto waarvan de deuren openstaan. Cindy heeft gedacht een kortere route te nemen en heeft zich achter het hek opgesloten. Ze roept dat ze een taxi wil. Ik loop get hele stuk weer naar beneden ombij get barretje te vragen naar een slaapplek. Het meisje zegt dat er geen slaapplek is. Hoe is het mogelijk? Buiten staan een aantal geestelijken met wat jongeren onder de enige boom die wat schaduw geeft. Een van gen spreekt engels en wijst naar het rode bakstenen gebouw. Dus toch!!
Ik sta al bovenaan de trap terwijl er een paar zusters de deur uitkomen Cindy last zich op een bakje theateaal neerzakken. Maar als er 3 nonnen in kloosterkleding langskomen trekt ze plotsklaps weer helemaal bij en vraagt of de nonnen voor haar willen poseren. Ik vind het gewoon genant want indertussen sta ik met een hele oude non in de brandende zon te wachten tot Cindy ook naar boven komt. Ik roep haar een paar keer maar het foto's maken is blijkbaar belangrijker. Het oude nonnetje heet Esperanza en is zo lief. We kunnen blijven slapen. Ieder een jamer voor zich met badkamer, diner en ontbijt voor 35 euro. Ik ben helemaal blij.
Heerlijk douchen en daarna eerst een poosje op bed. Mijn hoofd doet pijn. Te veel of toch nog te weinig water? Er valt echt niet tegen aan te drinken.
Helemaal opgeknapt maken we een rondje over het terrein. De kerk en het klooster zij gescheiden het klooster heeft een eigen inpandige kapel.
Naast het klooster staat een kerk die in 1954 bovenop de berg gebouwd is en gewijd is aan de Vrouwe van le Puy. En dat is me een mooie kerk. Heel anders dan al die andere kerken die ik tot nu toe in Spanje heb gezien. De hoofdkleur is blauw, en toen deed de knip en plakknop van de telefoon het niet meer.....zowel in de bloemstukken, de kaarsjes als het glas in lood. Echt prachtig. Achter in de kerk staat een manshoog beeld van een zielig kijkend jongetje dat collecteert voor de jeugd. De bar is helaas gesloten en eigenlijk is het te warm om buiten te zijn. We maken nog een rondje en zien met angst en beven aan het andere eind van de onderonsliggende stad een pad steil omhoog de berg opgaan. Daar zullen we toch niet overheen moeten morgen? In het kleine kale parkje is ook een kruisweg gemaakt. Aan een van de kruisjes heeft een verliefd stel een slotje gehangen. Hoog boven ons staat een kruis bovenop de bergtop.
We slenteren terug naar het klooster. Im 19.00 uur beginnen de vespers. 10 zusters verzamelen zich in de kapel. Een van gen in een rolstoel, een ander steunend tussen 2 anderen. Zijnis duidelijk erg dement. Het is aandoenlijk te zien hoe ze aan haar kloosterkleding frunnikt en telkens op wil staan maar dat lukt haar niet. Ze praat wanneer het stil moet zijn maar als ze iets herkenbaars hoort zingen, zingt ze uit volle borst mee. Een andere zuster zorgt er met handgebaren voor dat ze vooral nlijft zitten. We krijgen van zuster Esperanza de gezangen in onze handen gedrukt. Het id goed te volgen. De zusters zingen prachtig hoewel de orgelzuster er af en toe wat naast zit.
Wanneer de dienst afgelopen is lopen 2 zuidafrikaanse nonnen (die zag ik in Frankrijk ook veel) naar de dementerende non. Ze omhelzen haar, zoenen haar en het kost hen veel moeite om de non in de benen te krijgen. Maar het gaat zo liefdevol. Ik moet ervan huilen.
Wij kunnen om 20.15 uur eten. Er is nog een gaste zij zal met ons mee eten als de nonnen klaar zijn. Ondertussen is er ook een mannelijke geestelijke gearriveerd. Hij zoent Esperanza uitgebreid en omhelst haar. ook hij geeft een kamer bij ons op de gang. Onze was staat netjes gecentrifugeerd bij ons voor de deur. Zo lief. Esperanza is waarschijnlijk de pelgrimszuster. Zij verzorgt ook het avondeten van ons. Ze praat aan een stuk door, legt van alles uit en wil vooral dat we het goed hebben. We verstaan elkaar niet maar begrijpen elkaar wel. Zo aandoenlijk.
De soep is heerlijk. Wat volgt is minder want een soort pannekoek van gebakken ei met een dikke plak rauwe zoute ham. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het te weigeren. Dus eet ik vooor de 3e keer ei. Het blijft een ding.
De voordeur is voordat de vesper begon met een dikke balk afgesloten. Ik ben bang dat mijn nademaaltijdsigaretje er niet in zit. Esperanza beaamt dat maar zegt dan heel zachtjes dat ik het ook via het raam van de badkamer kan doen. wat een snoepie is het mensje toch.
Daarna is het lekker slapen