9 juni 2017

9 juni 2017. Van Terradillos de los Templarios naar Bercianos del Real Camino.
Om 3.00 uur klaarwakker. De buurman snurkt en in de verte blekt een hond, die had ik vannacht al eerder gehoord.
Het blijft doezelen tot kwart voor 6. Even lekker buiten zitten, het is koud. De eigenaar staat ook een sigaretje te roken en zegt dat het weer vandaag maar zozo wordt. Voor de zekerheid stop ik de regenhoes op een makkelijke plek. Je weet maar nooit. Ik groet 2 italianen in de gang, begint die ouwe te mopperen dat iedereen in het engels praat. Hij probeert het na te doen naar het klinkt van geen
kant. Na een kop koffie en wat jus ga ik op pad. De wind in de rug en het is niet koud.
Het dorp uit langs graanvelden en de autoweg. We lopen er precies middendoor. De grote snelweg ligt nog meer verderop. Het eerste dorp is Moratinos na ruim 3 km. Er is niets te beleven en het enige cafe wat open is, ziet er niet echt uitnodigend uit. Rondom mij eigenlijk alleen maar italianen. Een enkeling kent wat engelse woorden, ze doen in ieder geval hun best om zich verstaanbaar te maken.
Het volgende dorp is San Nicolas del Real Camino. Ook hier geen aantrekkelijke barretjes. Wel zie ik grotwoningen, ze lijken er in ieder geval erg op. Voor hetzelfde geld zijn het wijnkelders maar dat ligt niet voor de hand want ik heb al dagen geen wijngaarden gezien. Na San Nicolas moet ik kiezen tussen Camino Real of een alternatief. Ik kies voor het eerste. Dan loop je wel dicht langs de weg maar de afstanden lijken wat korter en dat met mijn hoofd lijkt mij dat een beter plan. Het langs de weg lopen valt reuze mee, er rijden bijna geen auto's en de brem is dik en hoog. Het ruikt heerlijk. Het is 6 km naar Sagahun maar eerst worden we nog even langs een maagd geleid: Ermita de la Virgen del Puente. Maar jeetje wat een teleurstelling. Ik hoopte eindelijk weer eens een kerk te kunnen zien maar ook deze is op slot. Wel veel ontspanningsplekjes rondom maar daar heb je dan ook weinig aan. Op naar Sagahun. De binnenkomst in deze stad is niet glorieus: het rangeerterrein van de spoorwegen, veel grote hallen en bergen oud ijzer. Wanneer we wat meer tussen de huizen komen, hangt er een wat oudere vrouw boven uit een raam van een apartement. Ze houdt een heel verhaal waar ik niets van begrijp maar het woord " centro" of zo iets komt er veel in voor. Ondertussen zoek ik mijn weg tussen de stierenhekken door. Gemeentewerkers schroeven nog wat extra dikke schroeven in de houten panelen. Anderen zijn vervangen door ijzeren hekken waarvan de dwarsbalken dikker zijn dan mijn onderarm. De eerste kerk is dicht naar er staat wel een grappig camino mannetje dat gewillig met iedereen op de foto gaat. De kerk ernaast is wel open. Een oude vrouw staat juist de aankondigingen op de kerkdeur te lezen. We gaan samen de kerk binnen. Een pastoor zit zichtbaar voor iedereen in de biechtstoel te wachten tot er iemand zijn zonden aan hem komt vertellen.
De kerk is opgedragen aan de heilige Anthonius. Hij staat volledig in de bloemen op een draagbaar voor in de kerk. De oude vrouw steekt kaarsjes voor hem op en valt in diepe devotie op de knieen.
Het contrast met de stilte in de kerk en het rumoer van de straat overvalt me. Ik krijg het idee dat de mannen van de gemeente door iedereen een beetje als helden worden gezien omdat ze de hekken voor de stieren klaarzetten of zo. Iedereen roept, schreeuwt en toetert naar hen. Op een terrasje haal ik een bakkie. Ik wil hier zo snel migelijk weer weg. Een amerikaanse maakt een foto van een pamflet op het raam van het cafe: komend weekend is er idd een feest met rondrennende stieren. Ik hoop dat ik dan ver van hier ben. Na Sahagun is er weer de keus tussen 2 de routes. Het boekje us een beetje verwarrend maar na 5 km is er toch de splitsing. Dan is het nog ruim 6km naar Bercianos del Real Camino. We blijven langs een weg lopen maar als ik 3 auto's heb gezien, dan is dat veel. Er staan zelfs bomen langs het pad en door de stand van de zon, zo rond 11.00 uur kunnen we af en toe nog wat schaduw pakken. In de verte zie ik spectaculaire viaducten die zijn aangelegd toen er ook een nieuw spoor werd aangelegd. In de verte crossen 1 zwarte auto met daarachter 7 witte auto's. Het lijkt wel een achtervolging die veel stof veroorzaakt.
Vlak voor Bercianos 8s weer een heiligdom van een maagd maar vanaf de weg kan ik al zien dat de kapel gesloten is. Ook hier weer veel zitjes om te lunchen en zo. Ik loop liever door. Ik wil slapen in een donativo en dan kan je maar beter op tijd zijn. En dat blijkt! Een flinke club heeft het schoolplein van de voormalige school (denk ik) al in beslag genomen. Mannen staan zelfs hun was al te doen. Ik zet mijn rugzak in de rij die al gevormd is en ben blij dat ik op tijd ben want na mij komt half italie op het donativo gebeuren af.
Het is net 12.00 uur geweest en de albergue gaat pas om half 2 open. Ik zoek een stoel en een plekje onder een boom waar vruchten aan groeien maar ik kan niet thuisbrengen om welke vruchten het gaat. De rij met rugzakken wordt steeds langer en ik krijg berichten dat het een leuke herberg is waar vanavond gezongen wordt. De rij wachtenden wordt steeds langer en ik verwacht zometeen een run op de deur met italiaanse toestanden. Daarom sta ik optijd bij mijn rugzak. De klok wordt geluid en de deur gaat open. Geen italiaanse toestanden gelukkig. Er zijn 2 vrijwillige hospitaliers. Hij vertelt wat de regels zijn. Zij vertaalt het in het engels. Vanavond om half 11 gaat het licht uit en er wordt niet voor 6.00 uur opgestaan. Alles is donativo. Om 18.00 uur beginnen ze met een maaltijd klaarmaken en wie wil mag meehelpen. Om 21.00 uur is er een korte samenkomst op het aangrenzende schoolpleintje. Ik moet wel mijn stokken van de rugzak halen want die mogen niet mee naar boven. Wat een gedoe, mijn hele kapstok constructie naar de knoppen. Ze zaten er net zo mooi strak op. Moet ik ze morgenvroeg er weer opknopen.
Er zijn alleen maar stapelbedden met het verzoek om met elkaar te overleggen als er iemand is die moeite heeft om in een bovenbed te komen. De stapelbedden blijven niet mijn ding maar de sfeer in de alberque is op mijn lijf geschreven, denk ik. Ik kies meteen een onderbed dicht bij een stopkontakt. Omdat de badkamers beperkt zijn probeer ik zo snel mogelijk mijn spullen voor douchen uit mijn rugzak te vissen en sta ik als eerste onder de douche. Wanneer ik klaar ben, is de 2e en 3e lichting italianen boven gekomen. Bejaarde macho's lopen in hun te strakke, glimmende, billiftende onderbroeken tussen de bedden door. Jakkes . Ik wil hier weg. Ik pak wat ik nodig heb en zoek een bar in de buurt. Ik ben niet de enige want nog 2 vrouwen zijn de drukte ontlopen en zitten aan een pizza. Ik neem gewoon een broodje met koffie en trek me terug in de tuin van het cafe. Heerlijk die rust. Na ruim een uur vind ik het wel genoeg. In het cafe heeft zich de mannenafdeling can de bejaardenclub verzameld. Zij spelen met veel enthousiasme hun dominospel. Tegen de stoeprand staan hun gammele fietsjes, steunend op een van de trappers. 2 oude mannetjes zijn verlaat en komen in hun oude roestige Golf aancrossen.
In de herberg is het siesta, veel mannen liggen te ronken op hun bed. Wanneer iemand beweegt, beweegt de vloer mee. Terwijl ik op bed mijn verslag schrijf , zou ik zomaar zeeziek kunnen worden. Is dit nu wat ze bedoelen met een " zwevende" vloer?
Om 17.00 uur gaat er een supermarktje open. Om 5 voor 5 is dan ook bijna iedereen verdwenen. De supermarkt zal goede zaken doen.
Om 18.00 uur naar de keuken om te helpen met koken. Ik zit met een spaanse en een van geboorte japanse die al 25 jaar in amerika woont. Ze is 47 jaar maar ik zou haar nog geen 25 geven. Misschien moet ik meer sushi eten of zo. We snijden alles klein wat er in de maaltijd moet. Hospitalier Manuel loopt er als Manuel uit die serie met John Cleese tussendoor en blijft maar roepen dat we het "perfecto" doen. Het is gezellig. Daarna even een fotomomentje voor de herberg. Het is ooit een klooster geweest. Het heeft ook een prachtig ingelegde vloer waar je niet op kousenvoeten op kan lopen.
Om 20.00 uur luidt de bel voor het eten. Ik zit met een amerikaanse (I love Amsterdam), een kroatische met een oorontsteking en 3 spanhaarden. We gebben het erg gezellig met zijn allen. Omdat het een alberque van de parochie is, heeft de pastoor gevraagd om voor het eten te bidden. Daarom hebben ze een rap gemaakt die we metzijn allen rapoen. Aansluitend wordt er een frolijk lied gezongen op de wijze van "la bamba". Na de maaltijd gaan we allemaal naar het pleintje waar we in een kring gaan staan. De hospitaliers wensen ons alle goeds op onze reis naar Santiago. Daarna nag iedereen in zijn eigen taal vertellen wie hij/zij is en als je dat wilt mag je erbij vertellen waarom je de reis maakt. Er zijn mensen uit Canada,Amerika,Kroatie, Roemenie, Denemarken, India,Ierland, Frankrijk, Italie, Frankrijk en ik uit Holland zei de gek. Sommige Italiaanse mannen houden huilend hun relaas als ze vertellen waarom ze de reis maken. Anderen maken de reis omdat ze een break in hun werk nodig hadden, of om God te vinden, of omdat ze gewoon van wandelen houden of op zoek zijn naar zichzelf.
Daarna mag je elkaar alle goeds wensen door ze te omhelzen. Het heeft wel wat naar hier mag het voor mij ook bij blijven.
Daarna mogen de heren aan de afwas. En natuurlijk hangen ze allemaal achterover en de vrouwen lijken het nog best re vinden ook. Ik niet. Het duurt ff maar ik heb de Italianen en de spanjaarden gezamelijk aan de afwas gekregen! We moesten er wel vreselijk om lachen.
Groot gejuich toen de afwas gedaan was. Sommigen maken nog een rondje dorp. Ik schrijf buiten op het bankje mijn verslag. Ik ben moe en hoop zo te kunnen slapen. Een aziaat wil weten hoelaat de deur opengaat want hij wil om 5.00 uur weg. Hij krijgt duidelijk te verstaan dat dat niet de bedoeling is. Hij lijkt het niet te begrijpen. Hij krijgt als alternatief om beneden te kunnen slapen zodat niemand last van hem heeft maar dat accepteert hij niet. Ik ben benieuwd hoelaat hij morgen opstaat. Tegen 22.00 uur lig ik op bed. Mijn bovenbuurman is in geen velden of wegen te bekennen. Mijn benedenbuurman vraagt of zijn rugzak op mijn bovenbed mag liggen. Ik vind het prima, zolang het niet beweegt of snurkt.... We zullen zien hoelang het nog duurt voor het stil is want iedereen is nog druk aan het pakken.