28 mei 2017

28 mei 2017. Van Viana naar Navarrete. Ik ben al om 3.00 uur wakker. In het gebouw lijkt al schoongemaakt te worden naar dat kan ook ergens anders vandaan komen. Ik doezel wat na maar de slaap komt niet meer. Tegen 5.00 uur vind ik het genoeg en maak me klaar voor vertrek. Eerst een stiekem sigaretje op het balkonnetje. Aan de overkant wordt al druk met zakken gesleept. Misschien een bakkerij? Het is nog pikkedonker en ik zie of hoor nog geen wandelaars. Om kwart voor 6 ben ik buiten en zie nog net een clubje wandelaars een straatje inschieten. We moeten elkaar op het plein weer tegenkomen want we moeten allemaal dezelfde kant op. Aan het eind van de straat is een spaans sprekende man ook zoekende naar de aanwijzingen en dat is verrekte moeilijk in het donker. Het wordt nog moeilijker doordat de camino ook in tegengestelde richtingen wordt aangegeven. De man houdt een taxi aan en zo komen we toch op het juiste pad. Het is een beetje een raar stuk wat we lopen om de stad uit te komen. Het is geen industrie terrein naar ook weer wel. Het is in ieder geval niet mooi. Er zijn wat volkstuintjes en verderop een aangelegd stuk natuur. Het heeft het allemaal net niet. Ik kom 2 meiden achterop. Ze komen uit Ierland. Zij hebben gisteravond het vuurwerk gezien. Ik heb er niets van gemerkt. Ze lopen nogal traag en stoppen voor elk wissewasje dus ben ik ze al snel weer kwijt. Ondertussen komt de zon achter de berg omhoog. En Logrono komt in het zicht. Deze stad mag zich een betere caminotoegang wensen. Via het industrie terrein kom je de stad binnen. Vlak voor de stad staat het huisje van donna Felica. Zij 7s werekdberoemd vanwege haar jarenkange stempelplek. Nu staat er het huisje van Elena. 29 meter verderop staat een oudere vrouw ook voor haar huisje te srempeken en souveniertjes te verkopen. Ik koop er eenzelfde bandje als die ik samen net Elmira heb gekocht. Weet al niet meer waar dat was.
Als je eenmaal de Ebro over bent kom je wel echt in de stad. En daar is duidelijk een feest gevierd gister. Overal liggen drankflessen en hoopjes kleding. Kortom een grote bende. Er is ook niemand op straat, geen barretje voor ontbijt open.
De kerk van Santiago is wel open maar dat is dan ook het enige. Juist op het moment dat ik denk dat ik de stad weer uitga zonder ontbijt is daar ineens een bakker met koffieding open. Daar neem ik het er maar even van. Langzaam ontwaakt de stad. Na het ontbijt ontdek ik het mooie logo in de straat van Logrono. We lopen door een park maar plots lijkt de halve stad door het park te lopen, fietsend, joggend of de hond uit te laten. Het park mondt uit in een nog groter park dat is geplant om kinderen meer te leren over de natuur. Het is daarom onderverdeeld in thema's per leeftijd. Het caminopad komt uit bij het restaurant aan het meer. Lekker ff gezeten voor koffie en versgeperste jus. Dan het laatste stukkie nog. Het is niet ver meer maar wel dodelijk saai. Een jong ding in strakke legging, wiebelbillen en een rugzak, groot genoeg voor een string huppelt mij voorbij. ze heeft een doek kunstig op haar hoofd gedraaid. Wanneer ze zo'n 20meter voor me loopt, begint ze te zingen waarbij ze allerlei bewegingen maakt met de wandelstokken. Ze trekt veel bekijks en niet alleen vanwege haar zangkunsten.
Het pad loopt voor een groot deel langs een drukke autoweg. Af en toe gescheiden door struiken of een gazen hek. In het gaas van het hekwerk worden door pelgrims allemaal houten kruisjes gestoken. Waarom? Ik weet het niet. Iets verderop staat de overbekende spaanse stier bovenop een heuvel. En dan nog de klim naar Navarrete. Dat is verder dan het lijkt. Bij de kerk is het een drukte van belang. Ze doen de eerste communie. Ik tref het altijd wel. Kindbruidjes poseren gewillig voor de fotograaf. De jongens zijn in zeemanskleding gehuld en behangen met een redelijk groot goudkleurig kruis. De moeders zouden bijna allemaal mee kunnen doen aan het programma "hotter than my daughter". Het kan niet strakker, korter, bloter en de hakken niet hoger. Koeltoer.
Op een bankje zitten 2 dames. Iets zegt mij dat het nederlanders zijn en ik heb gelijk. Ze komen uit Meppel en uit Hoogeveen en staan op de camping. Ze genieten de hele ochtend al van het gebeuren voor de kerk.
Ze zijn al 3x in Santiago geweest en weten te melden dat het wierookvat niet meer zwaait omdat het voor 5 maanden in renovatie is. Jammer, dat heb ik nu weer. Eerst maar eens afwachten of de info klopt.
Op weg naar de alberque. En ja hoor wat ik gister al vermoedde: mijn reservering is niet goed doorgekomen. Ze pretenderen engels te spreken maar dat doen ze niet. Ik zou in een stapelbed moeten. Ik zeg dat ik heb aangegeven een kamer voor mij alleen te willen. De jongen zegt dat hij er niets aan kan doen en dat hij alleen nog een 2 persoonskamer heeft die 5 euro duurder is. Zo doen ze dat dus. Ik haat dit, niet vanwege die 5 euro want dat is de kamer absoluut waard maar hoe ze dan handelen bah!
Ik gebruik de middag om alle verslagen af te krijgen. Heerlijk rustig met mijn eigen bakkies koffie. Morgen de laatste en dan moet ik het weken zonder doen jammer.
Tegen 18.00 uur krijg ik trek. Ik wandel wat rond en kom de 2 ierse meiden van vanmorgen tegen. Op een van de terrassen bieden ze een heerlijk menu aan maar dat wordt pas vanaf 19.30 uur geserveerd. Dan pak ik een terrasje.
Het loopt al tegen kwart voor 8 dus ik ga naar eens binnenkijken. Drie mannen zijnmet van alles bezig behalve met het helpen van gasten. De meesten kiezen dan ook maar om de tapasbar leeg te halen. Maar ik wil mijn knoflooksoep maar daar is geen tijd voor. Dan maar niet. Ik ga naar een ander restaurant. Daar zitten ook de 2 fietsers uit Zeeland die in dezelfde herberg slapen als ik. Er staan verschillende soorten paella op het menu. Maar daar zit zo verrek weinig groente in dus doe ik maar een salade vooraf voor de vitamientjes. Zo leuk, ik krijg een handgeschreven rekening met de stempel. Langzaam loop ik terug naar de herberg. De eigenaren zitten met hun bezoek op straat. Een tv staat in het open raam en ze kijken hoe Max Verstappen een podiumplek mist in Monaco.
In de herberg liggen de meesten op bed te lezen/ schrijven. Een duitser voert het hoogste woord en heeft de lachers op zijn hand. Ik weet niet waar het over gaat maar na een flink lachsalvo worden er tandengepoetst en tassen gepakt. Om 22.00 uur is het stil.