10 juni 2017

10 juni 2017. Van Bercianos del Real Camino naar Reliegos de las Matas.
Niet geslapen vannacht. 6 mannen in de kamer die allemaal snurken. Heb een paar keer geprobeerd om ze er op te attenderen maar tevergeefs. Ondanks dat de afspraak is dat er voor 6 uur geen vertrekactiviteiten plaatsvinden, is een italiaans koppel al vanaf 5 uur bezig met ritsen open en dicht te doen, kleding in plastic zakjes te proppen en als klap op de vuurpijl staat de man met zijn koplamp op mij te schijnen omdat zijn rugzak naast mijn hoofdkussen staat. Ik laat hem luid en duidelijk weten dat niet de afspraak is en dat ie moet wachten tot 6 uur. Wrs heeft hij tot klokslag 6.00 uur op de rand van zijn bed gezeten want iemand heeft zijn wekker gezet en die gaat af met hanegekraai. Er ontstaat een situatie die je eigenlijk niet voor mogelijk houdt. Als kleine kinderen die heel erg graag naar buiten willen wordt er van bedden gesprongen en gesjord en gesleept met rugzakken, slaapzakken en wat al niet meer. De ruimte is er veel te klein voor. Iedereen poot zijn spullen ook maar neer waar het uitkomt zodat ik helemaal mijn bed niet uit kan komen. Na mijn nachtelijke snurkersjacht heb ik me wrs niet geliefd gemaakt bij de italiaanse don juannetjes maar dat zal mij worst wezen. dat ik hun rugzakken ook nog aan de kant schuif levert verbaasde blikken op maar niemand die iets zegt. Ik zoek de rust van buiten op. De lucht kleurt al wat rood van de zon en de zwaluwen dansen alweer in de lucht. Op het plein hebben katten of honden de prullebak geplunderd; een grote vuilnisbelt is het resultaat. Ik vind het sneu voor de hospitaliers. Manuel staat ondertussen van elke wandelaar persoonlijk afscheid te nemen. Ik loop naar boven en heb de ruimte om mijn ding te doen. Daarna een kopje oploskoffie in warme melk en een hug van Manuel en op pad. Het dorp stelt dus echt niks voor. De alberque brengt het enige leven in de brouwerij. Gisteravond zaten 4 oudjes op tuinstoeltjes in de schaduw van hun huis. Manuel nodigde hen uit om mee te eten maar dat wilden ze niet. Toen wij klaar waren met eten, ging het restant naar de oudjes. Zo leuk.
In het dorp is nog een speeltuintje aangelegd, ik vraag me af voor wie want ik heb niemand gezien die jonger was dan 40. Als ingang is er een mooie middeleeuwse poort gebouwd die erg opvalt bij de bouwvallen van huizen eromheen. Al snel lopen we alweer op het pad tussen de weg en de akker. Sommige boeren hebben hun enorme gevaartes van sproeiers in nevelstand staan. Ze halen hun water via een irrigatiesysteem maar dat loopt gewoon via kanaaltjes en sluisjes. Het wil ruim 30 graden worden en om 8.00 uur is het eigenlijk al te warm voor het vest. Ik wacht nog even tot het eerste dorp El Burgo Ranero. Het is er nog stilletjes om half 9 maar de wandelaars bevolken de 2 terrasjes volop. Op de kerktoren grote nesten met ooievaars, een fruit/groenteboer brengt zijn waren aan de man in de schaduw van de kerk. En dan komen Jacky en Warren uit Amerika plots langswandelen. Even kort bijgepraat. We gaan ervanuit dat Reliegos niet zo groot is en dat we elkaar nog wel zullen zien. Jacky wil nog snel even een foto die gewillig door Warren wordt gemaakt. Buiten het dorp staan 2 oudere mannen tegen een muur hardop de "camino" te gespreken. Hun typische fietsen staan midden op de weg geparkeerd. Het is dan 13 km zonder voorzieningen. Ik loop goed. Nog ff stoppen want de hoed moet ook op. Ik heb een raar gevoel in mijn hoofd,ondanks dat ik vanmorgen uit voorzorg pcm heb genomen maar het is al te laat. Vlakbij San Marco komen Jacky en Warren mij weer achterop. Maar elk woord dat ze zeggen is te veel. Ik moet zorgen dat ik zo snel mogelijk in Reliegos kom. Het is nog ruim 5 km. Af en toe denk ik dat de pcm zijn werk gaat doen maar dat is een illusie. Misshien moet ik de paraplu gebruiken als zonnescherm naar het is me teveel moeite om die uit mijn rugzak te trekken.
Als een malloot waggel ik het dorpje binnen. Raadpleeg nog even de MMDd en kies degene met de aantrekkelijkste omschrijving. Dan nog de straat vinden. Dat lukt me echt niet meer. En meisje van een bar komt naar me toe en het adres is aan de overkant. Er staan wat mensen in de rij. Voor mij een canadees stel. Zij hebben wel gereserveerd omdat zij ook geen oog hebben dichtgedaan vannacht. Er is helaas geen kamer alleen voor mij. Wel een kamer voor 8 personen. Dat moet dan maar. De man brengt mij naar mijn kamer. Ik probeer nog een douche maar ook dat helpt niet. Ik lig ruim een uur op bed. Dan komt er een koppel binnen. Zij doen heel zachtjes. Als ik hun daar later voor bedank blijkt hij een acupuncturist te zijn. Zij biedt hulp aan. Maar ik wil ff helemaal niks aan mijn hoofd. Nog een uur lig ik op bed te malen hoe het nu verder moet. Deze antibioticakuur gaat mij ook niet helpen. En ik wil Santiago bereiken. Het is niet ver meer. Muxia en Finisterre had ik al eerder geschrapt. Spanje is gewoon mijn land niet. Het lopen is heerlijk maar het land doet me niks.
Alle kerken lijken op elkaar of zijn gesloten. Naar een goede maaltijd moet ik zoeken, het is te vol en te veel. Ik loop liever in Frankrijk. Natuurlijk kan ik naar de betere restaurants gaan maar dat is zo'n gedoe en ik geb al genoeg gelopen. Ik wil de butafomera zien zwaaien en dan naar huis. Dat is wat ik vanaf mijn 8e al wil. Dat ik zo heb kunnen genieten in Frankrijk is een kadootje. Dat Spanje niet is wat ik had gehoopt, dat is jammer. Dat zal het zwaaien van de butafomero alleen maar meer betekenis geven.
Dan nog maar een paar keer een kuur ertegen aan. Ik ben nu zo dichtbij. Dat ga ik halen. De mensen uit Rotterdam die een dag voor mij lopen zouden de 28e geloof ik in Santiago aankomen. Het zijn volgens het etappeboekje nog 15 etappedagen. Tel er nog een paar bij op voor je weet maar nooit dan kan ik over 20 dagen in Santiago zijn. Dat ga ik maar doen en dan volgend jaar weer lekker in Frankrijk wandelen.
Na dit besluit genomen te hebben ga ik op het terrasje in de schaduw zitten. Een groep van wel 10 duitse vrouwen komt bezweet en uitgeput langs. En ze waarschuwen er zo voor om niet in de middaghitte te gaan lopen(?). Een aantal gebruikt een paraplu tegen de zon. Het staat raar maar als het helpt... Het wordt steeds warmer. Binnen is het 26 graden. Ondertussen is er een jonge jongen op de zaal bijgekomen en een uitgeputte spanjaard die dik aangekleed, nat bezweet en met giga zweetvoeten, zich op het bed naast mij laat vallen en binnen een minuut ligt te ronken als een olifant. Nee he niet weer. Ik hou mijn hart vast. Ik heb al zitten denken of die holteontstekingen niet komen door die oorplugjes. Zou toch heel goed kunnen volgens mij. Je veranderd er immers de druk in je gehoorgang mee. Maar wat moet ik dan? Zonder plugjes doe ik sowieso geen oog dicht. We zullen het zien vannacht.
Ik eet mijn pelgrimsmaaltijd in de achtertuin. De salade zoals alle salades hier zijn: sla, tomaat, ui en tonijn. Spagetti die als 1 blok op het bord ligt en een custard toetje uit een bekertje. Het brood is zo hard dat het wrs al vanaf vanmorgen in het mandje ligt. Zucht. Het valt me erg tegen. Ik had anders verwacht van een eigenaresse due zich in de MMDd laat omschrijven als pelgrim. Ze zijn erg aardig daar niet van maar toch.
Om kwart voor 9 lig ik op bed. De rest moet nog komen. Morgen om 7.00 uur het ontbijt. Ik ga maar een kort stukje lopen. Dan kan ik maandag de stad Leon door en na Leon weer overnachten. Net zoals ik dat in Bourgos heb gedaan.
Ik heb dit nog niet geschreven of het koppel komt binnen. Hij graagt vriendelijk of het licht even aan mag dan kunnen ze hun rugzakken pakken zodat we daar morgenvroeg geen last van hebben. Natuurlijk mag dat even. Dat "even" loopt uit tot 3 kwartier. Had dat dan vanmiddag gedaan dan lag ik nu niet in het licht van een tl-balk te kijken. Gelukkig val ik snel in slaap.....