26 mei 2017

26 mei 2017. Van Estella naar Los Arcos.
Heerlijk geslapen, wel een paar keer wakker van de warmte maar toch. Ruim voor 7 uur sta ik startklaar om naar de ontbijtzaal te gaan. Cindy is echter nog lang niet zo ver. Ik vind dat je Esperanza niet kan laten wachten en ga alvast. Esperanza zit in de eetzaal te bidden uit een boek. Even vriendelijk en zacht serveert ze het ontbijt. Het is allemaal veel te veel. Ze wil dat ik het dan meeneem voor onderweg. ik betaal haar en dan komt Cindy ook eindelijk binnen. ze is er met het hoofd niet bij of zo, ze reageert zo traag. Esperanza vraagt of ik nog in hun boek wil schrijven. Howel ik dat eigenlijk niet meer doe is dit wel weer heel speciaal.
Ik neem warm afscheid van Esperanza. Ik gen al een kwartier buiten als Cindy ook buitenkomt maar weer wat vergeten is waardoor Esperanza weer met haar mee naar binnen moet. Na een half uur lijkt het punt van vertrek dan eindelijk te zijn aangekomen. Maar dat heb ik verkeerd gezien want Cindy is nog niet half aangekleed; haar knuedingen gangen nog op haar enkels, haar veters zitten niet goed en haar waterflessen moeten ook nog een plekje krijgen. Ik ven al helemaal kriegel. Zonde van de tijd, we hadden al een uur op weg kunnen zijn en vanmiddag dus een uur minder in de hitte te hoeven lopen. Ik stel voor om dezelfde route van gister omhoog, nu omlaag te lopen maar Cindy zegt dat ze de stadsmap heeft bestudeerd en weet de weg naar de camino. Niet dus. We struinen bijna 3 kwartier door de stad waarbij Cindy achter me aan loopt te klagen naar zelf niets onderneemt. Ik ben helemaal klaar met haar. Morgen loop ik alleen!
Al snel komen we bij het klooster van Irache met de wijnfontein. Hier kan je wijn uit de kraan drinken. Het stinkt er enorm. Effe snel een fotomomentje en ik ga weer opweg. Het lijkt een heel dorp dat klooster en het is me een beetje onduidelijk wat het nu eigenlijk voorstelt. Thuis maar eens flink in verdiepen.
In Azqueta staat de thermometer op 31 graden. Er is geen schaduwplekje onbemand bij het barretje. Ik jan nog net een plekje vinden en geniet van mijn koffie met chococake. Cindy komt ook aansloffen en schuift stilletjes bij mij aan tafel. Het is echt haar dag niet, ze loopt wel maar komt niet vooruit. Ze staat ook al weer eerder op dan mij maar ik heb haar zo weer ingehaald. Op de hoek zit een oud boertje de taferelen van al die pelgrims gade te slaan. Ik zou wel eens in zijn hoofd willen kijken om te zien wat hij daar nu van vindt.
Het is nog ruim 13 km naar Los Arcos en het is zo heet. We zien alleen maar graanvelden net wat verdwaalde wijngaarden. Het stijgen valt iedereen zwaar maar Cindy helemaal. We komen voorbij een fontein, althans zo wordt het omschreven naar het is een soort kapelletje met een grote waterbak en een stromende kraan. In het water zwemmen goudvissen.
En dan zomaar in de schaduw van een paar bomen zitten een nan en een vrouw muziek te maken. De man op viool, de vrouw op accordeon. Zo verdient iedereen iets aan de camino.
En weer verder tussen graan en wijnvelden. Een boer knoopt zijn wijnranken op en dan is daar zomaar een drinkgelegenheid. In mijn boekjes stond die niet maar in die van Cindy wel (Brierly). Waarom zegt ze dat dan niet even? Dat scheelt weer liters water zeulen. Het is erg druk en de man doet goede zaken. Hij heeft met mobiele units veel schaduw gecre-eerd en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Mijn neus en holtes zitten compleet dicht en mijn keel doet pijn. Ik ben niet gemaakt voor dit weer, ik ben een winterkind.
We hoeven niet ver meer maar de laatste glazen sinaasappelsap lijken mijn maag op de verkeerde manier te willen verlaten. Mijn tanden lijken los in mijn mond te liggen en ik voel me steeds zieker worden.
We hebben een slaapplek in Los Arcos. Deze stond volgens Cindy erg goed aangeschreven.
Ik ben veel eerder dan Cindy in het dorp. We hadden afgesproken om op elkaar te wachten aan het begin van het dorp. In de schaduw laat ik me langs een muur naar beneden glijden. Ik denk dat ik koorts heb want ik heb het koud. Na een kwartier verschijnt Cindy ook. Ik zet het adres in mijn telefoon maar we komen uit bij een vervallen gebouw. Ik snap er niks van. Dan zegt Cindy ineens: "ik weet wel waar het is, vlakbij de kerk. Ik heb er een foto van gezien". Ik kan wel janken; waarom zegt ze dat niet? Alsof een route lopen vanaf de telefoon zo simpel is als je hoofd uit elkaar knapt van de pijn?
In de straten staan de hekken voor de stierenrodeo al startklaar op de hoeken van de straten. Bij de kerk is een ding gemaakt waar de stieren in de wacht staan. Kinderen spelen er een soort stierenspel waarbij de meisjes behendig in de raamkozijnen klimmen alsof hun een stier op de hielen zit. Ik ben blij dat ik dit niet hoef te zien. We vinden onze alberque. De eigenaar zit bij de deur alsof hij bij een kassa zit, dat zit hij dan ook.
Onze kamer is op de eerste verdieping en er staan 3 stapelbedden. Cindy vindt het niet erg om bovenin te slapen.
Er ligt alleen een plastic matras en een plastic hoofdkussen. De rest moet je zelf regelen. Ik ben blij met mijn sjaal en ga meteen liggen maar mijn hoofd doet zo'n pijn dat dit niet lukt misschien helpt douchen maar ook dat biedt geen soelaas. ik vraag de eigenaar of er een dokter in de buurt is. Ik moet iets hebben om die holtes los te krijgen. Neusdruppels helpen niet. De dokter zit net om de hoek. Het eerste wat de dame vraagt is mijn zorgpas en vervolgens dat die niet geldig is. Ja dat zal, in heel Europa heb ik hem gebruikt en dan zal die in Spanje niet geldig zijn? Een andere oplossing is dat ik 175 euro betaal om de dokter te kunnen zien. Eventuele medicijnen komen daar dan nog boven op. De vrouw vertelt dat ik snel moet zijn omdat anders de bank dicht is en de dokter naar huis. Een beetje verbluft loop ik terug naar de alberque. Ik voel me ineens beterder. Ik laat het maar even voor wat het is. Cindy heeft nog 7 pillen antibiotica en die mag ik van haar hebben. Met het uur ga ik me beter voelen en het lukt me zelfs om een verslag te schrijven. Cindy heeft besloten om morgen de bus te nemen. Ze wil niet neer lopen in de hitte. Ik vind het prima. We maken een rondje dorp en zitten eigenlijk te wachten tot de kerk en de winkels open gaan. In Spanje zijn ze geloof ik niet zo van de klok. De kerk is prachtig, er speelt zelfs iemand op een orgel. De winkeltjes die open zijn verkopen eigenlijk alleen naar snoepgoed. We besluiten maar te gaan eten. Daarna wil Cibdy dat we nig met elkaar op de foto gaan en ze krijgt de eigenaar van de herberg zo gek om er een hele sessie van te maken. Ik hou daar niet van.
Cindy wil eigenlijk naar bed. Ik ook wel maar zie het nut er niet zo van in want de klas net amerikaanse leerlingen slaapt in de kamer naast ons en die zitten nu te pimpelen op het terras voor de kerk. De alberque sluit om 22.00 uur dus als je om half 8 al in bed ligt ben je net door je eerste slaap heen als ze thuiskomen. Het maakt Cindy niet uit. Ze gaat met kleren en al op bed liggen. Ze ligt nog niet of beneden heeft een aantal kinderen de radio ontdekt in het busje dat onder ons balkon staat. De eigenaar zegt er wat van maar het is vrijdagavond en dan is het altijd wat feestig in het dorp. In de verte rommelt het onweer. Ik hoop dat wij ook uets van de regen meekrijgen. Maar als het wat harder gaat rommelen, wordt het ineens stil op straat.
De amerikaanse kids komen met "oh my god" en "oh my god" de alberque binnen maar om 22.00 uur is het daadwerkelijk stil. Slaap lekker.