7 juni 2017

7 juni 2017. Van Carrion de los Condes naar Terradillos de los Templarios.
Heerlijk geslapen. Snel een bakkie gemaakt en op pad. Aan het eind van het stadje is het kwart voor 7 en nog maar 7 graden en dat voel ik aan mijn beentjes. Mijn linkerknie wil niet echt goed op gang komen. De stad neemt afscheid metveen mooie schildering op het sportterrein. Al snel daarna volgt een prachtig mooi en vooral groot klooster (abbaye de Benevivere). Het is enorm groot en ook flink in verval. Een deel is omgebouwd tot hotel.
We zijn begonnen aan de 17 km zinder voorzieningen. Het duurt ff voor ik op gang ben maar na een kwartier gaan de beentjes eigenlijk vanzelf, zolang ik de voeten maar recht vooruit zet. Rechts van ons een graanakker dan een autoweg en heel in de verte bergen waar ik de naam even van kwijt ben. Links is het allemaal wat glooiender met af en toe wat bomen in de verte. Maar vooral veel windmolens. Spanje heeft echt veel windmolens. Ik heb zonnecollectoren gezien maar die zijn op 1 hand te tellen.
Af en toe in de verte een dorpje maar daar gaan wij op grote afstand aan voorbij. En dan toch zo maar een eettentje op een rustplek. Wrs een particulier die zijn bbq van zolder geeft gehaald, een paar hamburgers heeft ingeslagen en daar wat aan probeert te verdienen. De lucht van de bbq maakt dat ik doorloop, het is er ook onwijs druk.
Het is druk op dit traject. Erg veel mensen die ik al weken om mij heen heb maar waarmee ik nooit gesproken heb. Het is net een dunbevolkte 4 daagse.
Iets verderop is weer een rustplek, gewoon zonder bakkende bijverdiener. Daar stop ik even want het voelt of er een blaar groeit onder mijn eelt aan mijn hak. Maar als ik eenmaal zit en de benen even laat bungelen is het nlaargevoel weer weg. Ik doe mijn schoen niet uit, wat maakt het uit? De wetenschap dat je een blaar hebt, maakt de pijn niet minder. Rotterdam komt ook langs. Zij hebben echt in een ander klooster geslapen want zij mochten met de zusters mee eten. Na mijn pauze kim ik bijna niet meer in mijn ritme. Alles zit verkeerd of voelt niet goed. Tig keer stoppen, rugzak af, rugzak om, hoed vergeten, dus rugzak af, rugzak weer om.....pppffff.
Tegen de tijd dat het eindpunt van de 17 km in zicht komt, Calzadilla de la Cueza, heb ik het ritme er weer in. Rotterdam zit al aan de koffie en ik schuif bij. Altijd lekker zo'n bakkie op zijn spaans. Bakkie op? En weer op pad. Op weg naar Ledigos. Het pad loopt voortdurend langs de weg naar het is een rustige weg. vandaag wel vaak een auto van de guardia civil gezien. Terrorisme op de camino? Het zal toch niet?
Ledigos is een onooglijk plaatsje dat overkimt als een aantal schuurtjes met golfplaten daken. Wel heeft het een mooie kerk maar die staat net buiten het dorp op een heuvel. Er zijn herbergen maar als ik de pijlen volg kom ik weer bij de grote weg uit. Daar is nog net een cafe. Arbeisers drinken er sraande aan de bar hun biertje voor ze aan de siesra beginnen. De guardia civil komt ook langs, een stel italianen spelen hun drama midden op de weg en ik jan nig net een stoel bemachtigen om een glaasje versgeperst sinaasappelsap op te drinken. Ik zit nog niet of voel de pijn in mijn hoofd op komen. Ik voel het fewoib groeien, als mijn slaap zo direct uit elkaar springt. Hoewel im weet dat het feel te laat is, toch maar een hand met aspirientjes. Ik moet nog 3 km want in dit gat wil ik niet blijven. Het volgende geeft volgens het boekje meer voorzieningen. Er is een variant mogelijk die niet langs de grote weg leidt. Die volg ik. Ik loop met 1 oog dicht, ik kan hem niet openhouden. het volgende dorp zie ik al liggen.been herberg ligt iets buiten het dorp en heeft duidelijk leesbaar op een van de muren staan dat het een herberg betreft. Ik kom echter van de andere kant het dorp binnen door donweg achter mijn voirgangers aan te lopen. Die slaan in het forp linksaf om de route te vervolgen. Daar eranik dan. 1 auberque is voor mij maar aan het febouw lijkt het mij weer zo'n schuur met stapelbedden en dat moet ik nu juist niet hebben. ik zoek zo goed en kwaad als het gaat het andere adres en dat blujkt niet ver te zijn. Dwars het dorp door maar ze yebben hier geen straatnaamborden. Er zitten 2 dames op een stoepje. Misschien kunnen die mij helpen. Maar helaas die zijn niet van hier. Zij zitten op het stoepje omdat hun mannen de camino lopen. Zij zitten er om hun aan te moedigen. Er loopt een sjieke mevrouw mijn kant op. Zij is erg behulpzaam want ze roept naar de bakker die aan huis bezorgt. Wanneer de naam van de eigenaresse van de auberge valt weet de bakker meteen wat de bedoeling is. Hij wijst op iets dat in mijn ogen op een boerderij lijkt maar goed kan ik het niet zien. Allemaal hartelijk bedankt en verder in de richting waar de bakker mij stuurt. Hoe dichterbij ik kom, hoe luxer het lijkt. Er zitten mensen op terrasjes te eten en de entree doet vermoeden dat je in een luxe hotel bent. Glanzende plavuizen vloeren, een vriendelijke receptioniste Die al je vragen vriendelijk en rustig beantwoord, een meisje dat je naar je kamer begeleidt en onderweg de informatie geeft die van belang is. Op de kamer keurig netjes een handdoek en 2 soorten douchegel. Kijk zo kan het ook. Niet voor jiets hebben ze een oorkonde van Tripadviser in de hal hangen dat ze de best gefaciliteerde herberg zijn. Dat verdienen ze ook.
Ik duik meteen onder de douche in de hoop dat get zal gelpen naar het tegengestelde is waar. Ik heb het steenkoud en ben niet warm te krijgen. Zelfs niet door een dekbed met een extra deken. Dit is wel Spanje!
Ik doezel wat weg maar langzaam stroomt de herberg vol met luidruchtige amerikanen en spanjaardenven de muren zijn niet bepaald van steen. Om 17.00 uur weet ik dat ik er niet onderuit kom om weer naar een arts te moeten. Het meisje van de receptie regelt een taxi en binnen 10 minuten zijn we onderweg naar de eerste hulp. Ik kan jeteen doorlopen. De arts zegt geen engeks te dpreken naar dat lijkt mee te vallen. Ze schrijft meteen een nieuw recept uit, hetzelfde als de vorige en doet er ook nog een fles slijmoplosser bij. Het merendeel van de 10 minuten dat ik binnen ben besteed ze aan het uitleggen van mijn verkeerde verzekeringspas. Ik doe net of ik dom ben en zeg dat het tot nu toe geen probleem was. Ze haalt zelfs haar eigen pas uit haar tas om mij te laten zien wat ik jodig heb. ik begrijp get allemaal maar ik kan er nu niets mee. Ik bued aan im haar voor dit consult te betalen maar daar wil ze niets van weten. Kijk zo kan het ook.
de taxi chauffeur zit nog keurig in de gang en volgt mij op weg naar een pinautomaat. Hij spreekt en verstaat helaas geen engels. Hij geeft moeite om de stad uit te komen omdat het halve centrum is afgezet ivm een feest . Iveral zie ik grote tekjen staan en vrees een stierenrace of zo iets. Hij beaamt het met een grote glimlach op zijn gezicht. Het is zijn cultuur. Binnen het uur zijn we terug in de albergue en ik voel me nu al beter. Wrs gaat nu eindelijk al die pcm werken. Het meisje van de receptie vraagt hoe het gaat en dat ik aan moet geven als ik iets nodig heb. De rest van de avond lig ik in bed, wachtend tot ook de spanjaarden en amerikanen gaan slapen.