6 juni 2017

6 juni 2017. Van Fromista naar Carrion de los Condes. Met een snurkende onderbuurman nog geslapen tot 5 uur. Dan beginnen de buren re ritselen. En als er 1 begint is dat het sein voor de anderen. In het donker probeert iedereen met koplampjes zijn weg te vinden tussen slaapzakken, kwijtgeraakte spullen en heen en weer lopende badkamergasten. Telkens als de badkamerdeur opengaat komt er een zee van licht en lucht de kamer binnen. De koplampen zijn zo irritant dat je beter de grote lampen aan kan doen. Dat is prettiger wakker worden dan telkens beschenen te worden. Het levert her en der veel gemopper op. 1x schiet een vroege wandelaar vreselijk uit zijn slof als hij er op wordt aangesproken dat hij de deur achter zich moet sluiten. Ik versta geen spaans maar het was niet netjes wat er uit zijn mond kwam. Wanneer ik zo'n beetje kan zien dat iedereen zijn bed uit is, vraag ik of de grote lamp aan mag. Geen reactie. Wat is dit toch voor een volk? Om de haverklap zitten ze voorin de kerk om een pelgrimszegen (voor mens en fiets) te ontvangen maar een beetje omkijken naar de medemens is er niet bij. In de herbergen is het ieder voor zich en lijkt niemand het besef te hebben dat ze zich gedragen alsof ze de enige op deze aarde zijn. Ik heb daar moeite mee. Misschien ben ik dan wel niet in de wieg gelegd voor dit soort gedoe.
Ik probeer zo snel mogelijk weg te komen, wat een nare plek.
Bij het restaurant waar we gister aten zijn ze al wakker. Dus snel ff een bakkie koffie halen. De club uit Rotterdam neemt er zijn ontbijtje maar de broodjes zijn in de magnetron opgewarmd en niet aan te bevelen. Dan houdt ik het bij een bak koffie. En op pad. Het dorp uit, over de grote autoweg het pad door de velden weer op. Kilometers irrigatiebakjen van beton, zo ver ik kan kijken, het is toch wel en ingenieus systeem. In Problacon de Campos is niets te beleven. Alleen de ooievaars op de toren in de ochtendzon. Dan volgt er een splitsing; of je loopt door langs de autoweg of door een natuurgebied. De meesten kiezen voor het natuurgebied. Die loopt ook parallel aan de weg maar vergenoeg om geen verkeer te horen. De dorpjes volgen elkaar snel op. In Viellovico is de eerste mogelijkheid om iets te drinken. Ik zit net of Rotterdam komt ook langs in de schaduw is tet gewoon koud. Menigeen trekt dan ook een jas aan. En weer verder langs de beek. Links ligt een dorpje waar tipi-tenten en meer alternatieve onderkomens dat zou ook wel grappig zijn om daarin eens te overnachten. Aan het eind van het pad komen we bij een kerk op een heuvel uit. Natuurlijk is die dicht maar het uitzicht vanaf de picknickbanken is prachtig.
Nu alleen nog het lange stuk rechte verharde weg tot Carrion de los Condos. Onderweg zie ik een ree aan de rand van een graanveld. Het dier staat rustig te eten. Ook al fluit ik een keer, hij lijkt het niet te horen.
In Villalcazar de Sirga een laatste stop bij een mooi gerestaureerd rond gebouwtje waar je er hier veel van ziet. Het blijkt gewoon een duivenhok te zijn. Sommige zijn mooier en veter gebouwd dan menig schuurtje waar dan ook nog mensen in wonen.
En dan komt Carrion de los Condes in geeld. De Rotterdammers slapen hier bij de zusters van Sint Clara. Ik wil dat ook graag. En de eerste beste herberg die ik tegenkom is die van Sint Clara. Inder de poort door op de binnenplaats heb je ook echt het idee dat je een klooster binnenkomt. Een vriendelijke hospitalier heet me welkom en checkt me in. Hij heeft een kamer voor mij alleen. Hij heeft in zijn kantoortje allerlei souveniertjes waaronder een zilveren butafumero. Die moet ik hebben en geef ik mezelf kado. Het is nog vroeg in de middag en de hospitalier legt me op een stadsplan uit waar ik wat kan vinden. Dus ik kan nog lekker even naar het postkantoor.
Mijn kamer is heerlijk, een mooi welkomstpakketje met shampoo, tandpasta, doucheschuim, tandenborstel, nagelvijltje, kam en een badsponsje ligt op mijn bed. Kijk zo kan het ook.
In het kantoortje van de hospitalier zit een traliehek. Hij legt uit dat de zusters alle contacten met de buitenwereld mijden om zich geheel aan God te kunnen wijden. Als er contact moet zijn dan gebeurd dat via het traliehek. Ook nu nog. Ik kan het bijna niet geloven. Je vindt de tralies dan ook overal terug.
Snel pak ik de spullen bij elkaar die op de post kunnen. Maar ik vergeet de plattegrond mee te nemen zodat het zoeken naar het postkantoor nog veel handen en voeten werk kost. Op de terugweg kom ik Rotterdam tegen op een terrasje. Maar ik ruik mezelf en wil me douchen en even de was doen.
Er is een wasmachine en een droger. Dus die gebruik ik maar even zodat er tijd over is om al het moois te gaan bekijken in dit stadje. Ik zie overal kerktorens en ooievaars. Terwijl ik op de was zit te wachten komt Carolien naar mij toe. Ze vertelt dat ze zo'n prachtige ochtend heeft gehad met wandelen. Ze is marokkaanse maar in Duitsland geboren. Haar ouders zijn christelijk en dat komt niet veel voor.
Ze vertelt hoe prettig ze de intvangst hier heeft gevonden in vergelijking met de ontvangst van gister in Castrojeriz. Ze haalt een aantal voorbeelden aan waar mijn mond van open valt. Carolien is er voorstander van om op allerlei bookingsites een negatieve recensie achter te laten en spoort anderen aan dat ook te doen. Goh ik dacht dat ik altijd wat te mekkeren had maar ik heb het dus wel bij het rechte eind. In het gedeelte waar Carolien heeft geslapen heeft men met elkaar afgesproken om de avondmaaltijd niet in de herberg te gebruiken en het feld voor het ontbijt terug te vragen. Of dat laatste ook is gelukt, weet ik niet want dat dit meestal in de prijs inbegrepen. Ik heb in ieder geval wel gezien dat niemand een ontbijt heeft gebruikt.
Later kom ik Carolien tegen op een terrasje in ee stad. De hodpitalier heeft gewaarschuwd om morgen voldoende eten en drinken mee te nemen want de eerste 17 km is er geen eet of waterpunt. Carolien weet waar de supermarkt is e zal mij die wijzen. Samen lopen we terug. Als we langs de ketk komen wil Carolien de kerk vezichtigen. Ik wil aan de overkant even kijken naar een nwe broek zodat ik er weer 2 heb. We zullen op elkaar wachten.
Als ik klaar ben, geen Carolien. Ook in de kerk kan ik haar niet vinden. Er is wel een soort dienst gaande met zang en een non in het wit vertelt over de reis naar Santiago. Dan roept ze mensen op om naar voor te komen. Ik sluit aan in de rij en ontvang een handoplegging en van een meisje krijg ik 3 uitgeknipte sterretjes.
Daarna loop ik door naar het klooster. Caroluen was mij ook kwijtgeraakt maar we gaan samen even boodschappen doen. Ik gaal een grote bak salade stokbrood en wat kaas en mijn maaltje is klaar. Ook Carolien houdt get bij gemakkelijk. Misschien gaat ze straks mee naar de Vespers in de kerk naast het klooster.
Ik heb er al een kijkje genomen. De kerk is prachtig, eenvoudig naar wat ik tot nu toe heb gezien maar prachtig. Er zit 1 non achter een hek te bidden.
De vespers zouden om half 8 beginnen. Ik ben er om kwart over 7 al en hoor de zusters al zingen. Een stuk of 10 nonnen zitten achter in de kerk achter tralies. ze zijn van alle leeftijden en ik schat dat er zelfs 2 jonger zijn dan mij. Het is toch een onbegrijpelijk iets. Je hele leven achter tralies doorbrengen zonder kontakt met de buitenwereld zelfs je damilie ontvangen van achter tralies. Ik kan dat niet begrijpen dat je zover wilt en kunt gaan. De zusters zingen mooi, ondersteund door het getjilp van mussen dat via de open kerkdeur binnendringt. Tegen kwart voor 8 komen er 3 jongere meiden binnen. Zij gebben burgerkleding aan maar wel in dezelfde tinten. Volgens mij zag ik die vanmiddag ook in de andere kerk. Zij knielen devoot en lijken verzonken te raken in hun gebed dat ze lezen uit een dik boek. Wanneer de zusters klaar zijn vertrekken er een aantal van achter de tralies, een aantal blijft zitten. De jonge meiden vertrekken ook en zwaaien naar de nonnen achter het traliewerk. Ik weet niet of er teruggezwaaid werd. Omdat het me stug lijkt dat er om 20.00 uur nog een mis begint, ga ik ook maar. Ik kijk nog even naar de zusters achter de tralies maar zij zijn verzonken in gebed. Op get binnenplein van het klooster is de zon verdwenen en erg koud. Ik zoek mijn bedje op. Welterusten.